Elk huisje heeft zijn kruisje…..

permanent.....een probleem!

Er zijn in de provincie Gelderland, en elders waarschijnlijk ook, grote problemen met de eigenaren van recreatiewoningen. Die huizen mogen niet permanent bewoond worden, maar dat gebeurde toch. Er is jarenlang gedoogd, gesjoemeld en er zijn vele oogjes toegeknepen. Met het gevolg, dat er mensen bestonden, die voor relatief weinig geld op een prachtige plek in de natuur fantastisch woonden. Ik heb wel eens een reportage gezien hoe mensen hun zogenaamde vakantiehuisje hadden ingericht! De hightech keuken, de jacuzzi in de badkamer, het antiek, de open haard, de prachtig aangelegde tuin op een ruimbemeten kavel, zo wil je d’r wel bij zitten.

Nu wil Den Haag die mensen verplichten hun woning beschikbaar te stellen voor waar ze oorspronkelijk voor bedoeld waren: de recreatie. Van anderen, wel te verstaan. Verhuren dus. Bij een dergelijke verzameling bungalows, het is tenslotte geen Center Parks, zijn geen voorzieningen. Het is een gewone woonwijk eigenlijk. Een mooie woonwijk, dat wel.

Nóg wel, want als mensen er zelf niet meer mogen wonen en ze geen huurders kunnen krijgen, omdat je er alleen maar kunt wandelen of fietsen en niet naar het tropisch zwembad kunt of naar de massageparlour, niet naar het restaurant of de indoor-tennisbaan, dan staan die huizen grotendeels leeg en zijn ook nog eens onttrokken aan het gewone woningbestand. Terwijl er woningtekort is in Nederland. Het schijnt wel zo te zijn, dat je je huis voor langere tijd mag verhuren dan een paar vakantieweken. Is dat geen soort van permanente bewoning dan? Dat snap ik dan weer niet.

Men vreest, in vele ingezonden stukken in de krant, dat de boel zal verslonzen en vervallen. Dat mensen in veel gevallen op ’n koopje en een makkelijke manier aan een fantastische woonplek gekomen zijn, en stiekem vraag ik me dan wel af hoeveel wethouders en andere “dicht-bij-het-vuur-zitters” daar dan tussen zitten, vind ik kwalijk, maar zoals de gemeente en provincie het nu moeten doen is het middel waarschijnlijk erger dan de kwaal.

Laat de betrokkenen dan dokken op een of andere manier, zou ik zeggen. De onroerendgoedbelasting ver(drie-vier-vijf-)dubbelen of zo, ik roep ook maar wat.Verklaar het tot “gewone” huizen. En vandaar dan een streep onder het beleid. De gemeente en provincie hebben deze toestand zelf laten ontstaan door zo laks te zijn in de regelgeving en de controle daarop. Geen nieuwe gevallen meer toestaan. Weet iedereen waar hij aan toe is. Dat zouden ze vaker moeten doen in dit land: een streep zetten onder fout beleid en zeggen:” we sjoemelen niet meer. O, u wist niet, dat we dat deden? Jammer voor u! Te laat………!”.


Cultuur…….

haydn

Omdat we niet van die richting zijn, qua kerken zijn we helemaal de koers kwijt eigenlijk, komen we nooit in een katholieke kerk. Zo was ik ook nog nooit in de Apeldoornse Mariakerk geweest.Een mooie kerk met prachtig gebrandschilderde ramen, hoge gewelven, pilaren, mooi orgel en hij is erg groot. De kerk staat vlak bij het station in het centrum en wordt omringd door gebouwen, die het zicht erop ontnemen en die weinig met historie van doen hebben. Kantoren en appartementen. Jammer.Wij zaten aan de binnenkant vanavond en hadden er geen last van.

In het kader van de Gelderse Muziek Zomer gaf het Kamerorkest van het Nationaal Jeugd Orkest een concert, dat onder leiding stond van de pianosolist van de avond Pierre-Laurent Aimard. Er studeren deze zomer zo’n 100 jeugdige musici, overal vandaan, aan de Summer Academy in Apeldoorn. Ze huizen in een voormalige jeugdherberg in de bossen.

