Rommeltje…..

.....nou ja, iets bescheidener mag ook wel.....

…..nou ja, iets bescheidener mag ook wel…..

Hebben jullie dat nou ook: dat je bij alles wat je leest aan onrust, aanslagen, afwisselend opgeëist door IS of een gevolg van psychische problemen in de kop van de dader, dood gevonden mensen in een huis of in het water, zoekgeraakte kinderen vanwege dat stómme Pokémon Go, Rio, dat de boel nog niet goed in orde heeft voor de toevloed aan sporters, die het nogal goed gewend zijn, enge muggen en blauwalg, en weet ik wat nog meer, dat je dan denkt: wat zullen we vandaag nou weer eens eten? Je houdt het toch niet meer bij?

Ik heb wat afleiding door mijn lichamelijke ongemakjes waar ik druk mee ben. En ik niet alleen, omdat moeders nog vervoerd moet worden ook. Het gaat al beter, hoor. Ik kan al veel meer doen dan eerst, dus ik mag niet mopperen. Doe ik dan ook zo min mogelijk. Ik ben blij dat onze oudste dochter en haar gezin weer veilig thuis zijn uit Griekenland, toch de buurman van Turkije.

We krijgen heel veel reclamefolders op de mat. Alsof ze het wéggeven allemaal! Ja, de economie, net wat u zegt. Er valt ook nog wel wat te lachen zo hier en daar. Een reclame met “Bh’s 50% korting. Voor die prijs kunt je ze niet laten hangen!” Het zal best een oud mopje zijn maar dat vind ik dan leuk. En daar moet je je dan maar mee vermaken. Maar ik vind het er niet eenvoudiger op worden om optimistisch te blijven en toch moet dat. Er zijn ook zoveel goeie initiatieven. Ik hoop dat de kranten die op de voorpagina blijven zetten en dat de humor onder de mensen blijft, zolang het niet teveel galgenhumor is…..


Wachten…..

Die ontstoken linkerwijsvinger bezorgt me toch meer toestanden dan ik gedacht had, zeg! Ik ging er toch maar weer even mee naar de huisarts, niet mijn eigen, want die is met vakantie, en ze stuurde me door naar de Spoedeisende Hulp. Er moest wat aan gedaan worden. Ze belde de dienstdoende chirurg en ik moest meteen komen. Mijn zoon was gelukkig bij me dus we konden direct door.

Nou, we waren daar niet de enigen. Berendruk. De verpleegkundige die we na het eerste wachten troffen nam mijn gegevens op en bracht ons naar een tweede wachtruimte, die knap vol zat. Daar had ze me al voor gewaarschuwd. Kinderen met gebroken armpjes, een jongen met een gebroken elleboog. Dat moest allemaal in het gips. Er waren allerlei onderzoeken aan de gang, waarvoor echtgenoten zaten te wachten en dan kwamen er tussendoor ambulances binnen met mensen, die meteen werden doorgereden natuurlijk. In die ruimte hebben we twee uur gezeten, want mijn vinger had logischerwijs geen voorrang. Snap ik, hoor, maar het duurde wel lang. Ik mocht geen koffie of zo, want niks eten of drinken voordat de dokter me gezien had.

Nou, eindelijk werden we opgeroepen en in een ander hok gezet met gordijnen eromheen. Die zijn niet geluiddicht en mijn zoon die bionische oren heeft hield me gezellig op de hoogte over wat er allemaal plaats had. Onderwijl werd er een parachutist binnengebracht, die wat raar was neergekomen, een allochtone man, die met zijn fiets over de kop was geslagen en nogal wat had gebroken, zo te horen, een meneer was in een parkeergarage gestruikeld en had zijn schouder uit de kom. En daar zat ik met mijn vingertje.

