Als ik op de radio wel eens van die vraaggesprekken hoor, met name van wat jongere mensen, dan besef ik dat als ik een beetje mee wil blijven doen in het blogwezen, me van wat moderner taalgebruik zal moeten bedienen. En me vlotter zal moeten uitdrukken. Uit mijn ‘comfortzone’ zal moeten komen, zal ik maar zeggen. Cool, toch?

Nou heb ik laatst een paar makkelijke linnen schoenen gekocht, ’n soort gympies, die ze ‘sneakers’ noemden. Dat is het Engelse woord voor “sluipers”, stiekeme schoenen dus. Begin ik toch goed, met mijn modernisering, waar of niet? Van vroeger herinner ik mij trouwens het woord “bordeelsluipers’, dat waren van die lage mannenschoenen zonder veters, waar ze nogal makkelijk in en uit konden stappen, vandaar, denk ik, die naam…. Maar mijn sneakers lopen lekker en dat was de bedoeling.

Ach, al die nieuwe uitdrukkingen, ik zal proberen ze een beetje op te slaan en ze er nonchalant tussen te gooien zo nu en dan. Je moet zoiets maar ‘een plekje zien te geven’. Als me dat lukt…..

We reden van de week achter een busje met een Litouws kenteken. Er wordt heel wat geklust en gebouwd in Apeldoorn en je ziet dus nogal eens een kenteken dat uit Letland, Estland of Hongarije komt of zo. Niks bijzonders meer. Zoals in dit geval een auto met een stel Litouwers er in.

“Dat schijnen heel goeie kraandrijvers te zijn!” zei onze zoon. Nou, dat wil ik best geloven als ze in de bouw zitten, maar toen zag ik mijn zoon grijnzen. En dan word ik achterdochtig. Toen, wel na enige tijd, het kwartje viel bij ons vond ik ‘m wel leuk. Hoe komt ie d’r op, hè? Lee Towers…..

‘k Hoef niet meer terug voor die vinger! Ik voel er ook niet veel meer van. Het voorste kootje van mijn vinger schijnt niet meer bediend te worden door het bijbehorende gewricht en dat blijft een stijve toestand. Ik denk niet dat ik daar veel last van zal hebben, het gevoel in de vingertop is gewoon zoals altijd. Nou, als dat alles is mag ik niet mopperen. Ik heb mensen zien rondlopen en vooral rondrijden daar op die chirurgische afdeling waar wel wat meer mee aan de hand was én de voet én het been en wat er verder nog allemaal aan een mens vastzit. Heeft mijn antibiotica toch z’n werk gedaan en daar ben ik nu ook mooi vanaf.

Van mijn arm en schouder voel ik ook weinig meer. Nog een keer naar de fysio en dan is dat ook klaar! Geen medische molen meer, hiep hoi! Bij het bloedprikken moeten ze extra testen of er ergens geen ontstekingen de kop op steken, zei de chirurg. Dat heeft ie aan de huisarts doorgegeven door een paar toetsen op z’n computer te gebruiken en dat was het dan. Iedereen, die er belang bij heeft (en eigenlijk ben ik degene die daar het meeste belang bij heeft, nietwaar?) weet weer van alles over mij en in dit geval vind ik dat heel prima.

We gaan weer over tot de orde van de dag. Het weer wordt ook wat beter, zeggen ze. Hoewel ik erg vaak zeg: “Eerst zien, dan geloven!” ga ik er nu gewoon van uit. In Rio gaat het niet allemáál even gesmeerd, maar een hele hoop toch ook wel. Het moest alleen een beetje meer in onze tijdzone liggen, dat Olympische gedoe. We blijven er niet voor op, hoor! Maar dan hoor en zie je wel veel uit de tweede hand en niet live. Dat brengt mee, dat we lang zo enthousiast niet zijn, tenminste ik niet, als toen het in Londen was. Raar, maar waar. En die bankzitters op de televisie, ik vind er eigenlijk niks aan, práten over sport. Nou ja, mijn ongemakken zijn aardig over dus ik kan ook weer allerlei andere dingen gaan doen…..

Deze vrouw zit nog gevangen in de medische molen, vooral het ziekenhuis wil me nog niet missen met mijn linkerwijsvingertje. Aardige mensen allemaal, daar niet van, maar ik zit verdorie al vier weken onder de antibiotica. En dat is niet minder dan oorlog in je lijf, denk ik dan.
Ik ben alweer terug geweest voor foto’s en het was nog niet goed, zei de chirurg vorige week en hup! tien dagen antibiotica in de verlenging.
Vrijdag weer terugkomen.

Wat de fysiotherapie voor mijn gescheurde schouderpees betreft gaat het uitstekend. Ik kan van alles wel weer doen. Niet gaan sjouwen en tillen, zegt de therapeute, want hij hangt aan een draadje, maar ze is erg tevreden en ik ook natuurlijk. Sjouwen en tillen, daar heb ik zo mijn personeel voor. Onwillekeurig doe je wel es iets dat je beter had kunnen laten, maar dat is dan al gebeurd, dus tja. Ik denk dat ik sterke draadjes heb. Maar bij de fysio zijn we dus aan het afbouwen, daar ben ik blij mee.

Pianospelen met mijn stijve vinger moet ik nog even proberen, maar de therapeute vond dat wel een goeie oefening. Zij vond dat ik die vinger vooral moest blijven bewegen. Rechtop zitten tijdens het spelen, schouders omlaag is weer goed voor mijn pees aan een draadje. Ik zal wel blij zijn als ik niet meer zo nadrukkelijk met mijn body hoef bezig te zijn.

Ik word er zo zoetjesaan kriebelig van en als ik nou ook nog in behandeling moet vanwege mijn onvoorspelbare humeur.De zorgverzekering ziet me aankomen, zeg…..