 |
Gisteren zag ik een reclame, waar ik erg om moest lachen. Het ging over mascara, dat spul dat vrouwen op hun wimpers doen om ze mooier en langer te laten lijken. Het sterke punt van dit product zou zijn, dat je wimpers de indruk geven, dat ze váls zijn! Laat ik nou altijd gedacht hebben, dat make up-artikelen bedoeld waren om iets, dat je niet of in onvoldoende mate bezit, écht te laten lijken. Dus: een beetje bleekjes vandaag? Hup, de blusher d’r over ( “rouge”, zei mijn moeder altijd) en je ziet er met blozende wangen weer uit als Hollands welvaren. Dunne bleke lippen bewerk je met een leuk kleurtje lipstick en het lijkt weer ergens op. Vanessa van de vrije-platen-winkel weet nog meer trucjes, maar dié vind ik zo eng! Vals eigenlijk, net als die wimpers, waarmee je aan de gang moet om ze van echt vals te laten lijken. Mag ik dat erg raar vinden?
Over écht echt gesproken: gisteravond laat bij de KRO Microcosmos gezien? En franse natuurfilm uit 1997, met mooie intromuziek, vrijwel zonder gesproken commentaar, waar ik bijna vijf kwartier ademloos naar heb gekeken. (Daarbij aan Elisa’s foto’s gedacht en dat mag ze gerust als een compliment beschouwen!) Een prachtige film, waarvan gelukkig een dvd bestaat, dus ze hoeven dit jaar niet naar een verjaarscadeautje te zoeken voor mij.
De hoofdrolspelers: kevers, lieveheersbeestjes, wespen, mieren, rupsen, vlinders, libellen en nog veel meer diertjes, die wij moeilijk waarnemen en nu mensgroot in beeld kwamen. Wat er gebeurt, zeg, als een lieveheersbeest één regendruppel op z’n knar krijgt, je houdt het niet voor mogelijk! Er gaat een wereld open door deze film. Echt waar.