Braak….

Er is weinig dat ik er zo akelig uit vind zien als het afbreken van een huis. Dat is soms nodig, dat snap ik ook wel. Als het zo krakkemikkig is, dat er niet veilig meer in gewoond kan worden, dan moet het wel. Maar zo’n huis is wel jarenlang een thuis geweest voor mensen en dan, op een dag, dan ís het er gewoon niet meer.

Ik kom er op, doordat Apeldoorn nogal aan het slopen is op allerlei plekken. Ook druk aan het bouwen, hoor, maar het slopen valt me nu even wat meer op. Zo gaan er vijf flatgebouwen tegen de vlakte van, voor Apeldoornse begrippen, Bijlmerformaat. Dat is een hels karwei, waar ik toch wel met ontzag naar kijk, hoor. Van de week stond er een foto in de krant van zo’n halfgesloopte flat. Zag je de openingen van binnendeuren ineens buiten. Waar moeders doorheen hebben gelopen om de piepers op tafel te zetten, waar jonge ouders midden in de nacht heen en weer hebben lopen drentelen om hun blèrende kind stil te krijgen, waar deuren ook wel eens in dicht knalden, omdat men het even niet met elkaar eens was, kortom: waar geleefd werd. Pas als het onherkenbaar puin is geworden is dat woonbeeld helemaal weg.

St. Hubertus, een bejaardenoord, is ook afgebroken. Het voldeed niet meer aan de moderne eisen. De bewoners hebben afscheid genomen en zijn inmiddels misschien wel weer gewend aan hun nieuwe woonomstandigheden, want ze zijn verdeeld over andere huizen, dacht ik. Ook voor die mensen moet de afbraak van hun huis een hele omslag zijn geweest. Dat van die “oude bomen”, weet je wel? Mijn man heeft er vorig jaar het kerstfeest nog “muzikaal opgeluisterd”, zoals dat heet. Nu is het daar een kale vlakte met nog achtergebleven puin. Het ziet er raar uit als je, zoals ik, er jarenlang bent langs gereden op weg naar je werk.

Verder is ook nog “het waardmanshuisje” afgebroken. Daar is een behoorlijke commotie over geweest, want men dacht dat het boerderijtje van “de waardman”, dat was de beheerder van de sprengen die de fontein van Het Loo van water voorzagen, een monument uit 1693 was. Nou, en dat breek je maar niet zo af al staat het op instorten. Maar nu blijkt, na gedegen historisch onderzoek, dat het uit de negentiende eeuw stamt en dus niet monumentaal beschermd is. De eigenaresse is blij, want nu kon ze het laten afbreken om er iets nieuws te bouwen. En weet je wat ze er neer gaat zetten? Een boerderette. Eerlijk waar, het stond echt zo in de krant. Een boerderette, hoe kóm je d’r op. Ja, de nieuwe tijd, net wat u zegt………