Prent……

Snelheidsduivels komen in onze familie niet echt voor, hoewel de meesten wel van ’n beetje opschieten houden. Dat ligt ook wel wat aan het merk auto dat gereden wordt, want die hebben zo hun eigen imago. Maar e.e.a. heeft tot gevolg dat er best wel es ’n bekeurinkje op de mat ligt.

En dan niet, dat je bijna je rijbewijs kwijt was geweest of zo, nee, “wegens overschrijding van de ter plaatse toegestane snelheid”. En dat dan met 4 tot 6 kilometer. Ja, ja, ná correctie, dat wel, maar de reactie van het ‘slachtoffer’, de misdadiger zogezegd, is vrijwel altijd: “Jee, wat lúllig, zeg! Een boete voor viér kilometer!”. Een bedrag van € 20,–, waarvan we ons afvragen of het de kosten dekt van de administratieve rompslomp. Soms weet je helemaal niet meer waar en wanneer, want echt vlot met het toesturen van de bekeuring zijn ze ook niet, en moet de beschrijving van het gepleegde delict je uit de droom helpen. “O ja, dat was toen we die en die naar huis brachten!” of “O ja, toen kwamen we terug van….”.

Natuurlijk moet je betalen, te hard is te hard en de verhoging als je te laat betaalt is procentueel ook niet misselijk. Maar het blijft lullig, wanneer je je misdrijf pleegt op een praktisch uitgestorven snelweg na middernacht of op de doorgaande weg in onze wijk, waar de fietspaden door een brede berm gescheiden zijn van het autoverkeer, de voetgangers beschermde oversteekplaatsen hebben, kortom een hartstikke veilige voorrangsweg, waar na twaalven geen mens meer te vinden is, omdat men slaapt. Dan een bekeuring wegens een paar kilometer te hard vinden wij lullig. Gewoon spekken van de kas.

En ach, in Duitsland mag je binnenkort ook al geen gas meer geven op de Autobahn. Dat vind ik vooral ‘loelig’ voor mijn zoon…….