 |
Weer terug uit het Schwarzwald, waar we alle soorten weer gehad hebben, die voorhanden waren. Bij aankomst in ’n t-shirtje op het balkon, volgende dag pijpenstelenregen, harde wind, onweer zelfs (niet erg, we hadden genoeg te eten en spelletjes!), daarna fris herfstweer met zon en wolk. Een dag om op bezoek te gaan in het Haus der Natur in Feldberg, een prachtig museum, waar ze met behulp van de nieuwste technieken de geschiedenis van het Schwarzwald uit de doeken doen. We troffen de ranger, een enthousiaste gids, die vertelde hoe men behouden wil wat er is overgebleven, nadat er in het verleden is gevochten, verkeerd beheerd en gekapt in het gebied.Hij deed dat erg humoristisch.
Het was ook een dag om Schwarzwalderkirschtorte (scrabbelen ze ook in het Duits?) te eten in een Schwarzwalderrestaurant aan een meer, dat ze daar see noemen en andersom, bediend door een Schwarzwalder meisje in een, volgens kenners, nep-Schwarzwalder costuumpje, dat haar niettemin beeldig stond omdat het gewoon een mooi meisje was.
De volgende dag was het goed weer om een eind te lopen en spierpijn in je kuiten te kweken, want ze hebben mooie Wanderwegen.Een dagje Freiburg, dat in een dal ligt, waardoor het er droog was, terwijl het onderweg ernaartoe plensde van de regen. Mooie stad, met als enig minpunt wat mij betreft, dat ze het bestaan hebben om op een eeuwenoude prachtige stadspoort met grote letters een reclame van MAC DONALDS te zetten, omdat die ernaast huist. Hoe verzin je het.
Toen we weer thuis waren begon het te sneeuwen! Binnen de kortste keren een pak van 15 tot 20 centimeter! Dus nu weten we hoe het er daar in de winter uitziet. Kerstkaartfoto’s gemaakt natuurlijk. Heel apart, terwijl de bloembakken met de geraniums nog overal aan het huis hingen! De volgende dag was er alweer veel verdwenen, maar ze hadden het toch even leuk voor ons geregeld!
De laatste dag zijn we naar de Resenhof geweest in Bernau, een museumboerderij, die, nadat de laatste bewoner die op 97-jarige leeftijd in 1976 horizontaal had verlaten, in de oorspronkelijke staat werd aangetroffen. Prachtig om te zien hoe “boerenslim” ruimten en materiaal werden gebruikt. Hoe vanuit de centraal gelegen keuken de tegelkachels elders in het huis werden voorzien van warmte en de rook van het verstookte hout zodanig werd geleid, dat het op weg naar buiten ook nog even de hammen en spekzijden rookte. Alle gereedschappen voor het boerenbedrijf werden zelf gemaakt met hout als basis voor alles.
In de slaapkamer zagen we hoe het jongste kind in een schommelwieg naast het ouderlijk bed lag, met een touw aan de wieg waaraan moeder (vader zal er behalve zorgen dat het kind er kwam weinig aan gedaan hebben) bij geblèr kon trekken om het kind op andere gedachten te brengen. Ideetje, jongelui? Hoef je je bed niet meer uit en daar was dat maar goed ook, want mein Himmel, wat was het kóud in dat grote huis! Je wordt evengoed 97 blijkbaar.
Na dit bezoek zijn we ook nog in de Dom in St.Basien geweest, een replica van de St. Pieter in Rome. Een mooie kerk, waar veel concerten worden gegeven, die prachtig moeten klinken in die marmeren koepel. Het zal wel raar zijn , maar ik moet altijd denken aan wie die marmeren vloeren moet dweilen en die beelden moet afstoffen. De banken voor de kerkgangers zijn ook wit, dus dat is ook soppen. Maar daar hebben ze vast een devote Putzfrau voor, die ook voor die mooie bloemboeketten zorgt. Mooi om te zien en dat in zo’n klein dorp!
We hebben een paar keer heerlijk gegeten in het Bierhäusle, waar ons Ferienhaus bij hoorde en waar ze perfect kunnen koken. De terugweg naar huis was probleemloos en vrijwel fileloos, ondanks de frequente aankondigingen op de radio over Stau hier en Stau daar, hebben die ons niet getroffen. Wat ik zo aardig vind in Duitsland is, dat ze na een enorme toch deprimerende reeks filemeldingen, je altijd “Gute Fahrt” of ” Kommen Sie gut an” wensen. Dat hoor je hier nou nooit! “Dat was het” en daar moet je het mee doen. Nou ja, dat geldt voor onze vakantieweek ook…….