Mobiliteit……

Nu er zoveel te doen is rond de gewijzigde regeling vervoersvergoeding, die sommige chronisch zieken en gehandicapten, nadat ze hun 450 km hebben verbruikt, achter de geraniums houdt, moet ik even wat kwijt. Ik heb jaren gewerkt in een revalidatiecentrum voor blinden en slechtzienden, een groep die er, dacht ik, nog genadig afkomt wat die regeling betreft. Maar in mijn tijd had dat centrum een visie: het vergroten van de zelfstandigheid van mensen zonder visus. Ook op het gebied van mobiliteit.

Als je ‘m nog niet had ( veel mensen wilden er ook eigenlijk niet aan, hoor!) kreeg je eerst een blindenstok aangemeten, waarmee je stoklooplessen kreeg. Onder begeleiding van een mobiliteitsleraar werd eerst het terrein van het centrum verkend, daarna de nabije omgeving en weldra was je toe aan “het Zwolse rondje”, waarbij de zeer drukke Zwolse weg in de route was opgenomen. Dan begon je al aardig bedreven te raken.

Dan was de volgende stap: de bushalte naar de stad, waarbij je ook echt de bus moest nemen naar het centrum van Apeldoorn. De Hoofdstraat met al z’n obstakels: mensen, reclameborden, kledingrekken en lawaai een paar keer op en neer, dit alles met die mobiliteitsman op je hielen. Dat leverde een zwetende revalidant eens een tikje op z’n schouder op van een ongeruste Apeldoorner, die zei:”Meneer, ik weet, dat u het niet kunt zien, maar u wordt al een hele tijd gevolgd door een hele enge man. Ik dacht, ik zég ’t maar even!”. De mop van de dag natuurlijk!

Maar ik bedoel maar te zeggen: er werd destijds de mensen geleerd met de bus te reizen, met de trein, de weg in hun eigen woonomgeving en niet bang te zijn om in een vreemde stad hulp te vragen. Kortom: zelfstandig te zijn in hun mobiliteit. Die aanpak kostte tijd en in sommige gevallen veel tijd. Vanwege opgelegde bezuinigingen was die tijd er op een gegeven moment niet meer. Revalidaties werden in tijdsblokken geperst en de mobiliteitsmensen gingen ineens “bewegingsagogen” heten. Cliënten, die meer tijd nodig hadden voor hun mobiele zelfstandigheid konden die niet meer krijgen. Wat ze wél konden krijgen was een taxi-vergoeding!

Iedereen gelukkig, want wat is er makkelijker dan voor je huisdeur in een taxi te stappen en de mobiliteitslessen konden worden beperkt. Van je huis naar de supermarkt en weer terug. Het lag zogenaamd aan niemand, die verschraling, maar de “visie” was weg en de motivatie van de klant eveneens. Misschien overdrijf ik vreselijk in de zucht naar “alles was vroeger beter”, maar erg ver zit ik er niet naast.

Op maandagmorgen zaten de taxichauffeurs soms met zes man tegelijk aan de koffie bij ons, voordat ze met hun lege limousine weer terug moesten naar Groningen, Zuid-Limburg of de Randstad. Gouden handel, die ritten! Geen wonder dus, dat er iets moest gebeuren aan die vervoersregelingen. Alleen zijn ze volgens mij aan de verkeerde kant gaan kappen……..