Nou ja, na zo’n klein uurtje kwam er een dokter. Die keek en voelde en zei dat de trauma-chirurg erbij moest komen en dat ik er op moest rekenen dat ik naar de operatiekamer moest. Daar word je niet blij van, maar wat moet, dat moet.(Oud Apeldoorns gezegde.)Na drie kwartier kwam de traumadokter (hij was even bezig geweest) en die voelde (ik ook) en keek en zei toen, dat ik eerst nog maar eens een fikse antibioticakuur moest krijgen. Moeder best blij uiteraard. Over tien dagen moet ik weer terug om te laten zien of dat heeft geholpen. Honger en dorst geleden voor niks, want vanaf half vier’s middags tot ruim negen uur ’s avonds, terwijl je d’r niet op rekent na alleen een laat ontbijt, dan lust je wel wat.

Maar eerst moesten we bij de dienstapotheek die antibiotica-pillen nog halen. Die was uiteraard op slot. Maar er deed al snel iemand de deur open en die maakte, na even wachten, de spullen klaar. En toen gingen we, na een paar boodschappen, net op tijd, want de winkel ging al bijna dicht, eindelijk naar huis! Hulde aan mijn lieve zoon, en ik kreeg een warme knuffel van kloris toen ik thuis kwam. Hij had vijf keer gebeld, maar mijn zoon had zijn telefoon wel bij zich, maar geen ontvangst, op het moment dat vader belde. Dat kan in een ziekenhuis. Nou, ik ben dus braaf aan het kuren en hopelijk met goed gevolg, zodat er geen blikopener aan te pas hoeft te komen.

Geen enkele klacht over de plaatselijke gezondheidszorg, hoor, alleen dat wáchten en ik had mijn telefoon thuis gelaten, anders had ik nog een spelletje kunnen doen of zo. Dom, want dat kan best met vier vingers…..

.....en zo is het.....

…..en zo is het, bad things ook trouwens…..


Zielig…..

.....kijk, dát is pas 'n scheur.....!

…..kijk, dát is pas ’n scheur…..!

Zo voel ik me ’n beetje. Nadat de echo van mijn schouder werd gemaakt, een paar dagen na de foto, waarop geen breuk te zien was en alleen een beetje slijtage, bleek dat ik een scheur heb in een schouderpees. Dat beperkt een mens enorm in het gebruik van een arm. Dat heb ik dus. Ik kan er wel wát mee, mijn vingers doen het uitstekend, maar verder is het lastig en pijnlijk als het je rechterarm is en je rechts bent. Verder aardig links, maar dat terzijde. Ik leg met mijn linkerhand mijn rechter op het toetsenbord. Zie hier het resultaat.

Het had geopereerd kunnen worden, maar de dokter zei dat het, gezien mijn leeftijd, handiger was om het via fysiotherapie aan te pakken. Dat gaat dus gebeuren en ik kijk er niet naar uit. Bovendien heb ik als kers op de taart een ontstoken linkerwijsvinger die klopt, veegt en zuigt. Daar heb ik antibiotica voor gekregen, de kuur is bijna voorbij en het schiet geen meter op. Zeer pijnlijk. Een paar keer per dag in de ouderwetse soda, maar nee. Dus daar moet ik ook weer achteraan. Vervelend, vervelend. Maar goed, vergeleken met wat andere mensen overkomt is dit natuurlijk peanuts. Maar wel míjn peanuts! Nou, genoeg gezeurd.

Leuke sport gezien! En veel succes ook nog. Max natuurlijk, Tom in de Tour, en Dafne en Churandy en hun collega’s, de meerkampster Vetter niet te vergeten. Prachtig allemaal. Dat ze fitter zijn dan ik neem ik niemand kwalijk. En dan Portugal natuurlijk! Frankrijk in rouw, jammer maar helaas. Ik was eigenlijk voor niemand, dat ben ik meestal nooit als Nederland er niet bij is. Maar Ronaldo, aan wie ik een beetje ’n hekel had, heeft wel veel goed gemaakt bij mij. Ik vond het ongans zielig dat ie moest afhaken en horizontaal het veld verliet. Verticaal stond hij zich later wel naast de coach uit te leven. Toen vond ik ‘m alleen niet meer zo zielig. Alleen mezelf een beetje. Over hulp en medeleven van mijn huisgenoten en familie heb ik absoluut niet te klagen. Ze dragen me op handen. Niet letterlijk natuurlijk, dat hoeft nou ook weer niet…..