De regen klettert op mijn dakraam en ik denk met erg veel mededogen aan de kampeerders en andere vakantiegangers die in onze contreien energie aan het verzamelen zijn voor weer een hele tijd werken en/of schoolgaan. En dan kijk ik naar de vakantiekaarten, die wij van vrienden en familie hebben ontvangen. Ik las gisteren in de krant, dat de post weer minder ansichtkaarten heeft bezorgd dan vorig jaar in dezelfde periode.

Dat is aan het teruglopen. In mijn geval weet ik wel hoe dat komt. Wij houden gedurende het jaar ’n paar keer vakanties van ’n week en pas op de vierde dag van ons verblijf denk ik eens ’n keer:”Moeten we nog iemand een kaartje sturen?”. Maar dan ben je in de meeste gevallen voor de arrival van het kaartje alweer thuis en hebt iedereen al gesproken en dan kunnen ze je niet eens bedanken voor het feit, dat je zo attent bent geweest, want ze weten nog van niks. En later hoor je er niet meer over. Dus sturen we maar geen kaarten.

Dom, want zelf vind ik het hartstikke leuk om ze te krijgen. Ik bedenk dan, dat iemand ver weg, ergens in the middle of nowhere, aan je denkt, op een muurtje gaat zitten of aan een terrastafeltje of in een klein tentje of zo, je adres bij zich heeft en je een kaart gaat schrijven. Dat ís toch ook hartstikke leuk?

Wat doe ik? Ik zet wat foto’s op de computer, zodat ze kunnen zien waar we geweest zijn en dat we er weer zijn. En het is echt niet uit zuinigheid of zo, want ik gun iedereen een kaartje eigenlijk en een mooie postzegel ook, maar het zal wel gemakzucht zijn. Dubbele moraal, omdat ik ze zelf wel wil. Ik weet ook van mensen die kaartjes sturen uit verweggistan om te laten zien: “Kijk óns eens!”. Dan zeggen we: “Zo, zo” of iets van gelijke strekking.

Maar ik bewaar ze allemaal, hoor, die kaarten. In een doos. Dan héb ik ze nog voor als kaarten sturen helemaal uit de mode is. De kaarten van Mallorca, uit Griekenland, Turkije, Bretagne, Schotland, de Vogezen, Noorwegen, Israel (hé, Israel…), New York, Thailand, Roemenië, de Ardèche, Zwitserland, Drenthe……..

We zagen gisteren op de Engelse televisie een programma over honden, “Dogworld” of zoiets. Daarin lieten ze zien hoe gedetineerden ingeschakeld werden bij het opleiden van geleidehonden.

Iemand kreeg een hond toegewezen en daar moest hij dan voor zorgen. Het uitlaten was vanzelf een pietsie beperkt, maar in het weekend werden de honden opgehaald door vrijwilligers, die ze even lekker lieten rennen. De mensen zelf kregen instructie van een professionele hondentrainster over wat ze de hond allemaal moesten leren tijdens hun eigen detentie. Het beest moest mee bij alles wat ze deden: van douchen tot hun werk in de wasserij van de gevangenis bijvoorbeeld.

Het was mooi om te zien hoe er een band ontstond tussen de hond en zo’n toch wat crimineel ogend type. Je zit tenslotte niet voor niks vast en het waren steeds mannen, die zich voor meer dan een jaar aan de betreffende hond moesten kunnen wijden. Geen kruimeldiefjes dus. Als ze de hond daarna weer moesten afstaan, omdat de opleiding voltooid was en de hond aan het werk moest voor een hopelijk niet criminele blinde, was er veel verdriet, tranen met tuiten bij die kerels.

Wie dit project bedacht heeft lijkt me een slimme vogel: iemand is 24 uur per dag beschikbaar, leert zorg te hebben voor een van hem afhankelijk individu met wie hij niet in discussie hoeft, die hem aanvaardt en respecteert als persoon, ondanks zijn kerfstok, en liefde kan geven en ontvangen.

En dan het financiële aspect, want zoals wij altijd gehoord hebben van de blindengeleidehondenscholen kost de opleiding van een geleidehond € 10.000,-. Dus tel uit je winst. Met meerderen op één cel wil toch al niet lukken hier en het scheelt vast ook een heleboel psychologen. Kunnen die weer wat anders gaan doen, verknipten genoeg. Maar dan moeten ze dat reclamespotje met die geleidehond, die in de bus een portemonnee jat, er wel even uithalen natuurlijk……..

Zie je, het bestaat echt, dit station Llanfairpwllgwyngyllgogerychwyrndrobwllllantysiliogogogoch. In het stationsgebouw zit een glaskunstenaar met een gallery. Toerisme alom, maar ik moest toch wel even ’n foto maken natuurlijk……

Croeso betekent welkom in het Welsh. En dat voel je je ook. Het was een mooie vakantie. ’n Behoorlijk eind rijden, dat wel dus we hebben afgesproken om de volgende keer (want we willen wel terug!) naar Manchester te vliegen, dáár een auto te huren in plaats van hier, want dan is het maar een uurtje of zo. Maar dat weet je van tevoren allemaal niet dus dan cross je heel Engeland door, ook mooi, hoor, voordat je in Caergybi, dat voor de rest van de wereld Holyhead heet, bent.

Het huis was schitterend. Een prachtig uitzicht op de Ierse zee, heerlijk veel ruimte erin en erom en alles aanwezig wat een mens maar nodig kan hebben. Geen vaatwasser. We hebben weer eens ouderwets afgewassen en afgedroogd en wat is dat toch mooi. In de vakantie.

De beheerders zijn aardige mensen met gezellige hondjes van een voor de kleinkinderen prettig formaat, die elke dag wel even kwamen buurten. Paarden waren er ook, maar die stonden erg groot te wezen achter schrikdraad en daar konden ze naar kijken.

We hebben enorm geboft met het weer: veel zon, lekkere temperatuur dus goed barbecue-, vuurtoren-, kastelen-, kerken-, speel- en voetbalweer. En Tescosupermarktweer, want we moesten ook eten natuurlijk.

Alle leeftijden hebben zich uitstekend vermaakt. En ik ben weer een beetje beter geworden in de sudoku’s ook. Wales is echt prachtig. Die taal is niet niet te volgen, maar de Welshe soaps worden ondertiteld in het Engels, zagen we. Als je door een dorp langs een bejaardenoord rijdt staat er een bordje dat je moet oppassen voor “elderly people” met daaronder in het Welsh “hedoed”, dat hetzelfde betekent. Ik vraag dus nu aan mijn man:”Zeg, hedoed, wil je nog koffie?”.Je moet toch iets meenemen van je vakantie?

We hadden trouwens bijna terug naar huis moeten roeien! Stenaline had troubles met de motoren van de draagvleugelboot. Er was ’n vertraging van uren en dat was voor veel mensen met kleine kinderen wel vervelend. Er waren er nogal wat ontregeld. Waar mensen gehoopt hadden dat de kindjes in slaap zouden sukkelen als ze op een bank werden neergelegd, bleken vooral de kleuters en peuters door het lange oponthoud over een enorme bonk energie te beschikken. Het zal dagen duren voordat de bedtijden weer zijn wat ze waren. We vertrokken pas om half tien uit Harwich op drie van de vier motoren en waren om half drie ’s nachts in Hoek van Holland. Maar kom, dat is avontuur, daar zeuren we niet over……!