Bye bye!

tot in de pruimentijd!

Omdat ik heel ontspannen (nou……?) op reis wil, niet te laat naar bed en zo, schrijf ik hier alvast maar mijn voorlopig laatste berichtje. Ik heb veel zin in de reis, maar ben nog nooit zó ver weg geweest! Ik moet mijn ogen (in stereo) goed de kost geven, zodat mijn ventje ook veel plezier aan deze trip beleeft en we gaan er van uit, dat we heel veel leuke mensen tegen komen onderweg.

Goede raad hebben we al veel gehad van mensen, die meer bereisd zijn dan wij en die doen net alsof het reizen per vliegtuig eenvoudiger is dan met de Nederlandse Spoorwegen. Nou, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. We zien het allemaal wel.

In ieder geval wordt het op deze plaats wat rustig en heb ik over een maand heel wat te vertellen. Tot zo lang dan maar!


Invisible zakmes

Gezellige zondag vandaag. Behalve, dat het mooi weer was, hadden we ook allerlei gezellig bezoek, dat ons een goeie reis kwam wensen. Het komt inderdaad steeds naderbij, ons vertrek naar Aussieland. Dinsdagmorgen redelijk vroeg naar Schiphol, want je moet voor een intercontinentale vlucht maar liefst drie uur van tevoren aanwezig zijn. Nou, dat doen we dan maar. Wat we behalve inchecken en de bagage afgeven al die tijd moeten doen, weet ik niet, maar er zal genoeg te zien zijn. Voor mij dan, want mijn ega zal het met een ooggetuigeverslag moeten doen. Maar daar ben ik in getraind. Als ze maar koffie hebben daar, dan hoor je mij niet klagen.

De vorige keer, dat we op Schiphol waren is alweer wat jaren geleden, toen we met de familie een weekendje naar Londen gingen. Toen we op een gegeven moment met z’n allen door de poort van de metaaldetector moesten, ging het ding af toen Jouke er doorheen ging. Welk een paniek! En dat was nog niet eens, omdat de detector afging, nee, de mevrouw die er in uniform bijstond begon zenuwachtig tegen haar collega’s te roepen:” Deze meneer is visueel! Deze meneer is visueel!” Daar waren we heel blij mee, want op stap met the invisible man, dat hadden we niet zien zitten. Niet zien staan ook, trouwens.

De grapjas had zijn zakmes in z’n broekzak laten zitten en vandaar dat gepiep. Het was erg komisch allemaal, niet vanwege dat zakmes maar door de reactie van die beambte op het zien van een blinde. Die háár niet eens zag staan! Je zou denken, dat ze op Schiphol wel wat gewend zijn, maar het is blijkbaar toch een apart ras, die blinden……


Gewichtig doen

koetje

Onze personenweegschaal, die maar heel weinig gebruikt wordt voor het doel waarvoor hij is aangeschaft, namelijk het wegen van personen, komt bij het pakken van een koffer goed van pas. Die mag net als wij niet te zwaar worden. Het is een hele sociale weegschaal, die we hebben. Als je aan de voorkant met je voet tegen ‘m aantikt zegt ie: “Please, step on the scale”. Daarna is het een poosje stil, omdat hij uit moet rekenen hoeveel je nóu weer weegt. Dan noemt hij het gewicht, dat je niet horen wilt en zegt: “Have a nice day!” Of je dat ook hebt ligt natuurlijk aan de melding, die je net gehoord hebt. Omdat wij graag elke dág een nice day willen, wordt de weegschaal niet zo vaak gebruikt. Zo blijft het gezellig in huis.

Laatst was er ’s nachts boven Apeldoorn een behoorlijk zwaar onweer. Ineens klonk vanonder ons bed, waar de weegschaal staat: “Have a nice day!”. Zeer bizar, zo midden in de nacht. Ik heb niet zoveel verstand van electronica, maar waarschijnlijk kreeg het ding een pulsje of zo vanwege het onweer. We gaan nu wel anders met ‘m om, nog niet echt vertrouwelijk, maar eigenlijk moet “iets” dat zomaar uit zichzelf praat een naam hebben, op z’n minst.

We hebben jarenlang een wekker gehad, die ons ook alleraardigst wekte en zelfs na vijf minuten “Please, hurry!” riep. Die hebben we James genoemd, een echte butlernaam. Maar de weegschaal vertelt ons nu of onze kóffer overgewicht heeft en ook die wenst ie een “nice day”…..Aardig toch.