‘k Las in de krant in de column van Marjan Berk, die 85 is, dat ze, wegens ’n door een val veroorzaakte lichte ‘wankelheid’, tegenwoordig een stok nodig heeft. Die stok heeft vele voordelen, zegt ze. Bij het verlaten van bijvoorbeeld het openbaar vervoer staan er hulptroepen klaar om haar letterlijk de helpende hand te bieden, haar bagage over te nemen en dat vindt ze best aardig van die mensen. Ze denkt dat er toch al meer aandacht is voor de grijzende mens op leeftijd. En dat is niet verkeerd, want in 2020 zijn er 4 miljoen van. Dat je er maar vast aan went.

Ik lees Marjan Berk graag, want het is een nog zeer actieve tante, die met humor beschrijft wat een alleenwonende oude grootmoeder allemaal tegenkomt in haar dagelijks bestaan. Ze heeft altijd al een scherpe humorvolle geest gehad én heeft natuurlijk het ongelooflijke geluk, dat ze die nog altijd heeft. Ze schrijft wel eens over ‘vergeetdingetjes’of zo, maar dat mag ook uiteraard als je alleen woont en oud bent.

Maar over die stok. Zoals je weet is mijn kloris verstoken van gezichtsvermogen. Hij hééft een zogeheten blindenstok, die hij ‘blindenpaal’ noemt, maar gebruikt die zelden. Dat komt doordat hij meestal gezellige ‘levende’ begeleiding heeft bij z’n tripjes. Die haakt bij ‘m in en zo’n stok zou dan alleen maar in de weg zitten. Maar op vliegvelden, stations en vooral op beurzen is de stok van onschatbare waarde. Als vroeger de jongens met ‘m naar een auto-,computer- of andersoortige technische beurs gingen zeiden ze altijd: “Pa, heb je je stok bij je?” Want de menigte week uiteen zodra men hem zag aankomen met z’n wit-met-rode-bandjes-decoratie. Daar hadden ze veel plezier van met z’n allen.

Toen we naar Australië gingen een paar jaar geleden was zijn speciaal voor de gelegenheid nieuw aangeschafte stok ook een toverstokje. Die wel áltijd door de scanner moest, want stel je toch eens voor, dat ie d’r drugs in vervoerde! Je valt wel op als blinde, maar de hulpvaardigheid van personeel en passagiers stijgt enorm. Ook daar hebben we er dus veel plezier van gehad. In het dagelijkse leven hebben we ter ondersteuning (nog) geen stok nodig, want we stutten mekaar wel, ha, ha!

Maar ja, stok-oud…..dat woord bestaat natuurlijk niet voor niks…..!

Nu het dan toch lente schijnt te worden, vliegen de folders met reclame voor kleding, waarin het zo nu en dan nog best bibberen is, plantjes voor wie dat vooral ’s nachts ook geldt én tuinmeubilair, waarvoor je soms in een landhuis moet gaan wonen om het kwijt te kunnen, je weer om de oren. Leuk om dat allemaal te bekijken, hoor, daar niet van. Je krijgt er best een lentegevoel van.

Maar tussen al die loungesets en dure kussens kwam ik rotan stoeltjes tegen. Die had ik op mijn kamer toen ik nog bij mijn moeder thuis was. Geen gesjouw als je ze eens anders wilde neerzetten, gewoon handig meubilair. Ik had er een rotan tafeltje bij ook. Toen kloris en ik gingen trouwen gingen ze mee naar onze niet zo grote gehuurde kamer met keukentje boven een kaaswinkel. Prima zitplaatsen en je zette die stoeltjes in de winter makkelijk rondom ons potkacheltje. Dit is nostalgie van de bovenste plank, hoor!

En nu zag ik ze weer, precies dezelfde als zestig jaar geleden. Zelfs net zo’n tafeltje. Niet dat we ze weer kopen, hoor, zover gaan mijn nostalgische gevoelens nou ook weer niet. We hebben wel vier handige kunststof Hartman stapelstoeltjes gekocht om buiten te loungen en we te weinig zitplaatsen hebben als de hele familie d’r is. Tijden en stijlen veranderen, maar komen dus kennelijk ook weer terug. Leuk!

En ja, we zijn ook gezwicht voor wat plantjes, want wat kleur in de tuin is van alle tijden, ook al is het nog maar nét lente…..