Toen ´onze´ Apeldoornse vluchtelingen uit de Americahal moesten vertrekken omdat de ruimte weer nodig was, hebben ze meegeholpen de hal leeg te maken en spic and span op te leveren voor de taarten en de vlooien. Daar hebben ze uiteraard goeie sier mee gemaakt en zichzelf een goede dienst bewezen. En Apeldoorn ook, zo in de trant van “Kijk eens, zo kan het ook!”
Maar, dat zeiden de mannen zelf, ze hadden wat te doen! Want dát is een probleem, hoor! Je bent op een gegeven moment wel uitgepingpongd en de tv, de programma’s zullen wel geselecteerd worden op sport
en zo en niet op het Arabische nieuws, heb je op een gegeven moment ook wel gehad. Wifi is er ook niet altijd, hoorde ik.
Ze zijn dankbaar voor de goede opvang en de vrijwilligers werken zich een slag in de rondte, maar de euforie van het begin blijft natuurlijk niet. Ik wil echt niet naar doen en hoe regel je werk en andere bezigheden voor zoveel mannen, ik zou het niet weten. Maar er zit vast veel kennis en vakmanschap bij. Ik hoop dat ze dat goed inventariseren en begeleiden. Ik ben beslist te simpel bezig met dit verhaal, maar het lijkt me zo vreselijk om niks te doen te hebben. Je niet nuttig te voelen, te weinig aan je toekomst te kunnen doen.
En de paviljoens staan er, er hoeft niet meer gesjouwd te worden. ‘Geduld is een schone zaak’, een mooi, maar wel Nederlands, gezegde. Zouden ze zoiets in het Arabisch ook hebben…..?