Schapen gaan uit eten……

We zijn in Devon op vakantie geweest en dan heb je wel iets met schapen. Ik vond ze m’n hele leven al leuk, maar nu gaan ze in Apeldoorn ook nog eens zorgen voor het grasonderhoud in een paar stadsparken, las ik. In de wijken De Maten en Woudhuis.

Het is een kudde van maar liefst 250 dieren en het schijnt dat het gebruik van die schapen goed is voor de natuur daar. Want ze verbeteren de bodemstructuur met hun hoeven, ze dragen zaden mee in hun vacht en zorgen er zo voor dat allerlei nieuwe plantensoorten worden verspreid. En ze houden het gras kort natuurlijk en dat is goed voor de gemeentelijke portemonnee, want dat scheelt weer maaibeurten. En vergeet de mest niet.

Bovendien gaan de schapen in augustus ook nog cultureel aan de gang, want dan gaan ze een kunstwerk “uiteten”. Dat zal bestaan uit hoog en laag gras in een patroon dat vanaf boven gezien heel bijzonder zal zijn. Ik hoop dat ’t lukt, want ze zijn verhipte eigenwijs, die schapen en ze zullen toch wel een beetje moeten meewerken aan de kunst en geen verkeerde sprieten consumeren. Maar daar zal wel over nagedacht zijn.

Vertel mij niks over schapen want we woonden vroeger in Bussum in het huis van mijn ouders tegenover een katholieke kerk. Een kerk zonder toren. In plaats daarvan stond in de tuin van de pastorie een houten klokkenstoel met een klok erin, die we menigmaal heidens hebben vervloekt. Wat maakte dat ding een kéét, zeg! Op de meest onmogelijke uren. Er zijn zelfs in huiselijke kring wel eens plannen gesmeed om in dat gestoelte te klimmen en de klepel in te pakken. Maar dat was allemaal gedurfde lolbroekenpraat, want voor zoiets moet je de juiste mensen hebben en wij waren veel te netjes.

De pastoor was een erg aardige man. Een echte herder ook, want rond die vreselijke klok liep een aantal schapen, ’n stuk of vier, vijf. Hij had ook een huishoudster, de pastoor, zo een met een groot wit schort voor en een rechtschapen (!) knotje als kapsel.

Hoewel we dus niet van zijn kerk waren, mochten we zijn schapen een keer lenen, omdat ons gras zo hoog was geworden, dat de maaimachine het niet meer pakte en, niet van agrarische afkomst zijnde, waren we niet zo handig met de zeis. De schapen dachten : “Buurmans gras is altijd groener” en wilden wel mee.

Ze liepen in de schemering al mekkerend met de huishoudster mee over de weg naar de overkant. Zij met haar witte wapperende schort. De schapen werden vastgezet in onze niet zo heel grote tuin met een pin in de grond. De volgende ochtend zagen we dat het had gewerkt als een speer. Het gras was binnen de korste keren kort en alle borders leeg. Het had ze allemaal heerlijk gesmaakt. Ze zagen er voldaan uit, de schaapjes. Dus leer mij ze kennen, zeg! Ik maak me door deze ervaring ernstig zorgen over dat kunstwerk……