In de Varagids las ik ’n interview met een stel kunstenaars van wie de man hélemaal niks zag in zo’n figuur als die Derek Ogilvie. Die man houdt hele gesprekken met lui, die al aan de ‘overkant’ zijn oftewel overleden. Ik ken zijn programma niet, dus ik weet niet hoe hij dat doet en of het ’n beetje naar tevredenheid lukt. De man van het geïnterviewde paar vermoedde, dat het zonder meer doorgestoken kaart was allemaal.
Zijn vrouw was het daar absoluut niet mee eens. Zij dacht dat het bést kon: praten met iemand die dood is. Het werd dus ‘welles’ tegen ‘nietes’. “Nou,” zei ze tenslotte “ik spreek je wel als ik dood ben……”.