Nadat ik mijn derde kop koffie van deze dag naar binnen had gegoten, onderwijl de krant lezend, werd ik best vrolijk van een bericht waarin stond dat mensen van boven de zeventig, door het drinken van ten minste zeven koppen koffie per dag, langer leven dan mensen die op die leeftijd kalmer aan doen met koffie. Ik kom namelijk met gemak aan die zeven bakken.

E.e.a. is gebleken uit een Fins onderzoek onder 800 ouderen tussen de 70 en 94 jaar oud. En ze gaven ook wat cijfers. De veeldrinkers hebben een sterftekans van 0,76%, terwijl de zuinigerds 1,0% kans maken om het loodje te leggen. Ik zit trouwens wel altijd in zulke gevallen met de vraag: 0,76% van wát? Het verschil zit ‘m in de aanwezigheid van polyfenolen, ’n antioxidant.

Nou vind ik het verschil tussen 0,76 en 1,0 ook niet echt om over naar huis te schrijven en zou ik me kunnen voorstellen, dat het onderscheid meer voortkomt uit karaktereigenschappen van de koffiedrinkers. Ik verbind het drinken van koffie altijd met ‘gezellig’ als je het samen met anderen doet en een kopje leut in je eentje met een beetje ‘verwennerij’ van jezelf. Even zitten, éven rust, ’n pas op de plaats als je ergens mee bezig bent geweest.

Dat kan overigens net zo goed met een kopje thee, lijkt me. En wie weet herbergt dat ook wel een antioxidant, weet je veel. Hoe zo’n onderzoek uitvalt voor mensen ónder de zeventig? Ja, dat weet ik niet, hoor! Gewoon momentjes van rust inbouwen, dat lijkt me voor iederéén aan te raden, met of zonder koffie of thee. You’re worth it……..

De burgemeesters zijn wel in het nieuws, zeg! Utrecht heeft natuurlijk z’n nieuwe en daar zijn we laatste weken nogal eens geweest, dus dan weet je daar van. En dan de burgemeester van Maasdriel, van wie bekend werd, dat ze haar nieuwjaarsboodschap niet uit haar eigen, maar uit de duim van iemand anders had gezogen. Dat is wel dom. Sinds de middelbare school zou je toch moeten weten, dat zoiets zelden goed gaat met een spreekbeurt. Ze zal wel tijdgebrek gehad hebben vanwege dat gedoe met die Apache, die tegen de stroomdraden vloog in haar gemeente, maar toch.

Je moet altijd rekening houden met geheugen. Is het niet dat van een bijdehante VVD-er, dan toch met ’n computergeheugen, want dat slaat tegenwoordig álles op. Het was er via Google vast wel es een keer uit gekomen, dat plagiaat. Nee, dat was niet slim van die burgermoeder.

Nou, de nieuwe burgemeester van Ede dan! Een knááp van ’n kettingroker. Daar bouwen ze op gemeentekosten voor ettelijke duizenden euro’s een speciale rookkamer voor. Pal naast z’n burgemeestersvertrek. Z’n ambtenaren moeten naar buiten voor ’n pafke, maar hij mag binnen zijn longen naar de knoppen helpen. Ik rook niet dus heb weinig idee van zo’n verslaving, maar ik vind dat Ede z’n nieuwkomer aardig in de watten legt.

Stel, dat ze voor elke zwakheid van een niet gekozen, maar wel benoemde burgemeester een aparte ruimte moeten maken! Laat daar je fantasie maar es even op los…..

We zijn het jaar goed begonnen. Twee januari, hup, meteen ’n verhuizing. Niet de onze, maar die van onze Utrechtse nazaat.(Waarom zou nazaat eigenlijk met ’n t zijn, vraag ik me ineens af. Nazaad zou toch veel logischer zijn? Nou ja, dat heeft weer niks met verhuizen te maken). Onze zoon gaat van een bovenhuis met meer verdiepingen naar een benedenhuis. Nadat er door de vrijwilligersbrigade al een dagje gesjouwd was via de trap is er de volgende dag een verhuislift gehuurd. Oké, dat had beter meteen op de eerste dag gekund natuurlijk, maar we zijn geen erkende verhuizers. Er wás toen al klem gezeten in de bocht van de trap met een kast, die bij aankoop ook over ’t balkon het huis in was gekomen, en in het gebruik niet bleek te zijn gekrompen. Dat was een leermoment. Het is een vak.

Verhuizen in de binnenstad van een grote stad is niet minder dan een kunst. Bij het plaatsen van de verhuislift stond er nét geen geparkeerde auto in de weg, waarvan je op het moment suprême de eigenaar niet kunt vinden, het soms dubbel parkeren van de verhuisbus leverde nog net geen verkeersopstopping op, men kón er nog langs en over een stukkie tegen de verboden rijrichting in met de hele handel, omdat keren geen optie was, daar deden we niet moeilijk over. Het moest allemaal maar kunnen want er werd verhuisd.

