Durven…..

.....die durven.....

…..die durven…..

Wij volgen het vlog van een Nieuw-Zeelands stel (Bus Life NZ), dat met hun twee jonge kinderen met een omgebouwde schoolbus door hun land trekt. Dat ombouwen van die bus hebben ze helemaal zelf gedaan. Het ding stond bij hun huis en in hun vrije tijd naast hun baan waren ze er mee bezig. Dat konden we ook allemaal volgen, je zag het interieur groeien.

Toen ie klaar was verkochten ze het huis, zegden allebei zonder spijt hun baan op en gingen de vrijheid tegemoet. De kinderen zijn, denk ik, nu vijf en drie. Ideale kids om zoiets te gaan doen, want het zijn geen zanikers. De ouders betrokken ze ook bij alles wat ze deden, lieten ze ook “helpen” met allerlei dingetjes en gaven ze daardoor veel aandacht en vertrouwen. Het was een familieproject. Vader rijdt nu de bus en mama rijdt er met een auto achteraan. Ze hoeven dus geen boodschappen te doen met de bus, want je neemt natuurlijk niet je huis mee naar de supermarkt. Er is over nagedacht.

Ze hadden geen zin meer in de “ratrace” van carrière maken en hebben gedurfd hun leven radicaal te veranderen. Hoeveel mensen zouden dat wagen? Zekerheden overboord, afhankelijk zijn van de natuur, de zonnepanelen op het dak van de bus leveren de stroom en dan moet de zon wel schijnen, wat ie gelukkig meestal doet, maar ook wel es niet. (Het besluit werd trouwens genomen na die earthquake in Christchurch!). Ik denk dat zij een droom waarmaken die eigenlijk veel mensen hebben, maar die weten dat het er niet van zal komen. Daarom is het leuk om die familie plaatsvervangend te kunnen volgen. Ik gun het ze van harte.

Nu er hier zo’n discussie is over het feit, dat bezorgde ouders hun kinderen niet laten klimmen, springen, hardlopen, kortom wat risicovoller laten spelen, dacht ik aan wat die Nieuw-Zeelanders hun kinderen allemaal laten meemaken. Die klimmen op rotsen, hollen een woeste zee in, hangen over hekken, lopen op een smal paadje langs een diep ravijn. Als ik dat zie staat het zweet in mijn handen. Natuurlijk zijn die ouders altijd in de buurt om in te grijpen, maar dat is niet altijd in beeld. Maar ze durven die kinderen te laten durven en dat is wel mooi natuurlijk.

Ik was geen overbezorgde moeder vroeger, geloof ik, maar ik heb uiteraard ook dingen die gebeurden niet altijd gezien. ’n Enkele keer kwam de dokter er aan te pas. Door een glazen tussendeur vallen als je zus je achternazit is zoiets, je laten overrijden door het autootje van de bladenman en dan vrijwel niks mankeren, met je jas tussen de spaken van de brommer van een collega komen is niet handig, en met je skelter uit de bocht vliegen als je geen Verstappen heet was ook een ietwat bloederige toestand, maar dat was het wel. Ik heb gelukkig nooit gezien hoe het volk van school naar huis fietste, want dat zal ook niet netjes twee aan twee gegaan zijn. Maar iedereen is heel gebleven.

Die Nieuw-Zeelandse kindjes en hun ouders hebben in ieder geval de tijd van hun leven. Zeker weten…..

.....'t nieuwe huis.....

…..’t nieuwe huis…..

5 reacties op “Durven…..

  1. Karin

    april 16, 2017 at 6:55pm

    Daarom is het ook zo’n genot om de programma’s van Floortje Dessing te zien, waarin ze vergelijkbare mensen ontmoet als dit stel.
    Nu nog een programma over de kinderen van zulke stellen, als ze eenmaal volwassen zijn.

  2. els

    april 17, 2017 at 1:28am

    @ Karin: Dit kun je een paar jaar doen, denk ik. Als de kinderen naar school moeten zul je het toch anders moeten gaan doen. Toevallig zagen en hoorden we ze vanavond vertellen dat ze weer een poosje teruggaan naar Christchurch. Ook daar weer even wonen omdat ze geen nog verwarming in de bus hebben. Die gaat hij dan ondertussen aanleggen en nog wat verbouwen aan de bus. Een soort overwintering, denk ik. Want het is daar dan kouder. Dus er zijn kennelijk ook periodes van ‘gewoon’. We blijven ze volgen!

  3. Karin

    april 19, 2017 at 3:32am

    Ja, voor zover ik weet, stappen de meesten vroeg of laat en voor korte of langere tijd weer over op het ‘normale’ leven. Om praktische redenen is dat dan toch nodig.
    Ik ben benieuwd welke invloed zo’n alternatieve manier van leven uiteindelijk op de kinderen heeft.

  4. els

    april 21, 2017 at 2:34pm

    Mijn oudste dochter heet ook Karin dus dacht ik dat degene was die reageerde. Ik heb uiteraard nu jouw “Open raam” ontdekt ! Zeer tot mijn genoegen, dus heb je er nu een volger bij ! Wat de kinderen van het Nieuw-Zeelandse stel betreft maak ik me geen zorgen. Als je ziet hoe ontspannen alles en hoe zorgvuldig ook, staat het belang van de kinderen toch op nummer één, terwijl ze ook hun eigen dingen blijven doen. Maar inderdaad toch weer even terug naar Christchurch, dus tja…..

  5. Paul

    april 24, 2017 at 8:45am

    Tja, het is voor mij ook een droom hoor om lekker uit die ratrace te stappen. Helaas heb ik geen busrijbewijs, en ben ik niet avontuurlijk genoeg om alles maar zo achter me te laten. Dan is meegenieten met anderen the next best thing.

Geef een reactie

Naam en email velden zijn verplicht. (emailadres wordt niet gepubliceerd)