ANWB Verkeersinformatie……

Wat heb ik toch een hekel aan reclames, waarbij bedrijven of instellingen hun concurrenten min of meer afkraken om te vertellen hoe goed ze zelf zijn. Dat mág, geloof ik, niet eens van de reclamecodecommissie, maar het gebeurt wel. Zoals die bank, die zegt niet zo’n mooi hoofdkantoor te hebben als die andere bank, maar het dientengevolge wel veel beter voor te hebben met jouw geld. Alsof ze een filantropische instelling zijn.

En ik blijf, alleen al omdat ik de reclame van Route Mobiel zo ongelooflijk onsympathiek vind, ijzerenheinig lid van de ANWB. De Kampioen, “het blaadje dat u tóch niet leest”, spel ik tegenwoordig tot de laatste letter. Uitsluitend vanwege die rotopmerking. De keren, dat we de Wegenwacht nodig hebben gehad, niet zo heel vaak meer, doordat onze automobielen gelukkig steeds betrouwbaarder werden door de jaren heen, werden we fantastisch geholpen.

Zoals die keer, dat onze jongste dochter de boot naar Engeland moest halen, die uit Vlissingen vertrok en we pas bij Utrecht waren. We stonden met een kapotte koppeling, maar dank zij de ANWB háálde ze ‘m. Wel op ’t nippertje, maar toch. Een Reis-en Kredietbrief is een rustgevend bezit. En als je sores hebt in het buitenland met auto of zieke familieleden dan is daar het ANWB-steunpunt. In Lyon, in Barcelona, you name it.

Het is ook het gevoel van : het was er al toen mijn vader zijn eerste auto kocht. Hij had er zo’n metalen embleem op: lid van de Wegenwacht. Dat was geel en lid van de ANWB: dat embleem was blauw. Dat stond degelijk als je dat had. Ik vond dat mooi.

Het gaat niet echt goed met de ANWB, zeggen ze. Route Mobiel is met die autootjes in de (gepikte) kleur geel snel en goedkoop, zeggen ze. En de praatpalen worden overbodig vanwege de mobieltjes, weet ik allemaal wel. Maar toch veranderen we niet. Een soort nostalgische hondentrouw, noem het maar zo……