 |
Zo, we hebben gestemd. Met ons paspoort bewezen dat we waren wie we zijn en de ambtenaar verklaarde ons stemgerechtigd. Er waren ouderwetse stemhokjes met een rood potlood aan een touwtje om op een echt papieren stembiljet een rondje in te kleuren. Of de tijd had stilgestaan.
Er hoefde natuurlijk geen foto gemaakt te worden van het moment waarop het biljet de op een grijze vuilnisbak lijkende ton in ging, we zijn tenslotte geen Berlusconi. Maar evengoed had ik de neiging om het formulier nog éven boven de gleuf vast te houden, net of je nog even nadenkt, en ‘m dan na het loslaten ’n klapje na te geven. Je stemt beslist bewuster door al die aparte handelingen vanaf dat je binnenkomt. Je stelt een dáád. Of die er toe doet, weet je niet zeker. Wat je wel zeker weet is, dat ie er zeker niet toe doet als je niét stemt. Dus. Ik las trouwens in de krant, dat het installeren van die stemhokken logistiek en qua sjouwen nog een hele klus is geweest. Bij ons zaten d’r geen gordijnen voor, dat scheelde wel weer.
We kwamen nogal wat buren tegen ook. Op de fiets of lopend, maar allemaal op weg naar het stemlokaal. Dat is toch mooi, zo hoort het. En we spraken even met onze overbuurvrouw van wie ik hier mocht vermelden dat ze een leuke nieuwe bril heeft. Nou, en dát verrijkt, behalve de opticien, vanzelfsprekend ook je blik op Europa…..!