Niks meer aan de hand…..

…..deze beweging gaat dus niet meer lukken, maar ik heb nog zoveel kootjes over: geef me de vijf…..!

‘k Hoef niet meer terug voor die vinger! Ik voel er ook niet veel meer van. Het voorste kootje van mijn vinger schijnt niet meer bediend te worden door het bijbehorende gewricht en dat blijft een stijve toestand. Ik denk niet dat ik daar veel last van zal hebben, het gevoel in de vingertop is gewoon zoals altijd. Nou, als dat alles is mag ik niet mopperen. Ik heb mensen zien rondlopen en vooral rondrijden daar op die chirurgische afdeling waar wel wat meer mee aan de hand was én de voet én het been en wat er verder nog allemaal aan een mens vastzit. Heeft mijn antibiotica toch z’n werk gedaan en daar ben ik nu ook mooi vanaf.

Van mijn arm en schouder voel ik ook weinig meer. Nog een keer naar de fysio en dan is dat ook klaar! Geen medische molen meer, hiep hoi! Bij het bloedprikken moeten ze extra testen of er ergens geen ontstekingen de kop op steken, zei de chirurg. Dat heeft ie aan de huisarts doorgegeven door een paar toetsen op z’n computer te gebruiken en dat was het dan. Iedereen, die er belang bij heeft (en eigenlijk ben ik degene die daar het meeste belang bij heeft, nietwaar?) weet weer van alles over mij en in dit geval vind ik dat heel prima.

We gaan weer over tot de orde van de dag. Het weer wordt ook wat beter, zeggen ze. Hoewel ik erg vaak zeg: “Eerst zien, dan geloven!” ga ik er nu gewoon van uit. In Rio gaat het niet allemáál even gesmeerd, maar een hele hoop toch ook wel. Het moest alleen een beetje meer in onze tijdzone liggen, dat Olympische gedoe. We blijven er niet voor op, hoor! Maar dan hoor en zie je wel veel uit de tweede hand en niet live. Dat brengt mee, dat we lang zo enthousiast niet zijn, tenminste ik niet, als toen het in Londen was. Raar, maar waar. En die bankzitters op de televisie, ik vind er eigenlijk niks aan, práten over sport. Nou ja, mijn ongemakken zijn aardig over dus ik kan ook weer allerlei andere dingen gaan doen…..