Roy kwam vaak even relaxen bij ons…..totdat er iemand bij zijn baas moest zijn, dan moest ie weer net doen of ie ’n blaffende waakhond was !…..

——————————————————————————————————————-

We hadden een gezellige vakantie in Cornwall! De rit ging voorspoedig, we vertrokken 24 mei ’s avonds om ’n uur of negen, hadden bij de Eurotunnel de trein van kwart over twaalf, hebben onze familie welterusten gewenst en waren een goed half uur later in Folkestone, England. Horloges een uur teruggezet en linksrijdend (makkie voor zoon )de weg op naar ons adresje in Cornwall.

De wegen in Engeland worden er niet beter op. Ze zijn er wel mee bezig, maar dat was twee jaar geleden ook al zo. Na een snelwegbaan, die een bonk-bonk-bonk-geluid gaf, dachten we zelfs een lekke band te hebben. Zo klonk het. De lokale wegen hebben nogal eens kuilen, die ze ‘potholes’ noemen hier. Er was al een slingerende auto gesignaleerd met een opschrift aan de achterkant : Ï’m not drunk, I ‘m trying to avoid the potholes!”

Ach, alles went. Wij zijn te gast en er zijn ook wel veel goede wegen. Waarschijnlijk nog van voor de brexit.

We hebben het licht zien worden, altijd mooi, vooral de zonsopkomst.Een paar keer de auto opgeladen, dus goeie verplichte pauzes. Het blijft een aardig eind rijden, maar door die onderbrekingen valt het eigenlijk best mee. Ook voor ouwe knarren zoals wij! Het is een ongelooflijk geluk dat Niels graag en goed rijdt. Daar boffen z’n ouwelui maar mee. En daardoor waren we er zomaar weer! Negen uur na vertrek inclusief het eerdere uur in Engeland natuurlijk. Geweldig. Moe maar voldaan zoals dat heet.

Auto uitgeladen, huisje ingericht naar Hollandse begrippen, onze koffiezetter met Engelse stekker, met ( nog) Nederlandse koffiemelk en zoetjes, aangesloten en de toaster een eindje verderop gezet, want we zijn geen knagers in de morgen, de anderhalve liter melk in de koelkast zullen we niet in de thee gooien en drinken we zo wel op. Het was zonnig en de sleutel zat in de deur als welkom. Er stond bier, er lagen Cornish koekjes en een briefje, dat ze ons die dag met rust zouden laten vanwege de ‘tyring’ trip. Maar nadat ze zagen dat we al Morrisons-boodschappen hadden gedaan, kwamen ze ons ’s middags al begroeten. Blij dat we er weer waren. Het is heel bijzonder, dat Roy, de hond ons na twee jaar bleek te herkennen en heel enthousiast was. Roger zei, dat een bezorger, die dagelijks bij hun kwam, niet zo’n verwelkoming kreeg en weg geblaft werd. We hebben veertien dagen lang veel plezier met onze hondse vriend Roy gehad. Vooral Niels was favoriet als op- schootlig-plek.

We hebben de eerste dagen nogal veel regen gehad. Dat bleek bij jullie niet anders. Maar daarna konden we er op uit en konden we plekken (her)bezoeken, waar we eerder waren. En in Devon, waar we ook een paar keer op vakantie zijn geweest, weer stadjes bezocht, waar gewinkeld kon worden. Leuk, hoor.

Onze verhuurvrienden zijn van plan te gaan downsizen. Ze worden er niet jonger op en het terrein is heel groot en behoeft veel onderhoud. De familie woont verspreid , ook nogal eens in het buitenland dus hulp of “opvolging” is niet vanzelfsprekend. Dus we horen wel of en wat en wanneer er iets verandert. Dan kijk je toch een beetje anders om je heen op zo’n laatste dag. We hebben veel video’s en foto’s en dat is leuk, gemaakt in al die jaren dat we hier waren. Vrienden blijven het, deze Engelsen. Ze denken continentaal en over de grenzen en het contact blijft bestaan, dat is zeker.

Maar of we hier voor het laatst zijn geweest, je weet het niet, je weet het niet……

Dat werd wel weer eens tijd. Niet, dat we dagelijks zoveel beleven dat het vermelden waard is, met de nadruk op dat ‘dagelijks’ dan. Het ritme van tachtigers en als we onze buurvrouw meerekenen: ‘negentigers’ is niet zo flitsend meer.

Dat houdt niet in, dat we niks meer uitspoken, hoor! Vooropgesteld, dat we zeer verlangen naar het doorzetten van de lente, die overigens al overal te zien is. De gemeente heeft in onze wijk vorig jaar kwistig bollen geplant en in de parken, plantsoenen en tuinen is al heel wat te zien, dat geheel zelfstandig aan het werk is, omdat de natuur zo in elkaar zit. Vind ik elk jaar weer een wonder.

