Het mooie verhaal, dat Cockie had over “haar” jongens in het G-voetbaltoernooi deed mij denken aan een andere bijzondere voetbalwedstrijd op het sportveld bij ons werk, jaren geleden. Personeel tegen cliënten. Slechtziende cliënten. Dat lijkt een ongelijke en oneerlijke strijd, ware het niet, dat er bij het personeel ook enige lieden zaten, die het niet zo scherp zagen! Eén van onze collega’s zat onder een grote parasol aan de kant van het veld commentaar te geven voor de blinde klanten, die gewapend met toeters hun medebewoners zaten aan te moedigen. Die commentator zag het zelf ook niet zo goed, zodat uitspraken als: “er loopt een lange man richting het vijandelijke doel, ik dénk, dat het Jean is!” voor veel hilariteit zorgden. Nou ja, ze verloren wel, de revalidanten, maar de lol was er niet minder om.

De meeste lol hebben we gehad om de marechaussee, die op de fiets kwam aanrijden om te vertellen, dat we niet zo’n lawaai mochten maken, want “de prinses had er last van”. Die prinses was Margriet, onze buurvrouw op ’t Loo. We vonden het flauw van d’r. Zó vaak gebeurde er niet iets lawaaiigs op het sportveld. Maar om het goed te maken hebben we haar uitgenodigd op de thee en ze is nog gekomen ook! Ze bleek erg aardig. Ze heeft toen een rondleiding gehad door de instelling, want ze kende haar buren niet.

De week daarop was er weer een voetbalwedstrijd op het sportveld. De marechaussee tegen ons personeel. Verloren, ja. ’t Zijn bikkels, hoor, die marechaussee-jongens. Staan de hele dag het hek van Pieter en Margriet te bewaken en dan is zo’n doeltje natuurlijk maar een makkie………!

Onze dochter woont met haar gezin nogal riant en dat is mooi. Omdat ze met vakantie is ga ik er deze week veel langs voor de kat, de planten en de post en zo kwam ik iets te weten, dat ik anders niet had opgemerkt. Zij krijgen op hun adres heel andere folders van Wehkamp dan wij! Folders met dure merken d’r in! Ze zijn een doelgroep, die wordt geselecteerd op hun chique adres. En dat in onze familie, gôh!

Wij merken ook geregeld, dat we een doelgroep zijn, hoor, maar wij krijgen de “grote maten”-, wijn-, cultuur-en Rijnreizen-, en medische hulpmiddelen-boekjes in de bus. Plus niet te vergeten de folders, waarin staat hoe we onze spieren en gewrichten en alle andere organen in optimale conditie moeten houden. Met een foto van een paar stralende, joggende grijsaards erbij, die dat kennelijk al gelukt is.

Men raadt ons ook graag aan wat we met ons geld moeten doen om daar meer van te maken. Daar zijn we niet al te best in, want we geven te makkelijk uit. Nee, dat wordt helemaal niks meer met Wehkamp……

Van een vriendin die, net als ik, met een blinde man is getrouwd, hoorde ik een erg lollig verhaal. Haar man was, toen ze hem in 1965 leerde kennen, in het bezit van woordenboeken: Nederlands-Engels, Engels-Nederlands, Nederlands-Duits en Duits-Nederlands. In braille. Zestig banden van 15 centimeter dik, een paar meter boek dus. Niet om in de huiskamer te zetten en het ging dus naar de zolder. “Even een woord opzoeken” was training voor geest én lichaam!

Voor de blinde computerbezitters met een leesregel is het opzoeken van een vertaalwoord tegenwoordig een fluitje van een cent dus ze wilden eigenlijk wel van die boeken af. De papierinzameling van de basisschool in hun straat was zeer welkom. Er werd bovengemiddeld gedoneerd.

Van de buurman hoorden ze de volgende dag, dat hij schoolkinderen “met van die dikke boeken”had zien sjouwen! Er ging toen al een belletje rinkelen bij de familie! Helemaal toen een andere buurman, met wie Jan, de man van onze vriendin, altijd meerijdt naar het shantykoor waar ze beiden in zingen, kwam vertellen, dat een kennis van hem in het bezit was van twee, helaas niet complete, woordenboeken in braille: Engels en Duits.

Voordat hij ze aanbood op de rommelmarkt op Koninginnedag, wilde hij eerst even weten “of het niks was voor die blinde man, die altijd met de buurman meereed”…..?

