De C1000 in ons winkelcentrum is een Jumbo geworden. Gevestigd in dezelfde ruimte als de vorige supermarkt, maar de inrichting is zo veranderd, dat ie ineens veel groter lijkt. Jumbo-, mega-, super-groot. Iedereen loopt maar door elkaar heen, want het is ook nog es zoeken geblazen waar alles staat. Onrustig.
Ik was er gisteren voor de tweede keer sinds de opening vorige week, maar ik moet erg wennen. Zo hier en daar zie ik nog wel een gezicht, dat bekend is doordat de betreffende medewerker kennelijk is overgenomen, maar verder is er weinig overgebleven van de winkel die we kenden.
Overal hangen borden die ons ervan moeten overtuigen, dat we in de goedkoopste supermarkt rondlopen. Als je bij de kassa de vierde in de wachtrij bent en er geen extra kassa opengaat of zoiets, dat snap ik niet helemaal, hoor, hoe dat werkt, dan krijg je je boodschappen gratis. Ik betaal wel gewoon, daar ben ik niet bijdehand genoeg voor.
Ik zal het nog moeten ontdekken en het zal wel wennen allemaal, maar ik mis de oude winkel wel ’n beetje. De nieuwe eigenaar is een Brabander, die alles van genoegelijkheid zou moeten weten, toch? Onze zoon mist z’n speciale biertje, want dat verkoopt ie alvast niet. Maar er staat wel een bord: “als u iets mist, vertel het ons, dan zorgen we dat het er komt.”
Het is dus wennen voor iedereen. Van Brabant naar Apeldoorn, dat is ook best ’n end. En weet je wat ik ook vind? Het is er zo verschrikkelijk géél! En nou hou ik best van de kleur geel, hoor, en het is bijna Pasen ook, maar nou ja….we zien wel…..