Lummelen…..

Rare dagen met die kerst zo midden in de week. Wij hebben, als niet meer in het arbeidsproces meedraaienden, wel vaker, dat je even aan elkaar moet vragen: “Wat voor dag is ’t nou vandaag?” Dat zou heel relaxed moeten zijn, maar een beetje wazig is ’t wel natuurlijk. Alsof je er maar wat op los lummelt en dat is niet zo. Ik las in de krant een column van Tommy Wieringa, waarin hij een uitspraak van Vonnegut aanhaalt: “We zijn hier op aarde om rond te lummelen en laat niemand je iets anders wijsmaken.” Die spreuk ging ie ophangen in zijn werkkamer als motto voor het nieuwe jaar.

Maar goed, we hebben de kerstdagen weer gehad. Waren gezellig hier, iedereen weer gezien en dat alleen is al leuk. Er is ziekte in de familie en dat is wel vervelend. Mijn zus, de Nederlandse en niet de Australische, ligt in het ziekenhuis. Van de Australische ligt de partner in het hospital. Mijn zus vond het helemaal niet zo erg om met kerst in het ziekenhuis te zijn. Vanwege de rust en het veilige gevoel. Maandag mag ze weer naar huis, omdat het alweer wat beter gaat en de dokter zegt, dat ze de rest van het herstel ook thuis kan doen. Minder rustig, dacht ze zelf. Maar dan moet ze maar, net als in het ziekenhuis, bezoekuren instellen.

Ik was gisteren ook nog even bij mijn buurvrouw, die zo’n drie weken geleden na 63 jaar huwelijk haar man verloor. “Ik begin nu eigenlijk pas te beseffen, dat hij écht niet meer terugkomt”, zei ze. Ze is deze dagen veel bij haar kinderen en ze rijdt gelukkig nog graag en goed auto, maar zo’n gedachte……ga er maar aanstaan.

Dat rondlummelen is volgens mij toch geen optie, Kurt…..!