Uit al die muzikanten worden ensembles en orkesten samengesteld, er worden masterclasses gehouden en van wat ik gelezen heb werken ze zich muzikaal letterllijk in het zweet om ervaring op te doen. Je moet van goeden huize komen om mee te mogen doen, want de docenten zijn dat ook!

Wij mochten vanavond dus komen beluisteren dat ze niet voor niks zo hard werken. Ze speelden van Haydn het pianoconcert nr.4, daarna een concertino van Janácek en het 19e pianoconcert van Mozart. Aimard als pianist en dirigent en hij sloeg ook nog zelf z’n blaadjes om! Wat ik erg knap vind.

Het was jammer, dat de kerk eigenlijk te groot was qua akoestiek. Het geluid waaierde alle kanten uit. Vooral de pianopartij werd daardoor erg ondoorzichtig. Die hoge gewelven, die deden het ‘m. Je moest er erg aan wennen.Maar succes hadden ze en al die jonge mensen met hun vak, hun toekómstige vak, bezig te zien was prachtig.

In de pauze dromde het publiek naar buiten voor wat frisse lucht op het voorplein van de kerk en toen was het weer nét de foyer van Orpheus. “Halló, zeg! ‘k Heb je gemist bij het mixed-dubbel vanmiddag!”. “Wanneer vertrekken jullie nou naar Mexico?”. Want er zit kak-publiek, hoor, in Apeldoorn! Niet iedereen natuurlijk, dat weet ik ook wel, maar het bla-bla-gehalte is hoog bij dit soort gelegenheden. Maar dat vind ik dan. Ik tennis niet.

Na afloop kreeg de pianist van een mevrouw een fles rosé. Wie geeft een Fránsman nou rosé? Hij liet ‘m nog van de piano vallen ook! Maar…hij hád ‘m nog! Dat krijg je van pianospelen, dirigeren en blaadjes omslaan en dat alles tegelijk, daar word je snel van……..!


Voetjevrijen……

lekker hapje.....

Gelezen in de krant: Als je in een Rotterdams park vanwege het mooie weer op je buik in het gras heel onschuldig een boek ligt te lezen, maar dan moet je wel mooi en jong zijn, hoor, want hij zoekt ze wel uit!, dan loop je kans dat er een vent aan je tenen komt likken! Vindt ie fijn.

Wanneer je dan van schrik de boel bij elkaar gilt en de politie pakt die man op, dan staat hij binnen de kortste keren weer op straat, want hij heeft geen strafbaar feit gepleegd! Nergens in de wet staat namelijk, dat je niet aan iemands tenen mag zitten. Het op deze wijze schenden van iemands lichamelijke integriteit staat nergens als zodanig vermeld. Dat is toch gek.” Blaif van me laif!”, zou ik zeggen op z’n Rotterdams. Ja, maar het was geen verkrachting volgens de politie, dus moesten ze ‘m weer laten gaan.

Maar misschien was het wel een tenenlezer ! Die heb je ook. En van hiélenlikkers heeft iederéén wel eens gehoord! Maar da’s heel wat anders natuurlijk, hoewel ook daar niets wettelijk over is geregeld……….


Zachtmoedig…..

beginnersauto van velen...!

Het volgen van het programma “Terug op de werkvloer”, ook al zijn het herhalingen en hebben ze het nog over guldens als ze het over de investeringen hebben, is aardig. Deze week was er een directeur van een beveiligingsbedrijf, die eens aan den lijve ging ondervinden wat zijn ondergeschikten dagelijks aan hun lijven ondervinden.

Omdat de politie het parkeerbeheer in Amsterdam aan zijn bedrijf heeft overgedragen moest hij ook bonnen schrijven en wielklemmen aanbrengen. Daar was hij niet voor in de wieg gelegd. Te soft, te bang en te aardig. Bij elke bekeuring, die hij onder de ruitenwisser schoof, zei hij : “Sorry, meneer, mevrouw, het is niet anders!”.

Hij liet zich geweldig in de luren leggen door een reus van een vlot pratende Antilliaan (denk ik) met een wel zo verschrikkelijk doorzichtige rotsmoes, hij kreeg zelfs een hand van de man, dat zijn “collega-voor-één-dag” er hoofdschuddend bijstond. Hij vond z’n baas maar een watje.

