Gras maaien…..

 

”k Heb altijd gedacht dat een ‘stapeleffect’  iets heel anders was. Maar door de zogeheten bekentenis en het publiekelijk door het stof gaan van die lage hoogleraar kun je er dus ook een andere betekenis aan vastknopen. Men noemt het zelfs slim hoe hij het heeft gespeeld met die zich schuldig verklaring. Ik heb de voorlezing, nederig aan zijn huiskamertafel, van dat A-viertje in het Journaal gezien en ik had sterk het idee, dat hij vond dat de kwestie nu wel afgedaan was.

Wij hadden vroeger ’n heel klein jongetje dat, als ie ’n sanitair ongelukje had gehad bij het buiten spelen, begon met te zeggen, dat ik te ver weg was gaan wonen, zodat hij het toilet eigenlijk door mijn schuld niet tijdig had kunnen bereiken. Maar daarna zei hij dan: “Bah! Wat ben ik toch ’n viés jongetje, hè?” Kijk, en dát is nou het Stapeleffect. Nee, hoogleraar is ie niet geworden…..

 


Surprise, surprise…..

 

Vanmorgen in de auto hoorden we weer eens die reclame voor een ‘voordelige’ uitvaart. Dat daar zo wervend mee wordt geadverteerd via een radiospotje vind ik eigenlijk een beetje vreemd. Je verwacht wat ingetogenheid over dit onderwerp. Dat een bedrijf zijn product aan de man probeert te brengen is natuurlijk wel logisch, maar door de aard van dit  ‘product’  komt een tekst wel es ’n beetje raar over. Er wordt gemeld dat ze je de goedkoopste uitvaart kunnen leveren, zonder verrassingen achteraf.

Dat lijkt me in ieder geval voor één lid van de in zo’n geval verzamelde menigte dan nog maar afwachten. Die hoopt wellicht Petrus aan de hemelpoort te treffen, misschien wel een stoel in de hemel en dan liefst een met vier poten, nou ja, in ieder geval veel liefelijks te ondervinden. Maar ik meen  me ook te herinneren, dat er mensen zijn die achteraf opgewacht denken te worden door 73 maagden.  Niemand die echt weet hoe het nou eigenlijk zit met die verrassing achteraf. Dat van die verassing, dat is voor veel mensen vooraf al zeker en dat schijnt dus voordelig te kunnen, zeggen ze…..


Armoede…..

Sinterklaas kwam zaterdag, samen met zijn honderdachtenvijftig soortgenoten elders in het land,   aan in Apeldoorn. Honderden kinderen stonden hem op te wachten bij het Apeldoorns Kanaal. Maar hij kwam gewoon ergens vandaan aanrijden op zijn paard.

Een stad met een Kanaal zijn we, maar Sinterklaas kwam niet aan met zijn boot. Wegbezuinigd. In Sinterklaas geloven is kinderwerk. Om zeep helpen van een van de weinige tradities, die we nog hebben is het werk van volwassenen………


Verloopstuk…..

Gisteren schreef ik al dat ik mijn rijbewijs moest verlengen. Ik was dat namelijk in oktober vergeten te doen. Had voor de negenentwintigste moeten gebeuren.  Ik had alles gedaan wat een bejaard iemand moet doen om weer legaal te mogen rondrijden. Ik was medisch gekeurd, had ook de goedkeuring van het CBR al in huis. Dat had ik in juli allemaal al moeten regelen omdat de procedure bij het CBR nogal lang zou kunnen duren. Het was dus maanden voor de verloopdatum al klaar. Nou en omdat de tijd vliegt kwam ik pas deze week tot de ontdekking dat ik nú dus te laat was.

