 |
Wie weet wat van elkaar? Dat vroeg ik me af toen ik dat steeds tegenkwam als vraag: “Weet u het al van elkaar?”. Inmiddels ben ik er achter, dat het er over gaat of je beschikbaar wilt zijn als donor als je onverhoopt zelf geen beschikking meer hebt over je lijf en leden. En dat je familie wéét dat je wel wat kunt missen. Ondanks dat ze elke nacht samen in hetzelfde bed slapen of in ieder geval dezelfde voordeur delen, blijken weinig mensen van elkaar te weten hoe ze daar tegenover staan!
Vooral in de tijd, dat Els Borst onze minister van Volksgezondheid was (in mijn ogen de beste, die we ooit gehad hebben, al was ze niet van mijn club!) is dat onderwerp van gesprek geweest in ieder huisgezin, zou je toch denken. Iedereen heeft toch met dat registratieformulier in z’n handen gestaan en er over na moeten denken, al dan niet griezelend. Uit het feit, dat er relatief weinig registraties hebben plaatsgevonden, kun je opmaken, dat mensen de beslissing erover voor zich uit hebben geschoven. Inmiddels zo’n vijf jaar, want dat met die formulieren was in 1998.
Ik heb dat registratieformulier ook nooit ingestuurd. ‘k Weet niet waarom niet. Slordigheid, want ik was er voordien al uit. Ik heb al jaren zo’n rood codicilletje in mijn portefeuille bij de autopapieren. Leek me wel een logische plaats. Niet, dat ik wat van plan ben, maar je loopt in je blikken jas toch wat meer risico. Je vergissen in een traptree kan ook trouwens. Van mijn echtgenoot weet ik, dat ze hem ook mogen hebben, maar van de kinderen weet ik ’t niet. Destijds waren er twijfelaars en dat vind ik wel logisch als je nog zo jong bent.
We zagen vrijdagavond bij Ivo Niehe (die we nogal eens Ivo Nihil plegen te noemen, maar vanwege het onderwerp nu even niet….) het verhaal van een klein ziek meisje van drie, dat een gezonde nier van haar moeder kreeg. Alles goed gelukt, iedereen blij. Wat de dokter, die hen geopereerd had, wel vertelde was, dat ze over 10, 15 jaar wéér een nier nodig zal hebben. Dat is de tijd dat een donornier meegaat.
Daarom voeren ze actie, de Nierstichting, want er zijn nu al te weinig donoren en ze hopen, dat dat in de toekomst beter zal worden. Dat de mensen er in ieder geval eens over na zullen denken en er over praten al is het geen onderwerp voor de kerstdagen als je aan de kalfsniertjes zit. Mag volgend jaar ook wel, natuurlijk. Ik hoop trouwens, dat ze aan zo’n stel ouwe nieren als die van mij nog wat hebben! Ze zijn evenwel nog in uitstekende conditie. Als u me éven wilt excuseren……!
Lars
december 21, 2003 at 3:10pmWat ik dom vind is dat in de voorlichting steevast de “donkere kant” van het donateurschap wordt genegeerd.
Er zitten kanten aan orgaandonatie die potentiële donoren bezighouden: hoe zit dat met de procedure tijdens/na het overlijden? Wordt je weer een beetje netjes bij je familie afgeleverd?
De overheid geeft zulke informatie liever niet, uit angst mensen van het idee af te keren. Zelf denk ik dat die terughoudenheid averechts werkt.
Nu worden de witte vlekken ingevuld met spookverhalen (van de kennis van een kennis) over handenwrijvende chirurgen boven stervenden en gemutileerde lichamen die alleen met gesloten kist kunnen worden begraven.
Door die kant van orgaandonatie eens objectief te belichten kan de overheid deze (broodje aap) verhalen ontzenuwen en meer mensen overhalen in te stemmen met het invullen van zo’n codicil.
els
december 21, 2003 at 4:08pmJongen, je bent journalist! Doe je best en stuur je verhaal naar de belanghebbenden. Je hebt gewoon gelijk, dat deze kant van het geheel onderbelicht wordt als zijnde minder belangrijk. Dan blijft het griezelen. Ik vind een codicil ook beter dan registratie. Je kunt eventueel nog van mening veranderen, (dat moet toch kunnen?) en registratie is dan waarschijnlijk administratief problematischer.
Paul
december 22, 2003 at 1:02pmIk ken de horror verhalen over slecht dichtgenaaide lichamen die slechts in een dichte kist kunnen worden begraven.
Het gekke is dat ik, ik heb nu tweemaal een overlijden meegemaakt, er nog nooit door een arts is gesproken over donatie van organen. Terwijl deze mensen toch in goede conditie waren en in het ziekenhuis zijn overleden.
els
december 22, 2003 at 5:12pmIk wil absoluut niet grappig doen, maar om je laatste zin moest ik even grijnzen, omdat ik de goede conditie even in twijfel trek! Maar ik begrijp je wel, hoor, er waren orgánen in goede conditie en dan is het is het inderdaad vreemd, dat donatie, al dan niet gewenst door de persoon of de nabestaanden, niet ter sprake is gekomen. Maar ik denk, dat artsen zélf ook moeite hebben om het onderwerp aan te snijden. Nu ben ik zelf onbedoeld grappig, sorry!