Britannia rules…..

Vrijdag gaan we voor nog een dag of tien naar Devon. In Engeland, ja. Anglofielen, niks aan te doen. Ik had, toen ik voor het eerst in Engeland was, het gevoel: “Hier ben ik eerder geweest” en die herkenning is eigenlijk niet meer weggegaan.

Ze zeggen van Hollanders altijd, dat ze de mentaliteit hebben van ‘doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg’, maar Engelsen kunnen er ook wat van. Moet je die gekte rond de dood van Diana destijds even niet meerekenen. Daar snapten de meesten zelf ook niks van toen. (Hadden wij niet Fortuyn?).

Maar wateroverlast, aanslagen,gekke koeien en schapen, allemaal drama’s. Ze ruimen flegmatiek de rommel op, maken ‘a cup of tea’ en dat was het. Hun humor doet de rest. Die vind ik zonder meer absolutely fabulous.

En ik kan ze verstaan. Dat hebben ze voor op de Fransen, die, als je met veel pijn en moeite een redelijk Frans zinnetje hebt gefabriekt, metéén denken dat je hun taal uiteráárd helemaal machtig bent en tegen je beginnen te ratelen alsof je hun buurvrouw bent.

Ik ga dus graag naar Engeland. Ondanks dat gekke geld, dat linkse gerij, die rare miles op de borden, waardoor alles veel verder weg is dan je in eerste instantie denkt en je ook altijd maar moet zien, dat je eerst al dat water over komt. Of d’r onderdoor, dat kan ook natuurlijk. Maar dat vinden ze wel mooi daar. Het moet nou ook weer niet te makkelijk zijn om er te komen. Je moet een beetje moeite voor ze doen, want we blijven ‘continentals’ natuurlijk……