Gedenkteken…..

Er komt hier in Park Berg en Bos, las ik in de krant, een landelijk monument voor mensen die ongewild kinderloos zijn. Zoiets kan een drama zijn, dat besef ik. Zelf kreeg ik moeiteloos ( nou ja, enig werk zat er, zeker van mijn kant, wel aan) vier kinderen. Twee van elke beschikbare soort. Dat hebben we altijd beschouwd als iets waarmee we heel veel geluk hebben gehad en nog steeds hebben. Een monument hoeft niet, want zo is het leven. Ons leven.

Ik vind het voor mensen, die heel graag kinderen zouden willen, maar door verschillende, vaak medische, oorzaken ze niet zelf kunnen krijgen, echt heel erg. En natuurlijk zijn er mogelijkheden om op een andere manier te zorgen dat kinderen een kans krijgen op te groeien bij mensen bij wie ze dus meer dan welkom zijn en dat gebeurt gelukkig ook heel vaak, maar het is toch anders dan ‘natuurlijk’ en ik heb begrepen dat je voor zo’n andere manier van kinderen krijgen heel wat moet doen. Aan heel wat criteria moet vóldoen ook. Maar soms wil men alleen maar iets ‘eigens’ en voor die mensen zal het monument bedoeld zijn, denk ik.

Maar toch, hè? Een monument is in mijn beleving iets waarbij je stilstaat om iets of iemand te gedenken of te herdenken. In ieder geval iets dat gewéést is. Dat monument in Berg en Bos houdt volgens mij een verdriet in stand, elke keer dat je er naar toe gaat en bedenkt dat je geen kinderen hebt. Dat is toch akelig? Ik heb makkelijk praten, dat weet ik wel, met mijn vier kinderen, die ook nog eens gezorgd hebben voor vier prachtige kleinkinderen.

Maar, dat heb ik weer, ik moest toch lachen, hoor, toen mijn oudste zoon zei, dat hij dan een monument wil voor mensen, die geen miljonair zijn. Maar zijn gedachtegang loopt ’n pietsie anders. Hij is vrijgezel en heeft een bedrijf. Ik neem het ‘m maar niet kwalijk…..

…..troostbloemetje…..