Er is vorige week een 11-jarige jongen met fatale afloop onder een trein gekomen. Dat was in een plaats hier niet zo ver vandaan. Vréselijk uiteraard. Ritsen advertenties in de krant van familie, schoolvriendjes, buurtgenoten, de voetbalclub en andere contacten die een elfjarige jongen doorgaans heeft. In iedere annonce stond: “we missen je”.
In het krantenbericht over het voorval stond, dat de politie had gemeld, dat het om een zelfdoding ging. Toen ik het las dacht ik:” Waarom moet dat bekend worden?”. Afgezien van het feit of het werkelijk zo is krijgt het tragische gebeuren een sensationele nadruk. Waar ongetwijfeld veel mensen van zullen smullen, dat staat wel vast.
Onwillekeurig ga je er toch over nadenken hoe het kan, dat een kind van die leeftijd tot zo’n daad komt. Zat het thuis niet goed? Werd ie gepest op school? Dat bleek uit al die advertenties niet. Hoe stellen ze trouwens vast, dat het zijn eigen keus was om op zo’n manier de dood te zoeken? En wat heeft de rest van de wereld daar überhaupt mee te maken? Dat het joch niet meer leeft is al erg genoeg.
Er was een tijd dat, als iemand van een flat sprong (en dan moet je Herman Brood even niet meerekenen), een bericht daarover niet in de krant kwam. Piëteit noemden ze dat. Bij de melding over dat jochie hadden ze die ook wel even mogen betrachten, maar ja, dat vind ik dan…..
els
oktober 16, 2004 at 3:17pmDat dacht ik ook.
Loran
oktober 17, 2004 at 11:06pmIk, als journalist bij een lokale kabelkrant en nieuwsblad, kom er ook wel eens voor te staan. Bij ons is de regel dat zelfdoding niet wordt genoemd. Ik vermoed dat het een discussiepunt was op de redactie van de krant waarin je dit bericht las. Gelukkig heb ik nog nooit een journalist ontmoet die smulde van een sterfgeval.