Nazorg……

De chinchilla van Verbal Jam is na 15 jaar doodgegaan. Net toen ik dat las, belde mijn man naar boven, dat ie gehoord had dat Jean Nelissen was overleden. “Ze vallen verdorie als rijpe (nee, hij zei: “rotte” eigenlijk) appeltjes!”, zei hij. Wij dachten trouwens, dat Nelissen veel ouder was dan 74 jaar. Hij zag daar namelijk niet naar uit. Maar dat zal dan wel door de cognac en de sigaren zijn gekomen.

Ik vond het wel een aparte man. Hij wist veel van de wielrennerij, maar ze brachten ‘m de laatste jaren niet meer van dichtbij in beeld. Ze konden hem nog niet missen vanwege z’n kennis en zijn “weetjes”, maar hij moest op afstand worden gefilmd. En de laatste seizoenen heb ik ‘m helemaal niet meer gezien. Ik ben praktisch net zo oud als hij nu geworden is. Dat is een gek idee. Maar ja, ik drink niet en rook geen dikke sigaren en dat zal een slok op ’n borrel schelen, denk ik. En hoop ik.

Maar om op die chinchilla van VJ terug te komen: hij heeft die, verpakt in plastic, tegen eventueel gaan stinken, op z’n balkon gelegd. Het beest moet natuurlijk ergens blijven in afwachting van zijn verdiende begrafenis in Friesland (?) of het Vondelpark.

Toen onze zwarte labrador Goochem, ook na 15 jaar, ondanks die leeftijd nogal onverwacht doodging, legden we ‘m, in zijn eigen hondenkleed gewikkeld in de schuur. De kinderen vonden dat vreselijk. Hun Goochem in die donkere koude schuur! Maar het feit, dat ’t januari was kwam milieutechnisch eigenlijk wel goed uit, want wat moet je anders bij avond met een dode hond, die je graag zelf een mooie begrafenis wilt geven? Dat hebben we de volgende dag gedaan.

De ouders van mijn collega woonden toen in Beekbergen, midden in het bos, en daar mochten we Goochem begraven. Zijn moeder was als bosmens een echte dierenvriendin en zo kwam de hond terecht tussen de eekhoorns, de egels, de vogels en de veldmuizen, die ze in de loop der jaren ter ruste had gelegd. Er werd een mooi graf voor hem gegraven onder een dennenboom ( ik gun Jean ook zo’n plek, hoor!) en we hebben de hond, het was gelukkig een mooie zonnige middag, bedankt voor de leuke jaren die we met elkaar hadden beleefd en hem min of meer plechtig ter aarde besteld.

Vijftien jaar is niet niks, daar mocht best even aandacht aan worden besteed. We hebben veel plezier aan ‘m beleefd en hij, denken we, ook aan ons. Ondanks die kouwe, donkere schuur…..alsnog sorry, beest…….