Inmiddels staat vrijwel alles in het andere huis en weet onze nazaat wat ie te doen heeft. Morgen gaan we nog wat klein spul overbrengen, gordijnen, wat plantengedoe van het balkon, een finishing touch met de sopdoek en dan hebben we de verhuizing gehad. In het nieuwe huis komen we wel kijken als alles staat, dat moet ie toch zelf doen.

Wij zijn zelf met ons gezin een keer of tien verhuisd en elke keer vond ik het wel weer spannend: leuk ’n nieuw huis! Nu vond ik het vooral inspannend en spierpijn heb ik ook, hoor! Het is dan ook al bijna 22 jaar geleden, onze laatste verhuizing, dan raak je d’r een beetje uit, hè? Maar ik vond bij thuiskomst ons eigen huis wel erg netjes eigenlijk, dat is dan wel weer leuk natuurlijk……

Hoeveel was er ook alweer besteed aan vuurwerk? Zestig miljoen euro of zo? Nou, hier was het gisteravond zó verschrikkelijk mistig dat er niks van te zien was. Heel wat euro’s gingen letterlijk de mist in. Ik vond geld uitgeven aan vuurwerk altijd al zonde, maar na gisteren helemaal.

Je kon vanavond merken, dat veel mensen hun dure speeltjes gisteravond niet hadden afgeschoten! Dat deden ze vandaag toen de mist weer was opgetrokken. We zijn een zuinig volkje. Nog steeds hoor ik van alles knallen en het is al bijna negen uur ’s avonds. De zestig miljoen zijn nog niet op. We zijn na twaalven ook maar niet naar buiten gegaan omdat ons dat erg ongezond leek, die combinatie van mist en niet optrekkende kruitdampen.

Andere jaren is er altijd druk autoverkeer van mensen die, na een hele avond thuis wachten op twaalf uur, vertrekken om het nieuwe jaar elders voort te gaan zetten. Nu reed men met de alarmlichten aan stapvoets, vaak met bezorgde mensen met een zaklamp voorop, als een begrafenisstoet de straat uit. Wij wonen op een hoek en we zagen auto’s de stoep niet missen, maar onze voortuin gelukkig wel. Het was erwtensoep, die mist. Geen hand voor ogen te zien en het was een rare toestand.

Om twaalf uur, toen het bij haar al 8 uur in de morgen was, werden we gebeld door mijn zus uit Australië. Zij vertelde, dat bij hen het Oudejaar ook bijzonder raar was verlopen, want ze hadden een cycloon! Alle stranden, waar anders altijd grote feesten zijn, waren voor het publiek gesloten en de barbecues die in de tuinen met Oudjaar altijd uitgebreid in gebruik zijn, mochten vanwege het brandgevaar niet in actie komen. De hamburgers zouden sowieso zijn weggewaaid, zei m’n zus, die ook niet in haar ( kleine) autootje kon rijden, omdat dat zonder meer van de weg zou zijn geveegd. En in Melbourne, waar haar oudste zoon woont, was het gisteren 43° Celcius. Ook niet echt lekker dus.

We gaan morgen onze zoon in Utrecht helpen verhuizen, dus de mist moet dan wel even wegblijven. Want er zijn twee soorten weer waar ik een gloeiende hekel aan heb: mist en ijzel. Verder kan het me niet zoveel schelen, kwestie van aanpassen en ik rij al zo lang dat ik het allemaal wel eens ’n keertje heb meegemaakt.

Ik ben wat die mist betreft eens ’s avonds laat in m’n dooie eentje van Uithuizen naar de stad Groningen gereden, waar we toen woonden, in net zulke mist als die van gisteravond. Ik was op ’n bepaald moment het spoor totaal bijster, er was geen mens op de weg, en zette toen de auto maar es stil en stapte uit. Toen bleek ik midden op een kruispunt van een autoweg te staan ergens bij Bedum of zo. Ik ben de gehele Groningse bevolking nog steeds dankbaar dat ze die avond allemaal thuis zijn gebleven.

Uren later bleek bij thuiskomst mijn man, die op de slapende kinderen paste, een theaterprogramma op de televisie gevolgd te hebben van Toon Hermans. Gezellig, gezellig. “O, bén je d’r al?”, zei hij vrolijk. Toon, hè, altijd leuk. Ja, ik wás d’r al. Omdat zíjn blik constánt mistig is kan ik ‘m zijn gebrek aan medeleven nu moeilijk kwalijk nemen, maar tóen! En hij had me niet eens ’n béétje gemist…….!