Weer eens een maf verhaal in de krant. Over een kinderwagen. Als ik denk aan een kinderwagen dan vind ik dat een gesloten babyvervoermiddel met een kap, waar je je kind in legt, zodat het kan slapen tijdens de rit of, zodra het al een beetje kan rondkijken, met een kussentje in de rug beschermd kan zien wat er in de wereld te koop is. Daarna spreek je niet meer over een kinderwagen. Heb je het ouderwets over de wandelwagen (in mijn tijd dan, hè) of nu de buggy. Die zijn er in dure en supersonische uitvoeringen.Maar goed, in het artikel was het dus een kinderwagen volgens de verslaggeefster.

Wat was het geval? Een moeder met een dochter van twee-en-half jaar, beiden goed ter been, gingen naar de Kringloopwinkel. KInderwagen mee, want het loopvermogen van het kind en gemak voor moeder waren van belang uiteraard. Er moest ook even op de bovenverdieping van de winkel gekeken worden en moeder liet de kinderwagen dus onder aan de trap staan. En vergat hem vervolgens mee te nemen.

Nadat de medewerkers drie dagen hadden bekeken of iemand het ding kwam halen, werd vervolgens onderzocht hoe de staat van het vervoermiddel was en vastgesteld dat die zodanig was, dat het voor de winkel onverkoopbaar was. Het ging dus naar de stort. De bedrijfsleider vertelde, dat er wel eens meer spullen werden achtergelaten, die niet op de gebruikelijke manier werden aangeboden. Niks bijzonders dus.

Dat moeder en kind in de winkel waren was op zaterdagmiddag. De vrijdag daarop, dus bijna een week later, wilde ze een wandeling maken met haar dochter en kwam tot de ontdekking dat de opvouwbare wagen ( verrek, dus tóch een wandelwagen/ buggy!) niet in de achterbak van haar auto lag.

Ze ging nadenken en dacht toen: “Oh, vergeten bij de Kringloop! Even ophalen.” Was ie wég! Bóós was ze. “Ze moeten met hun handen van mijn spullen afblijven! Er lag ook nog een dekentje in, waar mijn dochter vanaf haar geboorte op heeft gelegen. Heb ik van mijn oma gekregen en heeft emotionele waarde voor mij. Ook weg!” Tja, de Kringloop, daar houden ze van opruimen.

Bij de Kringloop vinden ze het heel vervelend voor mevrouw, maar ze had beter op haar spullen moeten letten, zeggen ze daar. Logisch toch? Maar ze wil genoegdoening, haalde zelfs haar vriend erbij en maakte veel stampij. Foto in de krant van een boze moeder, die haar kind opdracht had gegeven ook heel boos te kijken. Goed gelukt. En sorry, hoor, ik vind het een prachtverhaal. De Kringloop wil het gebeurde zelfs nog wel eens bepraten, maar alleen als dat rustig kan. Zoiets haalt dan het Apeldoornse katern van De Stentor. Geinig, hè? Er valt hier altijd wat te lachen…..

‘k Las in de krant, dat ze niet weten wat ze met Paleis Soestdijk aanmoeten. De gemeente Baarn, die uiteindelijk het laatste woord heeft in de bestemming van een en ander, heeft o.a. de plannen van de eigenaar, die prijzige huizen wilde gaan bouwen in de tuin, weggestemd.

Baarn heeft natuurlijk leuke herinneringen aan prinsesjes op de fiets naar school en het défilé langs het bordes natuurlijk toen de familie nog compleet was zonder scheidingen en met kinderen, schildwachten bij de oprijlaan, die een militaire groet brachten als de heer des paleizes langsscheurde in een open sportwagen. Tja, de goeie ouwe tijd.

Het is nu toch ook een hotel ? En wij hadden als historische toevoeging dan bedacht, dat je kunt logeren in de Lockheat-kamer of een kamer kunt krijgen in de Greet Hofmansvleugel of zo? De prijzen natuurlijk wel aanpassen, want zo’n naam hoort bij de geschiedenis van de vorige bewoners. Er is vast nog wel meer te bedenken aan historie. Daar zou iemand zich wel eens over kunnen buigen, commercieel gezien. Wordt de exploitatie vast interessanter van.

Overigens vind ik het knap zonde, zoals er gerommeld moet worden met Paleis Soestdijk. Als kinderen zijn we er met onze ouders vaak langs gereden en dan keek je toch je ogen uit. Zoals het daar lag, vanaf de weg goed zichtbaar voor iedereen, mooi wit. Wie daar woonde moést wel heel gelukkig zijn. Dat viel nogal tegen, heb ik begrepen…..

Vanmorgen waren we voor het verlengen van onze paspoorten in het Activerium, de tijdelijke locatie van het stadhuis van Apeldoorn, dat ze voor vele miljoenen aan het verbouwen zijn.

Daarom hebben we gisteren nieuwe pasfoto’s laten maken, want in de vijf jaar dat ons oude paspoort is meegegaan is in ieder geval mijn haarkleur dusdanig veranderd, dat ik niet meer kan smokkelen met een niet meer zo recente foto. Bovendien zit de pasfoto, die ik over had van de vorige keer verlengen, in mijn oude paspoort dus daar waren ze sowieso niet ingetrapt.

’n Ouwe kop is ’n ouwe kop, niks aan te doen. Bovendien moest mijn foto gisteren zonder bril, die haalt zoiets meestal nog wat op, maar ja. Kloris wás al grijs, heeft geen bril nodig en krimpt niet.

Want dat vroeg de ambtenaar ook aan mij: “Bent u nog steeds 1 meter 61?” Ik weet zeker dat ik wel gekrompen zal zijn, maar dat komt gewoon omdat mijn aanrecht met de maand hoger wordt. Ik heb dus maar gezegd, dat er niks veranderd was en dat vond ze goed.

We moesten vingerafdrukken, handtekeningen en geld achterlaten en volgende week kunnen we ze ophalen, onze bewijzen van bestaan. Tien (!) jaar geldig . Vind ik best veel, maar niet ontmoedigend uiteraard. We willen best nog es verlengen, hoor…..!