 |
Soms tref je bij de super een winkelwagentje waar je geen muntje in hoeft te doen omdat het slot, waarmee het aan zijn voorganger vast zou moeten zitten, kapot is. “O, lekker makkelijk!”, denk je dan en doet vrolijk je boodschappen. Onverwachte service van de zaak.
Maar als je wél een muntje in het wagentje doet (en wij gebruiken altijd ’n muntje dat we van meneer-C1000 zélf hebben gekregen, met een ringetje eraan voor je sleutels) en bij het terugzetten van de kar blijkt het slot tóch stuk te zijn en ’t muntje plús je sleutels zijn pleite, dan is dat toch reden tot lichte paniek. Zo werkt het bij mij tenminste. Bij mijn man niet. De sleutels waren trouwens van hem. De lichte paniek was helemaal alleen van mij. Zoek maar eens verloren sleutels in een druk winkelcentrum of in een supermarkt! Nou ja, we gingen eerst maar eens naar de informatiebalie.
Ik deed mijn verhaal op die licht paniekerige toon van mij, waarbij ik uiteraard de nadruk legde op de abominabele staat van de winkelwagensloten ter plekke en het meisje achter de balie hoorde me glimlachend aan. Ik vond, dat ze daar totaal geen reden toe had. Tot ze onder de toonbank tastte en zonder iets te zeggen me de sleutels overhandigde.
Ik had een hoop sores verwacht en die kwam dus niet. Ik moest helemaal omschakelen, zeg! “Graag gedaan en prettig weekend!”, zei ze nog. We waren wel blij, hoor! Maar…. dat van die gammele winkelkarrensloten, dat klopt natuurlijk, hè……!