 |
Hoe is dat er toch ingekomen, die gewoonte om elkaar drié keer te zoenen bij een al dan niet willekeurige ontmoeting? Ze zeggen, dat dat via de televisie gebeurd is. Maar in welk land was dat dan de gewoonte? En wanneer het precies begonnen is, weet ik eigenlijk ook niet meer. Ik was zeker even ergens anders of zo. Vroeger was het één kusje op de wang of als iemand je niet zo bekend was een hand. De “hug” van de Amerikanen zie je ook steeds meer, maar die gaat dan meestal zonder zoenen, meer met langdurig geklop op de rug bij mannen en gewrijf langs de rug bij vrouwen. Dat verschil dan weer wel.
Je hebt hier ook wel eens van die ontmoetingen waarbij je twijfelt wat er nou precies bij de situatie past. Die twijfel zie je ook bij de ander en dan komt er een “oplossing” in de vorm van toch maar een hand of gezoen, dat dan weer een beetje “overdone” overkomt. Moeilijk, moeilijk. Waar zijn de regels, die prettig zouden zijn in zo’n geval? In mijn jeugd had je mensen, die boekjes schreven over etiquette. Amy Groskamp-ten Have (1887-1959) was zo iemand. Amy wist hoe het moest en was een autoriteit.Haar boekje “Hoe hoort het eigenlijk?”is nu opgeborgen in de archieven van het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis waar het nu ook hoort. Maar we hebben ook tegenwoordig nog een deskundige, Magda Berman die boeken heeft geschreven, met name voor het zakenleven, opdat er geen deal je neus voorbij gaat vanwege slechte manieren!
Er is nu iemand, die een button op de markt wil brengen, die je bij massabijeenkomsten zoals bruilofts- en nieuwjaarsrecepties op kunt spelden en die de dreigende zoeners vertelt, dat je één kusje of een hand meer dan voldoende vindt. Vooral bruidjes, die behalve de vrouwen ook de mannen nog moeten zoenen, terwijl de bruidegom zich kan beperken tot de vrouwen, hebben veel belangstelling.
Op de eerste werkochtend na nieuwjaar hadden wij altijd een be-appelflapte bijeenkomst op ons werk, waarbij je een ieder, afhankelijk van zijn of haar achtergrond een zalig, gezegend of gewoon gelukkig nieuwjaar kon wensen. Dan was je er in één keer vanaf en hoefde niet wekenlang nog….en nog de beste wensen,hè!…te roepen, al dan niet met gezoen. Een collega en ik staken tijdens die bijeenkomst altijd één (wijs!-)vinger op om aan te geven dat we één keer zoenden. Dat werkte goed, zonder button. Brildragers hebben het toch al zo moeilijk met die drie zoenen! Kletter-kletter-kletter, monturen tegen elkaar en maar hopen dat je er onbeschadigd vanaf komt, zowel je bril als jij.
In het bericht in de krant waar ik dat button-verhaal las stond ook nog, dat er een nieuwe trend op komst is: de vierklapper! Drie keer zoenen op de wang en de vierde op de mond. Nou, maak je borst maar nat, want er bestaan ook zevenklappers……