Het gaat goed met ons. We rouwen, maar we treuren niet. Als je van iemand houdt, die zoveel narigheid en onzekerheid over haar lichamelijk welzijn heeft moeten doormaken, ben je, ondanks alles, blij dat dat voorbij is. Dan mag je alleen daar maar aan denken en niet aan jezelf. Dáárom rouwen we, maar we treuren niet.

Zoals we al eerder eens van plan waren gaan we in juni naar Schotland. Onze schoonzoon gaat dan met ons mee. Het huis is geboekt, door een ieder goedgekeurd en we hebben er zelfs een laadpaal voor de elektrische auto !

We kijken dus uit naar iets en dat is goed. Na al het geregel voor onze schoonzoon na het overlijden van z’n vrouw. Wat daar allemaal bij komt kijken, zeg! Dat hou je niet voor mogelijk.

Maar de reis wordt vast goed voorbereid. Laat dat maar aan die mannen over. Ik met kloris samen op de achterbank, wat wil een mens nog meer……

We willen iedereen bedanken voor het meeleven, de kaarten, gesprekken, bezoeken en telefoontjes bij het verlies van Karin, ons oudste kind. Dat geeft zoveel steun. Er wordt veel over haar gepraat en ook gelachen, want we hebben veel leuks met haar beleefd. En de herinneringen, die je in zoveel jaren met elkaar verzamelt zullen niet verloren gaan. En ik ben nogal schrijverig, dus er valt nog wel wat te lezen ook. Maar nu zijn we allemaal bezig te wennen aan de nieuwe gedachte die onomkeerbaar is. Aan een goed en nuttig leven, dat voorbij is. Helaas, dat wel.