Mijn computer was even buiten bedrijf omdat hij niet deed zoals ik gewend ben dat hij doet. Kapot en voor de diagnose had ik even iemand nodig die “Veni Vidi Vici”in zijn vaandel heeft staan en tot mijn grote geluk woont die iemand nog bij mij in huis ook. Hij kwam, zag en overwon inderdaad en daarom kan ik nu ook weer net doen of ik ergens verstand van heb. Dankbaar ben ik.

Onze jongste dochter verwacht haar tweede kind binnenkort en begint behoorlijk last te krijgen van haar laatste loodjes. Ze moet nog ’n week of vier. Ze is met haar gezinnetje, dat dus bijna een gezin is, net verhuisd en rondom het nieuwe huis zijn allerlei lieden nog bezig met de tuin en de bestrating van terras en oprit. Ook de schilders zijn nog niet helemaal klaar. Ze is dus vaak hier om de drukte een beetje te ontvluchten, want ze zijn ook met grote graafmachines bezig. Dat betekent, dat Stijn niet buiten kan spelen, hoewel hij de grootste zandbak van de wereld heeft op dit moment!

Om hem bezig te houden brengen ze dan videobanden mee van Bassie & Adriaan en de Teletubbies en zo. Eerlijk gezegd beginnen opa en oma daár wel een beetje van te balen. Stijn weet precies wat er komt, want hij heeft ze al vaker gezien en als ie die liedjes van B & A meezingt….dat is toch zo schattig, dan heb je het er wel weer voor over, maar opa wil ook wel weer eens een stukkie klassiek horen op de radio na verloop van tijd!

Nou ja, we komen er wel uit, hoor, geen probleem. Maar het is me een business, zeg, die videobanden voor dat kleutervolk! Heb je als volwassene geen idee van.

Ik had op mijn werk een collega, die de kindertelevisie een electrische oma noemde. Hij had gelijk: je hebt als levende oma niks in te brengen. Bássie en Adriaan! Bássie en Adriaan………!!!

Bij de kapper, waar ik vanmorgen weer eens even moest zijn, stapte een donkere jongen binnen. We hebben een AZC in de buurt, dus dat kan maar zo. Het was een knul van een jaar of 20, die aan de kapster achter de balie vroeg of ze zijn haar zwart kon verven. Dat was een vraag waar ze nogal van op keek, want als er iemand zwart haar had dan was hij het wel! Het was dus heel begrijpelijk, dat ze de chef er even bij riep. Die begon meteen in het Engels en dat bleek een gouden greep, want hij begon in die taal, die kennelijk makkelijker voor hem was dan Nederlands uitgebreid uit de doeken te doen wat de bedoeling was. Zijn haar moest geknipt en zwart geverfd.

” Maar jongen, je haar ís toch al zwart?! “,zei de opperkapster, …..en misschien een beetje je nek uitscheren, maar geknipt hoeft ’t ook niet!” Nou, dat was ie helemaal niet met haar eens. In ieder geval kon het best zwarter, zijn haar. De kapster danste om de jongen heen om te zien of ie misschien grijs aan het worden was of zo, voelde eens aan z’n hoofd, maar kwam niet tot een andere diagnose dan dat ie toch echt erg zwart haar had.

De sfeer werd een beetje lacherig, want iedereen, die niet onder de kap zat en de conversatie kon volgen, wilde wel weten hoe een en ander af zou lopen. Tenslotte liep de chef naar achteren om het zwartboek te halen waar alle zwarter dan zwart geverfde haarlokken ingeplakt zaten om hem dat te laten zien. Ze zei: “Well, we have a business here, so you are welcome, but when you’re not satisfied afterwards you can not get your money back! You must realize that!”

Nou, dat was allemaal geen bezwaar, maar hij wou wel even weten hoeveel money dat dan zou zijn. Het “knippen” zou 16 euro zijn en de schilderbeurt 25 euro, dus 41 all together. Maar helaas, er was niet eerder plaats voor hem dan op zaterdag half 10. “In the mórning?! ” zei hij, “that’s too early for me!” Er werd afgesproken dat hij 11 uur wel redden zou en hij vertrok.

De kapster, die mij aan het knippen was, zei: “Ach…hij wil een beetje aandacht. En een vrouw, die hem even lekker over z’n bol kriebelt!” De kapper als sensueel/sociaal interactief opvangcentrum. Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat……

De uitdrukking “een goede buur is beter dan een verre vriend” slaat zonder meer op de verhouding, die wij met onze buren hebben. We overlopen elkaar niet en dat bevalt beide partijen uitstekend. We wonen op een hoek dus hoeven we ons maar naar één kant aardig voor te doen en dat scheelt. Onze buurman helpt mijn blinde man bij karweitjes waarvoor hij even een oog moet lenen. Mijn oog is een huis-tuin-en-keuken-oog en bij klussen heb je een technisch oog nodig, dat van de buurman dus. Toch karweien wij op de vierkante centimeter ook aardig wat af met z’n tweeën.

