De kiestoon…..

Onze stemmen zijn weer uitgebracht, zoals het hoort als je later niet mag zeuren. We mochten wederom als uitzondering met z’n tweeën in een hok. “Net als de vorige keer!” , zei de kiesmevrouw. Je valt wel op als dubbele hokvulling, dat onthouden ze dus.

Wij stemmen altijd op hetzelfde, ook als iedereen zegt, dat dat stom is. We zijn behoudende rooie rakkers. Ik heb onze lijsttrekker altijd het voorbeeld van een goeie burgemeester gevonden. Hij hield de boel wel rustig en bij elkaar in moeilijke tijden. Maar ja, dat is op afstand bezien. Die Amsterdamse
Noord-Zuidlijn en de kopjes thee met de Marokkanen zeggen ons natuurlijk minder dan wat het voor de volbloed Amsterdammers met een verzakt huis betekent. Het is verhipte lastig trouwens dat lokale- en landelijke politiek niet hetzelfde is, maar in gesprekken en zo wel voortdurend door elkaar loopt. Dat zal het nadeel van zo’n klein land wel zijn.

Ons eigen Marokkaanse schoonmaakengeltje gaat vanmiddag ook stemmen, zegt ze. Ze is al lang genoeg in Nederland en bovendien getrouwd met een Nederlander, dus ze mag. Zo ervaart ze het ook en dat is leuk. Hoewel haar taal nog steeds niet je dát is, praten we veel en dat geeft totaal geen problemen, want ze is slim. Ze komt altijd met haar eigen autootje en ze had haar rijbewijs sneller dan menig autochtoon. Zij doet dus echt wel mee in onze samenleving!

In dat kader moet je absoluut eens kijken naar de unieke fotoserie, die Cathy van Frenetiek maakte onder de titel “Anders wat”. Even, na het bekijken van haar eindeloos prachtige rupsen- en vlinderfoto’s, doorscrollen naar beneden. Daar word je heel blij van, dat geef ik je op een (stem)briefje……!