’n Hele toer…..

We volgen hier in huis altijd de Tour de France. Dat hoort helemaal bij de zomer. Altijd al zo geweest. We zijn zelfs eens met een groepje collega’s naar de binnenkomst in Parijs geweest! Dat was in 1989, toen Greg Lemond van Laurent Fignon won, met 8 seconden verschil! Daar fiets je dan drie weken voor.

Toen we nog werkten hadden we “pools” , bijgehouden door een fanatieke collega, die ons, bijgestaan door zijn al even enthousiaste vrouw, elke dag opnieuw voorzag van de laatste uitslagen en onze stand in de pool.

We deden in groepjes van drie collega’s mee. Elk groepje koos een naam en daar waren fraaie bij, die veel zeiden over de deelnemers. Zo had je “Cum Fraude”, de combinatie “List en Bedrog”, maar ook “De pedaalridders” en zelf was ik één van “De Alpenzusjes”. Ja, het is duidelijk alweer járen geleden.

Het was pas leuk als je er helemaal geen verstand van had en tóch won. Wij vrouwen selecteerden de renners meer op hun smakelijke uiterlijk dan op hun sportieve prestaties en als dat een combinatie was dan had je geluk. Van truien hadden we verstand, van de betekenis van de kleuren niet. Geel, groen, wit, roze, bolletjes, you name it, wisten wij veel. Sommige Mata Hari’s infiltreerden in een “mannenploeg” en wonnen zo de pool. Het was een keuze, bij ons lagen die eruit.

Zo tegen het einde van de middag, waar je in de gebouwen ook binnenliep, altijd stond er ergens wel een transistorradiootje te knerpen met de Tour de France er op. Later zo hier en daar een televisie, waar mensen rond zaten of ze niks beters te doen hadden. Dat waren nog eens tijden. Ik vraag me af of het nu nog zo leeft op de werkvloer als toen. “Onze” Tour de France-man is alweer jaren gepensioneerd en ik vind het, sinds het meer de Tour de Lance is, eigenlijk wat minder leuk. Hoewel ik zeer veel respect heb voor de prestaties van die man. Maar het is zo voorgeprogrammeerd, je weet nu al dat ie gaat winnen als hij niet over een rotsblokje struikelt. Een circus was het natuurlijk altijd al.

Nu kijken we ’s avonds maar even naar circusdirecteur Mart Smeets, die zichzelf een paar gezellige weken in Frankrijk heeft toebedeeld, met gasten op mooie locaties en met de beste wijnen er bij. Hij houdt het wel uit zo. En dan “Dalida” als uitsmijtermuziek. En wat doet ie daar elke keer weer mélig over, zeg! Het is een aardig liedje, daar niet van, maar élke avond…..Nou ja, Dalida is niet meer, net als onze pool…….