Bergafwaarts…..

wapen van Waltensburg, Graubünden met dappere ridder....

Zijn we weer! Zwitserland is een mooi land en met mooi weer nog mooier. We zijn hartstikke bruin geworden. We hadden een balkon op het zuiden aan de voorkant van het hotel/pension. Onze gastvrouw geeft ons altijd dezelfde kamer, recht tegenover de trap, zodat mijn ega zonder hulp zijn weg vindt door het pand. Het is grappig om te zien hoe de andere gasten reageren op zijn blindheid. Eerst wordt een beetje de kat uit de boom gekeken, maar als dan blijkt dat je leuk met hem praten kunt en hij verder gezond van lijf en leden en mentale vermogens is, komen de vragen over “hoe dat nou is”. Dat is heel leuk, want de meeste mensen zien weinig blinden in het wild, natuurlijk.

Ons muzikale kunstje had weer succes en daar doen we vanzelfsprekend ook altijd ons best voor, net als de kunstschilder die aanwezig is en de gasten met adviezen op teken- en schildergebied begeleidt.

Het was gezellig, maar twee weken Zwitserland is voor ons precies genoeg, want behalve veel wandelen en het natuurschoon, waar een blinde weinig oog voor heeft ondanks dat ie er op ’n andere manier best wel veel van meekrijgt qua sfeer, is er niet zoveel te beleven in dit boerendorp van nog geen 400 mensen. Ze houden hier koorrepetitie op zaterdagavond, de “uitgaansavond”. Het is een heel goed koor trouwens, waar ruim 10% van de bevolking bij betrokken is!

Er ligt bij het dorp een ruïne van een burcht, die is gerestaureerd voor zover dat van toepassing is op een berg zeer oude stenen in een bepaalde formatie. Maar ze hebben de historie helemaal nageplozen en gereconstrueerd en je kunt je een goede voorstelling maken van hoe een en ander is geweest en hoe vechtjassen mekaar vanuit de torens, spiedend over de Rijn, letterlijk in de gaten hielden. Ze gebruiken de open ruimten tussen de oude muren om “theater”- en kooruitvoeringen te geven, die regionaal veel mensen trekken en van goede kwaliteit zijn. Heel bijzonder toch in deze tijd van televisie vanuit je luie stoel!

De tijd staat hier niet écht stil, maar het tempo is behoorlijk anders. Als je een berg op wilt kán dat ook alleen maar langzaam! Dat is wat ons Hollanders ook de das omdoet de eerste dagen van je verblijf hier: je zwóegt naar boven, terwijl je met kleine stappen heel rustig lopend jezelf niet uit de naad werkt. Duurt even, voordat je dat (weer) door hebt. Dat doen die Zwitsers dus beter!

Eventjes “gedwongen” rustig aan is wel prima en doet je goed, maar na een poosje gaat ’t kriebelen. Tenminste bij mij. Dus zijn we tot ons genoegen weer thuis, terug in ons eigen tempo, dat je zo rustig kunt maken als je zelf wilt. Bovendien zijn we van onze jongste kleinzoon van 8 weken een kwart van zijn leven weggeweest en dat is láng, hoor! Maar hij lacht zo lief tegen z’n oma en dat deed ie veertien dagen geleden nog niet….!

2 reacties op “Bergafwaarts…..

Laat een reactie achter op Marius Els Reactie annuleren

Naam en email velden zijn verplicht. (emailadres wordt niet gepubliceerd)