We knutselen ons huishouden aardig op orde. Opruimen en wegdoen is het geheim. Onze dichtstbijzijnde supermarkt heeft in de hal een boekenkast staan, waar ik nogal eens boeken drop, die ik na drie keer lezen nu maar eens aan iemand anders gun. Daar zijn nogal eens titels bij, waarvan ik denk: “Ach, dat vindt iemand vast nog wel es leuk om te lezen, zo’n boek van vroeger.” Titels, die ik niet kwijt wil krijgen ze niet. Woordenboeken zet ik er ook wel es tussen. Educatief dus. Ze zijn bij een volgend bezoek eigenlijk altijd weg.

We gaan in mei ook weer naar Engeland en daar verheug ik me op. En onze ‘vrienden/verhuurders’ in Cornwall vinden het ook leuk dat we weer komen. Kloris is eigenlijk weer okay en ik voel me ook prima, zoon heeft, behalve dat wij nogal eens ’n beroep op ‘m doen, ook zakelijk een druk leven dus, na zo’n rottig jaar als het vorige, verlangen we alledrie wel naar een paar weken ‘ bijna zoals vroeger ‘ . De Cornwallders zeggen altijd als we aankomen: “Welcome home!” Nou, wie heeft er een tweede huis in Cornwall? Okay, niet gratis, maar toch…..

Ja, ondanks van alles dat dichtbij gebeurt, op je eigen vierkante meter en ver weg, waar mensen elkaar naar het leven staan, moeten we toch de moed”(en de “moet !) er maar inhouden. Dat ben ik tenminste wel van plan. De positieve dingen onthouden, die zijn er echt wel.

Een lieve mevrouw, die aanbelde en zei: “Als u uw slaapkamerraam heel wilt houden….het klappert heel hard open en dicht !” Ze had er haar auto voor stilgezet toen ze langsreed om te waarschuwen! Het was van de hendel losgeschoten door de harde wind. Zoiets doen mensen dus nog! Ze had ook door kunnen rijden.

Maak er dus met deze dagen maar iets gezelligs van met z’n allen. Met elkaar eten is al prima. Er wordt zoveel gehaald in de winkels, dat is iedereen al met me eens. Dat je eet en wat je eet schijnt voor veel mensen nogal verschillend te zijn helaas, maar ja. Ik word als je overal over moet denkenniet vrolijk, maar probeer zelf ook gezellig te zijn. En dat lukt ook nog aardig, hoor! Heb ook best veel om positief over te zijn. Lieve mensen om me heen, wat wil ik nog meer!

We hebben de kerstboom weer op kunnen zetten met de vereende krachten die daarvoor dus aanwezig zijn !Ik wens iedereen goede feestdagen, die we maar zo moeten blijven noemen, mensen! En alvast een goed, beter, best 2024 !!!!

Dat zijn we allemaal natuurlijk. Maar op 9 december legden we daar een extra nadruk op. We begroeven de afbreekbare urn met inhoud van onze dochter Karin op natuurbegraafplaats Heidepol in Schaarsbergen. Op een mooi plekje, dat is terug te vinden doordat haar naam en de data van geboorte en levenseinde aangebracht zijn op een schijf van een boomstam. Eenvoudig en mooi. En wellicht mettertijd ook opgenomen in de natuur. Karin wilde het graag zo. We hoorden van een ons bekend echtpaar, dat zij hun plaatsje daar al ook hebben gereserveerd.

Hoewel het regende, koud was en het waaide, was het een heel mooie bijeenkomst zo. Koud en toch warm. Iedereen heeft het zo gevoeld. Mooi, hè ?

Dat is eigenlijk het vervangen van dat woord door het woord herinnering. Afscheid heeft iets definitiefs, een soort afsluiting en herinnering niet. Wij zijn deze week onze oudste zwager verloren, de man van Kloris’ oudste zus. Hij was 89, een respectabele leeftijd, zegt men dan. De jongste zus van Kloris, die vorig jaar overleed, zei ooit eens tijdens een familiebijeenkomst van de broers en zussen: “Ja, jongens, we zijn allemaal boven de streep!” Welke streep moet je mij niet vragen, maar het sloeg op ons aller leeftijd. Woensdag is de uitvaartplechtigheid van zwager Geert en gaan we naar Friesland.We bewaren een heel goede herinnering aan onze zwager. En dat geldt voor heel veel mensen.

