Dooddoeners…….

Niet dat we ook maar iets in die richting van plan zijn, hoor, maar ik had net mijn zus aan de telefoon, die zo’n negen jaar jonger is dan ik, en toen hadden we het erover, dat je als oudere inwoner van dit land wordt dóódgegooid met reclame over je levenseinde en alles daaromheen. Of je dat allemaal wel hebt geregeld, want dat moet. Met name je uitvaart moet je niet aan een ander overlaten, hetgeen me vanwege je te vervullen hoofdrol ook logisch lijkt, want het mag geen huis-tuin-en keuken-gebeurtenis worden. ’n Swingende happening liefst, die wat mag kosten.

Als je soms mensen in ’n reclamespotje op de televisie hoort vertellen wat ze allemaal willen als ze het loodje leggen, dan mag je wel zorgen niet in de bijstand te raken. Er zijn er die de ruimte ingeschoten willen worden, niet helemaal, want er moet ook nog ’n beetje as onder een steen begraven worden, iemand wil een orkest erbij en drie dagen feest. Kijk, dat zie ik nog wel zitten, tenminste dat hoop ik dan, hè. Maar wegwezen, dat blijft ’t toch, kan wel wat eenvoudiger.

Verder is er altijd veel belangstelling voor je eventuele geld. Dat moet je vooral niet aan de kat nalaten, want die heeft ook het eeuwige leven niet en dan zitten ze alsnog met een probleem. Zullen ze bij ons geen last van hebben. We hebben geen kat en geen kapitaal.Maar een goed doel is de beste bestemming voor als je dat wel hebt. Goed voor je zielenheil ook. ( Ik moest verdorie die extra “n” van zielenheil nakijken, want al heb je misschien zelf maar één ziel, hij moet er wel bij.) Maar het was een gezellig praatje, zo op de maandagmorgen. We werden er erg lacherig van en dat was niet van de zenuwen of zo.

M’n zus had het ook nog over de bedrijfjes van uitvaartbegeleiders, waar er veel van zijn en bijna altijd van vrouwen. Ze staan in de krant, rond de overlijdensadvertenties. Met foto van de uitbaatster. Modern gekleed en altijd glimlachend. Als ze van christelijke huize zijn, die bedrijven, dan zijn het altijd mannen, die ernstig kijken, want de Heer kijkt natuurlijk mee bij wat ze doen. Dat die vrouwen moeten lachen komt doordat ze willen uitstralen: “Ik ga nog lang niet dood, maar kan het wel goed regelen”. En dat zal best.

Een ex-buurmeisje van ons heeft haar beroep gemaakt van het houden van begrafenis- en crematietoespraken. Als van ’n familie niemand wil spreken of zich daartoe niet in staat acht en het is dan toch wat kaal, dan kunnen ze haar vragen en ze schijnt het erg goed te doen. Er is vraag naar. Ze informeert zich natuurlijk goed via de familie en wekt vertrouwen, zo’n mens is het ook, maar ik weet ’t niet, hoor. Ik zou het toch wat vreemd vinden. Doe mij maar gewoon en stilletjes mag ook. Maar wat is gewoon? Ik denk er nog maar eens héél lang over na. Mijn zus en ik maken het trouwens uitstekend, hoor, het was zomaar een onderwerpje waar we opkwamen. En toen hingen we op, want we moesten plassen……..