Die maakte de blits bij een paar buitenlanders, die úren te laat bij hun auto terugkwamen, omdat ze, dé smoes voor toeristen, de weg niet wisten in Amsterdam. “Have a nice holiday!”, zei hij. “Van mij hadden ze ’n bon gekregen!”, zei de collega. “Ach, ik heb wel een paar toeristen gelukkig gemaakt!”, zei z’n directeur. De VVV is er blij mee en als directeur kun je dat doen.

Nee, dan die politie-agenten elders, die een quotum moeten halen van 300 bekeuringen per jaar, omdat het anders gevolgen voor ze heeft! Maar na afloop van zijn werkweek had de directeur wel veel respect voor zijn werknemers, vanwege de agressie en boze mensen die ze tegenkomen tijdens hun werk. “Ik ben een held op sokken”, zei hij.

Mijn zus, die nu in Australië woont, is zo’n twintig jaar geleden parkeerwacht geweest in Utrecht voor een poosje. Na de gedegen opleiding uniformpje aan, een, volgens haar, belachelijk eivormig hoedje op en daar ging ze. Ze vond het maar niks, bonnen schrijven, maar daar was ze toevallig wel op aangenomen. Wat ze het engste vond waren grote Mercedessen, omdat daar ook grote mannen met grote vrienden bijhoorden. Dus “schrijven” en dan met grote spoed en stijve kuiten de hoek om. Dat was de strategie.

Bij deux-chevautjes en Morris-minortjes ging ze eerst nog even een blokje om en dan kijken of ze al weg waren, want die vond ze lief. Laten wegslepen moest ze ook doen en dat was ook eng, vanwege de agressie van de eigenaar. En dat zal er in die twintig jaar niet beter op geworden zijn. Maar daarvoor is ze niet geëmigreerd, hoor………..!


Moord…..

mooi huis.....

Toen ik vanmorgen de keukendeur openzette kwam ik tot de ontdekking, dat ik, toen ik ‘m gisteravond dichttrok en op het nachtslot deed, een paar naaktslakken heb vermorzeld. Ze zaten, verworden tot een ondefinieerbare grijze slijmerige massa, tussen de drempel hun familienaam “weekdier” vreselijk eer aan te doen. Met keukenpapier heb ik ze verwijderd en ter groenbak besteld. Zijn ze toch nog een beetje waar ze horen en hij wordt morgen geleegd. Mijn slachtoffers waren als naaktslak toch al de daklozen van de slakkenwereld .

Ik heb een haat/liefdeverhouding met slakken. Ze vreten je hosta’s en jonge plantjes op, maar hebben ook van die mooie huisjes. Er zijn zoveel verschillende ook en dan vooral in ónze tuin. Ik heb wel eens van die slakkenkorrels gestrooid, ecologisch zeggen ze, maar daar heb ik ondertussen ook alweer andere verhalen over gehoord. Slecht voor de vogels, die er ziek van worden of dood gaan. En van vogels houd ik nog net een ietsje meer dan van slakken. Dus ik strooi niet meer en daar varen ze allemaal wel bij als je de hosta’s niet meerekent.

Fransen doen gekke dingen met slakken. Behalve dat ze ze eten, (daar hoef je trouwens geen Fransman voor te zijn en het woord escargots klinkt minder vies dan slakken, zolang ik maar niet hoef!) houden ze ook wedstrijden slakkenspugen! Alain Jourden, 43 jaar, heeft zondag in Bretagne het kampioenschap gewonnen. Daartoe nam hij een levende slak in zijn mond, nam een aanloop van 20 meter en spuugde zijn slak 9 meter en 38 centimeter ver. Het wereldrecord, ook op zijn naam, staat op 10 meter 40. Hij had dus zijn dag niet.

Er deden 110 deelnemers uit veertien landen aan mee. Beschaafde landen als België, Engeland en Duitsland o.a. Er waren 2000 toeschouwers uit alle windstreken. Het wordt nog wel wat met de wereld. Sport verbroedert……….