Ons is iets dergelijks overkomen met een rhododendronstruik. Het ding was zielig en verpieterd, vertikte het om te bloeien en ik had het helemaal gehad met ‘m. We woonden in Groningen vlak bij de spoorbaan, waar een rommelig veldje was, waar we hem op een donkere avond zo’n beetje ter aarde hebben besteld. Terug naar de natuur zogezegd en we waren er van af.

Onze buurman werkte “bij het spoor”, zoals dat toen heette. Hij had nachtdienst gehad en kwam ’s morgens thuis met onze struik. Tegen ons mopperde hij over het feit, dat “mensen zomaar een goeie boom weggooiden!”. We hebben hem nooit durven zeggen, dat het ónze “goeie” boom was!

Hij groef hem liefdevol in, op nog geen twee meter van zijn oude standplaats en hij heeft er jarenlang prachtig gebloeid. ’t Kreng! Liefdevol, dat zal het verschil wel geweest zijn…….

Er was iets mis met het braillehorloge van mijn echtgenoot. Nu is een braillehorloge er op gemaakt om “op de tast” de tijd waar te nemen. Je klapt het glazen dekseltje open en voelt vanuit het midden over de wijzers hoe laat het is. Oké, niet op de seconde, maar dat is toch alleen maar een verzinsel van digitale freaks. Maar de grote wijzer zat niet helemaal jofel en daardoor kwam de relatieve nauwkeurigheid wat in het gedrang. Dat kon zomaar een kwartier schelen en ook blinde mannen zijn graag bij de tijd.

Omdat we toch in de stad waren gingen we even langs bij een winkel, waar ze duidelijk zichtbaar horloges verkochten. Daar zijn er veel van in een winkelstraat. Wij waren bij Luigi Lucardi, een door knappe dames bemande zaak. Ze hebben er mooie spullen, maar een braillehorloge hadden ze er duidelijk nog nooit gezien. Niet erg, een keer moet de eerste zijn. Na uitleg van wat wij dachten dat er aan de hand moest zijn nam de juffrouw het horloge even mee naar achteren, waarna ze de diagnose kwam bevestigen, iets dat ze met de wijzer niet kon. Het moest worden opgestuurd naar een “reparateur” en dat kon meer dan veertien dagen duren. Zolang tijdloos rond te lopen leek mijn ega niks dus we hebben het horloge weer meegenomen. We moeten op zoek naar een horlogemaker. Die zijn niet zo dik gezaaid, want ze hebben liever dat je iets nieuws koopt. Zo gaat dat met wel meer dingen tegenwoordig en ik heb daar wat moeite mee soms.

Horlogemakers staan in het rijtje van de “oude ambachten” samen met de schoenmakers, de stoelenmatters, de scharenslijpers………

Daar ben ik weer. We hadden een geslaagd weekje met veel muzikaal plezier en daar doen we het natuurlijk voor. Veel leuke mensen ontmoet, waaronder véél kinderen, want het was “tulpvakantie”. Iedereen deed geweldig mee met onze activiteiten en dat werkt voor ons leuk. Lekker veel kunnen lezen en nog gelopen ook.

We hebben allerlei weersomstandigheden gehad: van zon, regen tot een dik pak sneeuw. Geweldig voor al die kinderen natuurlijk! Het was voor de Zwitsers zelf ook heel uitzonderlijk dat er zoveel sneeuw was zo laat in het jaar. Wintersport in mei, verzin het maar! Maar de sleetjes waren zo weer voor de dag gehaald en ze hadden gillend plezier al die koters. De volgende dag was het vanwege de zonnewarmte toch allemaal al weer aardig weg en deden de meibloemetjes gewoon weer of er niks gebeurd was. En dat alles in één week.

Vandaag gingen we weer over tot de orde van de moederdag. Ook die was gezellig en deze moeder is verwend door haar kroost! Waar het vanmiddag ook érg gezellig was trouwens, was bij de afhaal-chinees. Alle moeders hadden kennelijk kook-vrijaf gekregen. “Moeder betaalt!”, riep een man. Het was er zo druk, dat iedereen er een beetje ballorig van werd. Als er een nummer werd afgeroepen riepen ze “Bingo!” en meer van dat soort gein. Er stonden zoveel mannen te wachten, dat ze maar met z’n allen aan het bier gingen. En die chinees maar tappen! We hebben bijna een uur zitten wachten op onze bestelling, maar ik heb me niet verveeld! En moeder hoefde niet te koken dus mij hoor je niet klagen, zelfs niet over de rekening…….!