De ambtenaar op het stadhuis vond het trouwens geen punt. Volgende week dinsdag kan ik gewoon mijn nieuwe rijbewijs ophalen. Dat moet persoonlijk. “Maar u mag niet rijden!” werd me meegedeeld en brave burger als ik ben heb ik dat vanaf het moment van ontdekking van het verloop ook al niet meer gedaan. Een eventuele boete is bij aanhouding niet misselijk, heb ik me laten vertellen.
Mijn zoon is mijn chauffeur, want ik ben momenteel dus niet bevoegd. En dat is lekker, zeg! Daar moet je verdorie mee uitkijken! Maar goed, vanaf dinsdag ben ik weer een kleine zelfstandige en heeft mijn ZZP-zoon geen reden meer voor flauwe grapjes over vergeetachtige ouwe dames die zich moeten laten rondrijden door een jeugdig persoon…..


Fotografisch geheugen…..

 

Omdat ik vanmorgen mijn rijbewijs moest verlengen op ’t stadhuis, was ik op zoek naar de gewenste ‘recente’ pasfoto die ze van me wilden hebben. Heel erg recente had ik eigenlijk niet, maar gôh, zóveel ben ik niet veranderd in die paar jaar. Vind ik dan.

D’r zullen best wat rimpels bijgekomen zijn, maar die zie je gelukkig niet zo op het formaat van een pasfoto en bij het nemen van een dergelijke foto zit je ook stil dus ’n eventueel wat krakkemikkiger voortbewegen zie je ook niet. Ik vond dus dat het exemplaar dat twee jaar geleden voor mijn paspoort werd vervaardigd er nog best mee door kon. De ambtenaar zei er ook niks van dus dat was zo.

Ik kwam, toen  ik zo aan het zoeken was naar die pasfoto, ook de ” ‘restantfoto’s’ van mijn familie tegen. Ik denk, dat het iedereen wel overkomt dat er pasfoto’s overblijven. Je hebt er doorgaans maar één of twee nodig.
Ik heb ze allemaal es naast mekaar gelegd. Bij sommige zat er wel twintig jaar tussen, zeg!  Mét bril, zonder bril, smalle koppies, bollere koppies, T-shirts en truien werden overhemden, blond haar werd grijs (dat slaat op de ouwelui natuurlijk) en grijnzen mocht op ’n gegeven moment ook niet meer, wij probeerden elkaar altijd aan het lachen te maken bij de fotograaf, dus de ernstige blik deed zijn intrede. Ronduit chagrijnig zelfs.

In mijn portemonnee heb ik foto’s van de kleinzonen. Nou, dat is helemaal veranderlijk volk, hoor! Ik krijg wel altijd de laatste lichting afbeeldingen toegeschoven van mijn dochters. Die schoolfotografen weten van wanten: elk jaar is er wel een fotoshoot op school.

Ik vond al dat de tijd zo snel gaat, maar met die fotosessie van mij vandaag word je er weer eens even met je neus bovenop gedrukt. Het is hollen door de tijd, mensen, en daar moet je eigenlijk maar niet al te veel bij stilstaan…..


Spitsuur…..

Vanmiddag om ’n uur of half vijf……

….druk op de weg……


Litteken…..

De caissière, die onze boodschappen aan het scannen was, moest ineens even bellen. Het klonk heel spannend: “Hij had toch ’n litteken in z’n gezicht…..?” Ze had ’n winkeldief gezien. Er kwamen mensen snel aanlopen onder wie de bedrijfsleider, de enige in ’n pak, vandaar dat ik dat weet. Ons kassameisje ging weer gewoon verder en zei: “Spaart u zegels?  Wilt u de bon mee?” Nou ja, business as usual, net zoals die shoplifter kennelijk.

Uitgerekend iemand, die gratis wil winkelen. Die rekent niet af, maar rekent ook niet op alerte caissières. Misschien is ie wel zo zielig met z’n litteken, dat deze daad hem niet aangerekend kan worden. Ondertussen werd ie wel ingerekend…….


Gekort…..