Krappe kraplap……

marken.....

Bij Cockie las ik over haar avonturen op Marken. Nou, die heb ik ook beleefd, hoor! We hadden vroeger bij mijn ouders thuis een meisje, dat mijn moeder hielp in de huishouding. Ze heette Jannetje Uitdam en kwam van Marken. Ze reisde elke dag met een bootje, want er was nog geen dijk, van Marken naar een steiger bij het Centraal Station in Amsterdam en stapte dan op de tram naar ons in Oost.

Ze was helemaal in klederdracht en wij vonden dat wat onhandig, maar wel prachtig. Mijn jongste zusje was toen een jaar of drie en die heeft ze eens helemaal aangekleed met een meegebracht Marker costuumpje van háár zusje. Het leek wel een pop. Ergens moeten er nog foto’s zijn.

’s Winters, als de Gouwzee dicht lag, reed ze op de schaats naar Monnickendam en ging vandaar verder. Hartstikke stoer vonden we dat. Ik ben ook eens een weekend met haar mee geweest naar huis. Gelogeerd in zo’n huis op palen. Ze woonde op de Kerkbuurt. In dat weekend hebben ze mij ook in zo’n dracht gehesen. Er was echter een probleem: de kraplap. Marker klederdrachtmeisjes zijn plat van voren en Amsterdamse meisjes niet. Die kraplap moest over de borstpartij en er zijn heel wat spelden aan te pas gekomen en nog liep ik behoorlijk in de gaten.

Want het zondagse vertier was lopen langs de dijk, de jongens en meisjes loerend naar elkaar. Ik was ’n jaar of vijftien en ik vond het best eng. Er was een Hervormd looprondje en een Gereformeerd. Twee keer naar de kerk en verder was er niks te doen.

Sijtje Boes was in die tijd de koningin van het eiland met haar souvenirwinkel. Er werd over haar gesproken, want ze had centen en sprak Engels. De grootste wens van Jannetje was om “in burger” te mogen, maar in de tijd dat ze bij ons was mocht ze dat niet van thuis. Marken…’t kwam weer helemaal terug bij het zien van Cockie’s foto’s. Maar jeetje, er is wel meer te beleven zo te zien……!


Nul zes…….

nee, dit kennen we niet in Achtertuinia......

We zijn met vakantie in ons eigen huis. In onze eigen tuin eigenlijk. Het is zó stil in de buurt vanwege het feit, dat iedereen vertrokken is, dat het zeer dorps aandoet. Onze naaste buren zijn er wel, maar dat zijn geen lawaaischoppers. Onze buurman kwam zich van de week zelfs even verontschuldigen omdat hij iets te zagen had en dus wat herrie ging maken! Hem valt de stilte in de buurt dus ook op en hij wil die niet verstoren.

Onze dochters zijn met hun gezinnen dit weekend op vakantie gegaan. In het drukste weekend met honderden kilometers file. Het weekend van “zwarte zaterdag” en dat vond ik érg naar klinken. Maar van allebei hebben we al een telefoontje gehad, dat ze goed zijn aangekomen en dat het erg was meegevallen. Met zulke kleine kinderen in de auto weet je het maar nooit. Heel erg ver weg zijn ze gelukkig niet gegaan, de één naar Duitsland ter hoogte van Luxemburg en de ander naar Bretagne. De vakantieplek was leuk en ze waren aan het genieten.

Ik vind het altijd fijn als ze even bellen. Dat kan zo makkelijk tegenwoordig, hoewel je de tarieven maar even bij je vakantiebudget moet optellen! Maar de oproepen van de ANWB-alarmcentrale hoor je al bijna niet meer. Dat waren altijd van die ellenlange opsommingen van familienamen, autonummers en vage omschrijvingen van waar mensen zich zouden moeten bevinden. “Maak van thuisblijvers geen spoorzoekers” kreeg je toen als slogan, want er waren hele volksstammen die vertrokken zonder ook maar iemand te laten weten welke kant ze opgingen. Misschien wel expres! Maar nu ben je meestal wel te traceren. Prettig geregeld voor de mensen in Achtertuinia, Balkonia en Terrassia……….