Scheidslijn……

Jan van Stroomopwaarts had een aanval van nostalgie en schreef over zijn zakkammetje van vroeger en over de bijbehorende scheiding in z’n haar. Toen ik dat las sprong ook bij mij de boel weer in de herinneringsstand, want inderdaad: vroeger hadden mensen heel vaak een duidelijke scheiding in hun haar. Vanwege de nettigheid. De mannen, de jongens zeker. Die hadden vaak van die Wiener Sängerknaben-koppies. Ook de meisjes hadden ze, maar die hadden dan een grote strik bovenop hun hoofd of zoals ik, vlechten, waar je zéker je haar voor moest scheiden.

Ik heb ze gehad totdat ik naar de middelbare school ging. Ze werden pas afgeknipt nadat mijn moeder ’n keer gedroomd had, dat kort haar me zo enig stond. Toen mocht ik eindelijk naar de kapper. Ik verbaas me nu nog over de weinige inbreng die ik kennelijk had in mijn eigen uiterlijk, terwijl ik toen toch al twaalf, dertien was.

Toen ik in de vijftiger jaren mijn man leerde kennen, had ie ook ’n scheiding in zijn haar. Die heeft hij ook lang gehouden, want toen we al getrouwd waren en hij in de studio werkte van de Nederlandse Blindenbibliotheek, waar door vrijwilligers boeken werden voorgelezen om op geluidsband te worden verspreid onder de lezers, heeft hij eens ’n knallende ruzie gehad met een lezeres, die vond dat ze een boek moest voorlezen, dat ze niet geschikt achtte voor blinden. Er kwam teveel seks in voor of zoiets.

Toen mijn kloris zei, dat blinden zeer wel in staat waren om zélf keuzes te maken over een te lezen boek, verweet ze hem losbandigheid. “U bewéért maar van alles met dat nette jongenshoofdje van u!”, zei ze en verliet met opgestoken zeil de studio. ’n Net jongenshoofdje, dat móet er dus een met scheiding zijn geweest, dat kan niet anders!

Jammer, maar bij een scheiding denk je tegenwoordig ook niet meer meteen aan een zakkammetje……..