Ambachtelijk……

Er was iets mis met het braillehorloge van mijn echtgenoot. Nu is een braillehorloge er op gemaakt om “op de tast” de tijd waar te nemen. Je klapt het glazen dekseltje open en voelt vanuit het midden over de wijzers hoe laat het is. Oké, niet op de seconde, maar dat is toch alleen maar een verzinsel van digitale freaks. Maar de grote wijzer zat niet helemaal jofel en daardoor kwam de relatieve nauwkeurigheid wat in het gedrang. Dat kon zomaar een kwartier schelen en ook blinde mannen zijn graag bij de tijd.

Omdat we toch in de stad waren gingen we even langs bij een winkel, waar ze duidelijk zichtbaar horloges verkochten. Daar zijn er veel van in een winkelstraat. Wij waren bij Luigi Lucardi, een door knappe dames bemande zaak. Ze hebben er mooie spullen, maar een braillehorloge hadden ze er duidelijk nog nooit gezien. Niet erg, een keer moet de eerste zijn. Na uitleg van wat wij dachten dat er aan de hand moest zijn nam de juffrouw het horloge even mee naar achteren, waarna ze de diagnose kwam bevestigen, iets dat ze met de wijzer niet kon. Het moest worden opgestuurd naar een “reparateur” en dat kon meer dan veertien dagen duren. Zolang tijdloos rond te lopen leek mijn ega niks dus we hebben het horloge weer meegenomen. We moeten op zoek naar een horlogemaker. Die zijn niet zo dik gezaaid, want ze hebben liever dat je iets nieuws koopt. Zo gaat dat met wel meer dingen tegenwoordig en ik heb daar wat moeite mee soms.

Horlogemakers staan in het rijtje van de “oude ambachten” samen met de schoenmakers, de stoelenmatters, de scharenslijpers………