Gisteren hadden we echter een probleem met een glazen zeephouder, die we hadden gekocht voor in het toilet, om verlost te zijn van die losse flesjes met vloeibare zeep, die óf van het fonteintje vallen, óf waarvan het pompje niet werkt, of die er na verloop van tijd niet meer uitzien. Het is zo’n ouderwetse tuimelaar, die als je hem hebt gebruikt vanzelf weer terugvalt in de oude stand. Ik had de gaatjes netjes afgetekend, want dat kan ik, de gaatjes netjes geboord, want dat kan ik ook en we hadden de plugjes er ook al in.

Maar toen moest er geschroefd worden en zat die glazen bol ontzettend in de weg. Je kon er niet goed bij en dat ding heet niet voor niks tuimelaar. Daar was ie ook op aangenomen, maar nu kwam het even niet zo goed uit. We besloten te proberen het ding er tussenuit te halen, maar dat lukte van geen meter. Onze buurman zat in z’n tuin en we vroegen hem om advies. “Laat mij maar even!”, zei hij. Hij had (natuurlijk) het juiste gereedschap én dat technische oog, maar nam vervolgens ook de regie over.

Ging met ons mee naar huis, schroefde het ding aan de wand en ja, natuurlijk zit het keurig! Maar mijn man had dat ook zelf gekund. Hij had alleen de handreiking nodig van dat loshalen van die bol en had het verder zelf kunnen afmaken. Want het is een handige bliksem met een uitstekend ruimtelijk inzicht, hoe raar dat ook klinkt voor een blind iemand! Zulke dingen zijn hem wel vaker overkomen. Dat iemand ( met de beste bedoelingen overigens, laten we dat even voorop stellen!) hem de boel , waar hij mee bezig is, uit handen neemt. Hij moet dus vaak “dank je wel” zeggen, terwijl hij liever had gezegd “hoepel nou maar op, ik kan het nu verder zelf!” Maar dat klinkt niet aardig dus zegt hij dat niet.

Ik heb het ook moeten leren, hoor! Ongeduldig was ik, want als ik het deed ging het toch veel vlugger en misschien ook wel beter. Dat laatste is zeker niet waar gebleken trouwens. Later, toen ik wist hoe het hoorde, ging ik even wat anders doen als hij ergens mee bezig was. Je hebt de neiging om te zeggen : “Geef maar hier!” Maar….niet doen! Laat ze maar klooien, die kneuzen! Als ze je nodig hebben hoor je het vanzelf.

Maar of we dat zo tegen de buurman durven zeggen…? Hij leest gelúkkig geen weblogs, want we kunnen ‘m niet missen!

Hoewel we niet meer zo op de hoogte zijn van basisschoolvakanties blijkt uit alles, dat morgen de kinderen weer naar school moeten. Er hangen overal spandoeken over de weg, die de automobilisten er op attent moeten maken, dat ze hun zomerse rijstijl weer moeten aanpassen omdat “de scholen weer begonnen zijn”. Er zijn weer drommen niet uitkijkende brugpiepers en aanverwant ander klein volk op de weg.Iedereen hier in de buurt is weer terug van vakantie en de kinderen, die hier spelen, lijken zich bewust van hun laatste vrije dag. Ze zijn druk. ’t Is mooi weer ook nog.

Ik had vroeger altijd een beetje een dubbel gevoel, als iedereen weer naar school moest. Aan een kant wel lekker, alles weer geregeld en dagelijks een paar uur waarin je weer eens wat anders kon doen, dat nodig moest gebeuren en met liefde al die tijd was uitgesteld, maar aan de andere kant dat gezellige “we zien wel”- sfeertje wat betreft eten, slapen, opstaan en het huishouden in het algemeen, dat weer plaats moest maken voor structuur. En het gevoel, dat de zomer voorbij was, ook al was het nog het mooiste weer van de wereld. Net of je daar geen recht meer op had. Het echte vakantiegevoel kwam ook niet meer terug. Het is een mooie maar rare periode, die nazomer.

In de tuin loopt de boel ook een pietsie uit de hand, hij is rotzooierig. Moet je nou die Oost-Indische Kers, die woekert als een gek, maar nog mooie bloemen heeft er al uithalen? Ik hou erg van goudsbloemen maar ze staan nu echt óveral. Het onkruid tiert nog welig en zorgt er duidelijk voor, dat ik volgend jaar wéér veel onkruid zal hebben. Er moet nodig eens gesnoeid, want de struiken zijn deze zomer met al dat water en de warmte wel erg enthousiast aan de gang geweest. De asters komen er ook alweer aan, de ultieme aankondiging van herfst. De heide bloeit trouwens overal práchtig dit jaar!

Cockie is ook al poëtisch aan het nazomeren. It doesn’t make me cry, maar net als zij heb ik ook wel moeite met die bolchrysanten vanwege het ons opgedrongen herfstgevoel. Dat maken we zelf wel uit. Rob van Eigen Huis in Puin was gisteren ook al zo commercieel aan het goochelen met bolchrysanten. Met de mededeling, dat je ze maar moest beschouwen als een bos bloemen, als ze uitgebloeid zijn: wegmieteren. Jij mag de stervensbegeleiding doen.( Waarom kijk ik nog naar dat programma?)

Nou ja, back to business, als je dat al niet was. Geen depressie, want het duurt nog even voordat de blaadjes gaan vallen. Tegen die tijd zien we wel weer.