Landverhuizers……

zwaai, zwaai....tot ziens?...

In onze zaterdagse Stentor stond een verhaal over emigratie. Actueel, nadat uit de bevolkingscijfers bleek, dat er weer meer wordt geëmigreerd. Maar de kern van dit krantenverhaal bestond uit een relaas over een stel, dat naar Canada was gegaan. Volgens eigen zeggen goed voorbereid. Boeken gelezen, er op vakantie geweest, emigratiebureau ingeschakeld.

Ze wisten ook wat ze wilden. Hij wilde als psycholoog een praktijk opzetten en in de tijd, dat hij daarmee bezig was, wilde zij alles aanpakken wat maar geld opleverde. De ware pioniersgeest. Het liep allemaal anders. Van de evangelische gemeenschap waarbij ze zich meldden, omdat ze ook in Holland bij zo’n club behoorden, hadden ze steun en opvang verwacht en die bleef uit. Ook de Canadese maatschappij had het al druk genoeg met zichzelf en zat niet op hen te wachten. Bovendien hadden ze helemaal geen rekening gehouden met het verschijnsel heimwee.

Het was in Nederland nog niet zo gek, beseften ze. Na twee maanden waren ze weer terug. Vrienden, die hen zo kort tevoren nog uitgebreid hadden uitgezwaaid, bleken teleurgesteld en zelfs boos, omdat ze kennelijk zo snel uit het veld geslagen waren. Familie vond het ook maar niks dus een echt warm onthaal zat er niet in. Mislukte emigratie met veel verlies en niet alleen in materieel opzicht. Ze hebben inmiddels een flatje in Harderwijk en zijn aan het opkrabbelen. Ik vond een aardige website www.wereldexpat.nl, waar een psychologe mensen op een al dan niet emigratie voorbereidt. En lees vooral de reacties bij het artikel!

In de jaren vijftig hadden wij een melkboer, een klant van het accountantskantoor van mijn vader, die met zijn gezin van man, vrouw en negen kinderen emigreerde naar Canada. Er gingen er nogal wat in die jaren. De milkman heeft het wel iets langer uitgehouden, maar was toch ook na ’n jaar of vijf weer terug.

Verloor wel zes van zijn kinderen aan Canada, want die waren, vaak via Cupido, ingeburgerd daar. En in die tijd pendelde je niet zo makkelijk effe heen en weer. Een en ander was het gevolg van heimwee van de melkboerin, die letterlijk ziek werd van de heimwee een daarom weer terug moest naar Holland. Ze knapte hier trouwens niet echt op, want ze miste haar kinderen. Hij bleef wel in de melkbusiness, want hij ging werken in een melkfabriek. Geen eigen baas meer dus mijn vader had ie niet meer nodig.

Er zijn op ’t ogenblik ook nogal wat tv-programma’s, die gaan over mensen die “het roer omgooien” in een of ander buitenland. Met wisselend succes. De tv-opnamen zullen wel wat geld opleveren, maar verder kóst de emigratie alleen maar geld, stress en energie. Als het niet allemaal van een leien dakje gaat is dát natuurlijk de mooiste televisie, vinden de makers ongetwijfeld!

Maar als er kinderen bij betrokken zijn realiseren de ouders zich volgens mij niet echt wat zo’n emigratie met ze doet. Naar een vreemde school, met een vreemde taal, een vreemd onderwijssysteem, maar, dat zie je ook heel vaak: de kinderen redden zich nog het best! Als je ouders zich een landverhuizing in hun hoofd halen, je bent er maar mooi klaar mee….of niet…Gewoon verhuizen is al erg, hè, kinderen P.?

5 reacties op “Landverhuizers……

  1. karin

    februari 12, 2006 at 8:42pm

    nee hoor! ik heb het, na jullie verhuislust, zelf ook nog menig maal gedaan. geen jeugdtrauma aan overgehouden, dus.

  2. Hansje

    februari 12, 2006 at 9:03pm

    Pas toen wij tieners waren hoorden we dat mijn ouders kort na hun trouwen serieus hebben overwogen om naar Canada te emigreren. Ik kan me nog de dagdromen herinneren over hoe het zou zijn geweest als ze hadden doorgezet. Vreemd idee dat ik net zo goed in Canada geboren had kunnen zijn…

  3. CasaSpider

    februari 13, 2006 at 1:37am

    Emigreren is vooral succesvol als je het niet uit frustratie doet, maar uit de wil om te proberen in een andere, op bepaalde gebieden betere, omgeving te gedijen.
    Toen ik in 1995 naar Curacao vertrok had ik het uitstekend naar mijn zin in Nederland. Ik wist echter dat als ik er niet zou kunnen aarden ik zo weer naar Nederland terug kon komen.
    Natuurlijk, het kost geld, maar wat je ervan leert is een veelvoud daarvan.
    In mijn geval heb ik mijn draai gevonden en had het voor geen goud willen missen…

  4. Irene

    februari 13, 2006 at 9:05am

    Mijn ouders deden het wel, en zo werd ik in Australië geboren. Na een paar jaar toch weer terug naar Nederland. Daarna ontelbare keren verhuisd. Toen ik volwassen was ben ik daar vrolijk mee door gegaan en nu woon ik in Luxemburg. Dus een trauma heeft het niet opgeleverd. Ik kan mij weer helemaal niet voorstellen hoe het is om op mijn leeftijd nog in het dorp te wonen waar je geboren bent en al je buren al vanaf de kleuterschool te kennen. Dat heeft vast ook zijn fijne kanten.

  5. Maritere Dankerlui

    augustus 16, 2007 at 3:57pm

    Hallo allemaal!
    Mijn naam is Maritere Dankerlui en ik ben studente Journalistiek. Voor mijn docent maak ik een artikel over mannen tussen de 30 38 jaar oud die naar een (zomers) vakantieland waren geemigreerd, maar die om bepaalde redenen zijn teruggekeerd naar Nederland. Deze mannen moeten in het buitenland een ‘stoer’, mannelijk beroep hebben uitgeoefend of een ‘stoer’ eigen bedrijf hebben gehad. Ook zoek ik mannen die geemigreerd waren, maar die geheel uit eigen keus zijn teruggegaan naar Nederland.
    Mijn mailadres en telefoonnummers:
    tokyo135@hotmail.com
    030-2926480 en/ of 06-4871090

Laat een reactie achter op karin Reactie annuleren

Naam en email velden zijn verplicht. (emailadres wordt niet gepubliceerd)