Na diverse reacties die ik las over de plannen, die werden gelanceerd om de caissières van Albert Heijn en de postbodes van PostNL te gebruiken om verloederende bejaarden te signaleren, moet ik nog even een ervaring kwijt, die mijn zoon en ik hadden in de supermarkt.
We troffen een Jumbo-kassadame, die al heel lang in hetzelfde pand werkt, maar pas sinds kort een Jumbo-baas heeft in plaats van een C1000-werkgever. We kennen haar dus al langer dan al die tienermeisjes, die als caissière hun ouderlijke zakgeld aanvullen. De vaste kern is overgenomen van de vorige eigenaar.
Bij het afrekenen vroeg de vrouw: “Is uw man er niet bij? Ik heb ‘m al een tijdje niet gezien!” Ik was nu met mijn zoon, maar mijn kloris en ik zijn kennelijk opgevallen toen we samen boodschappen deden. “Nou,” zei ik “als we maar weinig nodig hebben, blijft ie liever even in de auto zitten, maar hij lééft nog, hoor!” “Mooi!” zei ze “Zegeltjes? Wou u de bon mee? Nee? Nou, fijne dag verder!” Glimlach erbij.
Leuk, toch? Zoiets kun je ook gewoon belangstelling noemen…..
Wieneke
december 30, 2015 at 1:36pmAch natuurlijk. Al die rare opgelegde verplichte dingen zijn helemaal niks waard. Het valt niet te controleren ook. Doodnormale menselijke dingen als belangstelling en zorgzaamheid moeten uit de mensen zelf komen.