Het wordt voor ons een week waarin nog een soort intieme familiebijeenkomst met veel herinnering plaatsvindt. Zaterdag gaan we met onze schoonzoon, de twee zonen, wij als ouders en broers en zus, de urn van vrouw, moeder, dochter en zus Karin begraven op natuurbegraafplaats Heidepol (in de buurt van Schaarsbergen), dat deel uitmaakt van Veluws natuurgebied waar gewandeld en gefietst kan worden en dat vrij toegankelijk is. Zo wilde Karin het. En zo gaat het dus gebeuren. Natuurlijk.

Dat zou al op een eerdere datum zijn geweest als haar vader niet van de trap was gevallen en het uitgesteld moest worden zodat hij er (toen nog misschien!) bij kon zijn. Dat kan dus nu.

Nou, na nogal wat activiteiten op het gebied van de spaarrekening hebben we als begin van de duurzaamheid van het huis aan de achterkant daarvan, waar de elementen de meeste invloed hebben, door kunststoframen en ook de keukendeur in zijn geheel door kunstof laten vervangen.

De mannen, die dat kwamen doen, waren van plan om dat in één dag te doen. Er stonden twee dagen voor, maar ze hebben het voor elkaar gekregen. Wij waren daar blij mee, want het was een frisse business, hoor!

Om ze er goed bij te kunnen laten, was er voor ons nogal wat intern verhuiswerk nodig. Zoon heeft op de eerste etage zijn kantoor en zijn slaapkamer. Daar kon ik weinig bij helpen en ook Kloris zat zich een beetje te verbijten omdat hij ook niet zoveel kon doen.

Normaal houd ik mensen die iets in, bij of aan je huis komen doen met koffie of iets anders op krachten, maar deze werkers wilden alleen maar dóór! Dat moet je niet onderschatten en vooral niet in de weg lopen! Hun opdrachtgever kwam trouwens kijken hoe het ging en bracht twee enorme zakken oliebollen mee. Nou ja, die heb ik maar gezellig van poedersuiker voorzien en daar is in het voorbijgaan goed van genuttigd. Goeie baas!

Als al het glas en de oude ramen er uit zijn en je kijkt naar buiten, weet je weer es hoe schoon uitzicht er uitziet! Ik moet vaker ramen wassen. We hadden ons op de kou gekleed, maar toen de boel dicht was, scheelde dat wel in de “gevoelstemperatuur”, hoor! Maar het is hartstikke mooi geworden. En vóór de winter klaar. Het kost wat, maar dan heb je ook wat. Er moet nog een metselaar geronseld worden, want door dat verwijderen van het houtwerk bleek hoeveel bakstenen rondom hun steun kwijt zijn. Is wel haast bij geboden, hoorden we. Nou, volgende klus, die geld gaat kosten. Het lijkt een beetje op de tandarts. Ook metselwerk…..

….Oftewel : de hechtingen zijn d’r alweer uit. De huisartsen, die kwamen kijken vanmorgen in de praktijk, zeiden unaniem dat het heel erg netjes gehecht was in het ziekenhuis over de vier boorgaatjes in z’n hoofd. Kon met één draad. Kloris is zijn knappe verschijning gebleven. Vakwerk dus. Het pleistertje mag er straks weer af.

Het resultaat van de activiteiten van de afgelopen week is, dat hij nog wat slaapproblemen heeft ’s nachts, maar daar had hij eerder, voor zijn trapval, ook al moeite mee, een oudemensenkwaal. Overdag zakken we allebei nog wel eens weg, hoef je niet voor van de trap te vallen, hoor.

Hij loopt gestokt en rustigaan zelfstandig door het huis, trap op, trap af ( nog wel een zolderverbod van zijn vrouw), maar douchen gaat ook prima. Nog geen alchol, vind ie wel jammer, want er was best wat te vieren, maar roombroodjes zijn ook lekker. Niet vloeibaar, maar 3 november heeft ie een test en een scan in Zwolle en dan weten we meer over een procentje meer of minder. Hij is goed op gewicht. Niet teveel, niet te weinig. En het mobiele tempo komt wel weer. Geduld is iets van nu, het is even : jong geleerd , oud gedaan….. ?

