 |
Een wat langere autorit, vooral in de avond is best gezellig. In de beslotenheid van zo’n rijdend huisje kun je lekker kletsen in het donker. Omdat je niet kunt reageren op de gezichtsuitdrukkingen van je gesprekspartner, praat je makkelijker. Bovendien is het voor de bestuurder en zijn passagier(s) wel aan te bevelen dat hij zijn blik op de weg houdt. In het donker durven mensen meer te zeggen, daar ben ik van overtuigd. Veel mensen zullen die ervaring hebben. Ik herinner me tenminste gesprekken, die behoorlijk diep gingen, terwijl we in het pikkedonker op zomeravonden in Frankrijk voor de tent zaten. Of letterlijk dichter bij huis gewoon achter op het terras als niemand zin had om licht aan te doen. Als de temperatuur een beetje meewerkt en er een prettig drankje aan te pas komt wordt het altijd laat, het stemvolume daalt, je wilt de sfeer niet verbreken, gouden uren zijn dat.
Mijn blinde man praat altijd in het donker. We hebben bij dezelfde instelling gewerkt en bij vergaderingen kon hij dingen aan de orde stellen, die gevoelig lagen. Hij zag de uitwerking van zijn woorden toch niet op de gezichten van de collega’s, die rood werden of wit wegtrokken. Had ie totaal geen last van, hij ging ijzerenheinig door. En dat was soms erg nodig. Omdat we vaak samen bij die vergaderingen zaten was het genieten voor mij. Later vertelde ik wel hoe iedereen gekeken had, maar dan waren meestal de spijkers met koppen al geslagen!
Lijkt me wel een leuk idee bij moeilijke beslissingen in de Tweede Kamer: de helft van de geachte afgevaardigden de vergadering geblinddoekt bijwonen. Voor de eerlijkheid op toerbeurt. Moet je eens kijken wat dát de besluitvaardigheid zal bevorderen. Gewoon elkaar even niet zién zitten!