 |
Er lag een behoorlijke strijkwas op mij te wachten en ik vond dit een mooie dag om te gaan gladstrijken. Ze waren in Den Haag ook zo lekker bezig de boel glad te strijken. Gelukt, hoorde ik in het journaal, iedereen tevreden, de kluiven zijn verdeeld. De LPF nam er in hemdsmouwen een borrel op. Nou, bij mijn wasje zaten ook heel wat hemdsmouwen! Ik heb geen hekel aan strijken, want het is dankbaar werk omdat je zo lekker het verschil van vóór en ná de behandeling ziet en dat heb je niet bij elk huishoudelijk karwei.
Ik sta altijd te strijken, zoals ik ook altijd de aardappels stá te schillen. Net of het dan vlugger gaat. Dat is onzin, maar dat krijg je er bij mij niet meer uit. Stamt nog uit de tijd dat ergonomie in het huishouden niet nodig was, of eigenlijk vonden de vrouwen dat zelf. Het is ze echt moeten worden aangepraat.
Nou ja, ik stónd dus te strijken vanmiddag. Dat doe ik altijd op onze slaapkamer boven met uitzicht op de overkant van de straat. Omdat het raam altijd openstaat, hoor je flarden van gesprekken van voorbijkomende fietsers. Moeder met kinderen:…”nee, dat doen we als papa thuis is”… Wat ‘dat’ is, hoor je dan niet meer, twee opgeschoten jongens:”..gááf, man, wanneer ga je?”…. en waar naar toe, ja dat weet je dan niet, drukwerkbezorgers:….”ik begin wel bij vijfnegenendertig”….Vakantiebaantje dus.
Aan de overkant zijn de bewoners van ’n huis op vakantie met hun twee jongens. Onderwijl schildert opa de kamers in huis. Zo te zien is hij vroeger schilder geweest, z’n spullen zijn net wat professioneler, hij heeft een overall met een logo en de sporen van een vervend bestaan. Hij mengt en roert de blikken verf in de achterbak van zijn auto, die voor de deur staat. Ik gun iedereen zo’n opa, zeg!
Zo gaat het straatleven al strijkend aan mij voorbij, ik bedoel: ik strijk en het straatleven gaat voorbij.Entertainment uit het leven gegrepen. Zo, klaar. Even alles wegbergen.