Er valt wel weer het een en ander te melden. Het ging namelijk heel goed met Kloris, dachten we, maar dat was dus niet zo. Hij ging veel minder goed horen, reageerde heel erg traag op van alles, lopen was iets dat helemaal niet goed meer ging, zijn rechterbeen weigerde dienst en als hij in een stoel zat, zakte hij constant naar rechts. Hij moest met van alles worden geholpen, kortom doffe ellende. Met zijn bevattingsvermogen was niks aan de hand, en als je geduld had was de communicatie best goed. We gingen naar de huisarts. Dat bleek een vervangster te zijn, want onze arts bleek ziek te zijn. Die dame deed testjes met ‘m, keek hem na en belde toen in bijzijn van Kloris en onze zoon met de neuroloog die hem het eerst had gezien in het Gelre Ziekenhuis in Apeldoorn na zijn val.. Die sprak meteen een consult af van een uur. Daar was ik ook bij. Er werd een scan van z’n hoofd gemaakt en er bleek bloed te zitten tussen zijn schedel en de hersenen. Dat moest verwijderd worden, want dat was de oorzaak van die rare toestanden. De neurochirurg die dat klusje moest klaren bleek toevallig in Apeldoorn te zijn . Want de ingreep moest in Zwolle. “Dat kan morgen wel, eind van de middag”, zei hij. Hij moest in Gelre blijven, werd de volgende ochtend met een ambulance naar Zwolle gebracht. Ik mocht mee in de ambu, zo noemen ze zo’n vervoermiddel. en onze zoon tufte er achteraan in de auto. Isala is een héél groot ziekenhuis! Mens, wat heb ik gelopen door al die gangen. Vader kreeg een eenpersoonskamer met douche en toilet, omdat hij vanwege zijn blindheid door de verpleegkundigen moest worden aangesproken bij alles en zo net geopereerde patiënten zou storen. Wij gingen even naar huis en ’s avonds konden wij hem zien op de IC waar hij een nacht moest blijven.. De chirurg vertelde ons van te voren, dat het een standaardoperatie was . Er werden gaatjes geboord in z’n hoofd, waardoor het bloed {oud bloed } zei de arts weg kon. Hij moest kort onder zeil, dat wel. Maar ’s avonds was hij zeer alert. Hij is woensdag (op onze 63jarige trouwdag nota bene) geopereerd en nu weer thuis. Zaterdag dus. Een megasnelle behandeling gehad met een wereld van verschil betreffende het resultaat. In novenber moet ie nog een keer naar Zwolle voor controle en een scan, Maar geweldig toch? En de manier waarop hij alles heeft ondergaan en geaccepteerd, daar heb ik respect voor, hoor! Hij maakt gebruik van een rollator als zekerheid, maar dat wordt oefenen qua mobiliteit.

Nou, eigenlijk prima! Alles draait natuurlijk nog steeds een beetje om onze heer des huizes, maar hoe ie zelf bezig is alles weer zo normaal mogelijk te krijgen en te doen helpt enorm. Voordat e.e.a. weer gaat als voorheen, voor de val, zal wellicht nog wat tijd in beslag nemen qua energie, maar dat weten we. Het zijn vaak kleinigheden qua mobiliteit en zo. Lastig, maar alles is trainbaar. Hij oefent dagelijks met van alles. Zijn gehoor is ook nog niet helemaal wat ’t was, maar verbetert ook dagelijks. Hij voert zijn telefoongesprekken met vrienden en familie als vanouds. Dus het gaat gewoon goed. En we puzzelen, ook goed voor een gebutst en oud hoofd! Dat laatste niet alleen het zijne….

Hij is ook (weer) goed in het aangeven van maaltijden waar hij wel weer eens zin in zou hebben! Gelukkig klopt dat meestal wel met onze zin, dus daar is ook niks mis mee. Hij is na al die sondevoeding alweer aardig aangekomen, drinkt trouw zijn flesjes met mineralen en proteïnes en er is nog wel contact met een dëtiste, maar dat zal ook wel afgebouwd worden, denk ik.

We gaan een zeer zomers weekje tegemoet en daar heeft iedereen zin in onder de zonwering. Veel water drinken, doen de vogeltjes in onze tuin ook. Ze badderen ook in hun drinkwater, maar dat is bij die beestjes natuurlijk. En mensen doen dat ook, eigenlijk. Hoe lang dat nog kan wachten we maar af. …..

Dat hebben ze bij de Dekamarkt vast niet geweten, maar vader en zoon doen tegenwoordig samen de boodschappen met een doel. Ze rijden naar de super, pakken een winkelwagen, waar kloris zich achter opstelt alsof het een buitenmodel en nogal groot uitgevallen rollator is en húp, daar gaan ze!

Zo wordt bijna dagelijks de mobiliteit getraind en het resultaat daarvan is goed te merken, dank zij een boodschappenkar. Het gaat met sprongen vooruit. Nou ja, springen is wat overdreven, maar je snapt me wel.

Aan het eind van de middag is er wat vermoeidheid, want medicijnen. het lezen en de sudoku’s vragen ook energie en dan luiken de oogjes wel eens even, maar dat mag ook.

We kijken nog steeds met bewondering, verbazing en dankbaarheid, dat ook, naar hoe hij het allemaal doet. En je gaat toch anders tegen zo’n simpele boodschappenwagen aankijken, hè…..?