Vroeger, hè…..(oma vertelt) had je in een dokterswachtkamer nog wel eens ’n leuk gesprekje met iemand die naast je zat of zelfs met meerdere mensen. Dat ging echt niet altijd over de mankementen, waarvoor ze kwamen en de dokter nodig hadden. Ja, over het weer uiteraard, maar vaak ook best wel over iets anders.

Maar laten we wel wezen: waarover moet je het tegenwoordig hebben? Het weer soms? De toestand in de wereld? Of een of andere moord of steekpartij? Nee, je kunt je maar beter stilhouden.

Daarom is de mobiele telefoon een uitkomst! Toen ik van de week in zo’n wachtkamer zat om ‘even’ bloed te laten prikken, zoals dat heet. Er zaten welgeteld 14 mensen. Het was doodstil, want iedereen zat op z’n telefoon te turen. Behalve ik, want daar heb ik mijn leesbril voor nodig en die had ik thuis. Vergeten, want ik was toch zo weer terug. Dacht ik.

Het duurde ruim een uur voordat mijn nummertje aan de beurt was. Dat komt doordat de prikmevrouw nu voor elke klant de gegevens moet opzoeken in de computer, moet invullen of je bent wie je zegt te zijn, je legitimatie moet invullen, plakkertjes moet uitprinten, die ze op je buisje met afgetapt bloed moet doen, je arm met prikgaatje moet bepleisteren en pas dán kan zeggen: “Zo, u bent klaar! Prettige dag verder!”

Ik zei, dat het ‘vroeger’ met de al door de dokter of assistente ingevulde formulieren wel minder werk voor haar was. “Ja, zeker, maar nu hebben ze in het ziekenhuis minder werk! Alleen krijgen wij er geen tijd bij!” zei ze. De wachtenden wel, maar ach, die hebben gelukkig een telefoon voor de afleiding…..

Als je wilt weten hoe dat eruit ziet, moet je kijken naar de “Last Night of the Proms” op de BBC. Met een Finse dirigent en een Amerikaanse soliste. Niks mis mee, zou je zeggen. Kijk maar over de grens vanuit je vaderland.

Met de muziek was ook niks mis, hoor. Soms een beetje te modern voor mijn oren, maar dat ligt uiteraard aan mij. En ze hadden, natuurlijk vanwege dat ‘United’ van het Kingdom, heel belangrijk dezer dagen, schakelingen met Glasgow, Swansea en Belfast, waar ook Proms waren. Kijk maar over de grens vanuit Londen! Zal best nodig zijn.

Maar om “Rule Brittania, Brittania rule the waves!” nou te laten zingen door een Amerikaanse operazangeres…..Zou Trump daar de hand in hebben gehad? Wat ik wel zag: er waren heel wat EU-vlaggen en EU-petjes in de zaal. Het is een verdeeld vaderland, dat Brittania…..! God save the queen…..

‘k Heb wel es verteld, dat er een fotootje was van onze kleinzonen, gemaakt tijdens een Limburgse vakantie. Daarop zaten ze in een speelpark met z’n vieren op ’n rijtje op een bankje. Qua leeftijd zijn ze een ‘orgeltje’, wat wil zeggen dat ze toen zes, vijf, vier en drie waren. De dochters hadden dat om en om geregeld met hun mannen. Een leuke foto, gekoesterd door oma.

Inmiddels zijn we dertien jaar verder. En ik liep al tijden te zeuren om een afbeelding van de heren, zoals ze er nú uitzien, want dat scheelt nogal. Liefst ook op een bankje. Tijdens de verjaarsviering van kloris in de stad, toen ie tachtig werd, is de zo zeer gewenste foto gemaakt. Op een bankje bij de brandweerkazerne en met net zulk mooi weer als die dertien-jaar-geleden-foto.

Zondag was de familie bij elkaar om de vakantievideo en foto’s te zien uit Engeland. Dat was gezellig en toen kréég ik de mooi ingelijste foto van mijn grootzonen! Hij is enig! Vanwege de privacy mag ik ‘m niet laten zien natuurlijk, maar zoals verwacht: oma is er heel blij mee…..! Nog even een mooie plek aan de muur zoeken, waar de privacywet niet geldt…..

Tijdens mijn werkleven bij een revalidatiecentrum had ik te maken met groepen. Niet van die grote, hoor, meestal een man/vrouw of zes , acht. Ze waren dan creatief bezig met handwerkachtige dingen. Van iets nuttigs als knopen aanzetten tot smyrna knopen, pluchen beesten maken, weven, nou ja, van alles . De meesten vonden dat ook nuttig en vaak leuk werk. De deelnemers waren blind of slechtziend.

We hadden er een zacht muziekje bij aan, als het zo uitkwam ’n kopje koffie, kortom wat ingrediënten om het gezellig te maken. Vond ik wel belangrijk. De mensen hadden toch al genoeg te verhapstukken tijdens hun revalidatie.

Er werd gepraat onderwijl en afhankelijk van het onderwerp was ook dat gezellig, maar soms dreigde een discussie of verschil van mening wel es uit de hand te lopen. Daar was een leersituatie niet mee gediend, want dáár kwamen ze toch voor, en de zogeheten ‘groepsleidster’ (ik dus) al helemaal niet. Dat deden ze maar in hun eigen tijd bij de mensen die er wat aan konden doen. Die hadden we ook in het centrum.

Ik had dan altijd een uitdrukking : “Jongens, wat vinden jullie van het weer buiten?” Iedereen wist wat de bedoeling was (ander onderwerp graag) en gelachen werd er dan ook weer. Toen we met pensioen gingen hadden de collega’s een cabaretje bedacht, waarin ik nog werd geciteerd ook! Maar het hielp dus eigenlijk altijd.

Ik kreeg een mailtje van mijn Australische zus, die een partner heeft die in een nogal ver stadium van dementie verkeert. Het is een lastige man geworden. Alles wat verkeerd gaat is háár schuld en al trekt ze zich er steeds minder van aan en krijgt ze wel hulp, dat was wel wennen, Maar ze herinnerde zich mijn uitdrukking. Ze zegt nu het lente wordt in Australië regelmatig tegen hem: “It’s lovely weather outside, isn’t it?” Ze zegt, dat hij dat letterlijk neemt en dan buiten in de zon gaat zitten. Zelf prevelt ze dan zachtjes “Hallelujah!”

“Je had patent moeten aanvragen op die uitdrukking.” zegt ze. Ze lijdt heel wat af met die man, maar afleiding is het geheim en gewoon erg nuttig soms…..