Gisteren was ik bij de cardioloog. Er was namelijk bij dat tia-onderzoek geconstateerd, dat ik een hartritmestoornis had. Hartfalen noemen ze zoiets in het ziekenhuis. Er moest een hartfilmpje, een echo van mijn hart gemaakt, gevolgd door een gesprek met de cardioloog. Nou, dat was allemaal best spannend, want ik had geen last gehad van die stoornis, alleen wat cijfers gezien op een monitor, die inderdaad aan de hoge kant waren qua pols. Toen ik na dat tia-onderzoek naar huis mocht was het alweer gewoon, maar toch moest het onderzocht.

Dus ik heb me gemeld en de echo en de film werden gemaakt. Het gesprek met de cardioloog was heel gezellig, want ze had niks op me aan te merken. Ik kreeg er wel een pilletje bij voor mijn maag die gezond moet blijven, omdat ik die bloedverdunners gebruik, waar ik niet meer vanaf zal komen. Was dat niet zo, dan had ik ik niets nodig. Wij verzorgen hier in huis onze maag erg goed namelijk. Maar ze hoeft me niet meer te zien, de cardioloog. Alles klopt naar behoren.Dat is een prettig idee, want “hartfalen” klinkt nogal dramatisch.

Volgende week ga ik op cursus om zelf te leren prikken en de uitkomst daarvan digitaal te kunnen melden aan de trombosedienst. Als het goed is ( in de dubbele betekenis) hoef ik daar dus ook niet meer lijfelijk heen. Scheelt een hoop heen-en -weer-gerij. De huisarts weet overal van en in de gaten gehouden werden we toch al eens in de zoveel maanden door de praktijkassistente. Allebei al twee keer geprikt met Pfizer, wat kan ons gebeuren? Mooi, hoor, boven de tachtig zijn!

Het gaat dus best goed met mij, hoor. Je bent hartstikke druk als je wat mankeert…..!