Als je in de krant zo’n berichtje leest, dat de nieuwe Kamervoorzitter, ook nog es van VVD-huize, zeg,  tijdens de discussies over de regeringsplannen de fractievoorzitters van de oppositiepartijen strak reglementair het woord ontneemt, omdat ze vindt dat het anders te lang gaat duren allemaal, dan kun je er donder op zeggen, dat op een dergelijk bericht heel veel reacties komen. (Zo, dat was een lange zin. Mevrouw Van Miltenburg had me allang afgekapt.)

Ik vind het altijd wel aardig om die reacties ook te lezen. Niet allemaal, omdat ik vind dat ’t anders te lang gaat duren. Maar vanwege  de dommigheid soms en vanwege de voorspelbaarheid ook, want er is er natuurlijk maar één, die goed debatteert en dat is Wilders, vinden ze dan. Maar dat zal wel liggen aan welke krant je leest.

Maar dat er dan iemand schrijft, dat ie de vorige Kamervoorzitter Verbeek veel beter vond en iemand zegt, dat Marianne Timmer van de Dierenpartij zich nogal druk gemaakt heeft over die mondsnoering, dan denk ik, dat die mensen teveel sport kijken…..


Nieuwe vloerbedekking…..

 

Voor het asfalteren van een straat zijn grote machines, veel mannen, ’n beetje gunstig weer en afwezigheid van doorgaand verkeer nodig. Gisteravond en vannacht was dat hier allemaal aanwezig. Vanuit ons slaapkamerraam boven zag het werk er bijzonder indrukwekkend uit, ik kan niet anders zeggen. Zoiets gaat op de centimeter nauwkeurig en om dat met van die mega voertuigen voor elkaar te krijgen is zonder meer vakwerk.

Wat ik wel leuk vond was, dat er evengoed mannetjes gewoon met een bezem en ’n hark in de weer waren. Handwerk. Dat kunnen ze toch niet missen voor de finishing touch bij al dat machinegeweld. André kwam ook nog even langs, want er moest uitgebreid gewalst worden. Ook een heel precies werk omdat er geen hoekjes mogen worden overgeslagen.
Nou, en het ziet er bij daglicht fraai uit, hoor! Zo heeft ’t er in de ruim 27 jaar dat we hier nu wonen nog nooit uitgezien. De laatste tijd was het jaarlijks een lappendeken. Er zal natuurlijk nog wel lijn getrokken moeten worden, zodat iedereen weet waar hij thuishoort met z’n vervoermiddel, maar voorlopig wordt er alweer ouderwets veel te hard gereden over de nieuwe vloer en worden de ‘verboden-in-te-rijden’-borden, die er nog wel staan omdat de straat nog niet klaar is, vrolijk genegeerd.  Wel haast klaar, hoor, maar tja, dat hebben die overtreders ook allemaal…..

Zoö-logisch…..

Op het parkeerterrein van het winkelcentrum zagen we gistermiddag ’n mevrouw haar golden retriever uit de auto laten. Tot haar schrik nam het beest meteen de kuierlatten het winkelgebied in. “Oh, nee hè!”,  zei de bazin “hij is weer naar Flip Kluin.”

 Zo heet de dierenwinkel, waar honden altijd een snoepje krijgen als hun bazen er boodschappen doen. Een soort van klantenbinding, die kennelijk heel goed werkt! (Wij moesten daar ook even zijn vanwege een kattenspeeltje voor de nieuwe huisgenoot van Lars, onze jongste zoon. Daar gaan we vandaag kennis mee maken.) En inderdaad, hoor, daar zat de blonde schoonheid.

Een dergelijk verhaal hadden we al eens eerder gehoord van een blinde cliënt van ons revalidatiecentrum, van wie de geleidehond soms ook zo  z’n eigen plannetjes had bij het boodschappen doen. De baas dacht naar de bakker te gaan, maar vond de winkel, waar ze binnengingen beslist niet naar ‘bakker’ ruiken. Dat klopte ook wel, want ze stonden bij de slager. Daar kreeg de hond altijd een stukje worst! De hondenbaas werd in die tijd bij ons getraind op zelfredzaamheid. Z’n hond was al geslaagd…..!