Afvallig…..

Voor een routinebezoekje zat ik vanmiddag bij de huisarts in de wachtkamer. Het wachten duurde langer dan normaal en hoe dat kwam weet ik inmiddels. Bovendien zat de wachtruimte vol met grieperige, hoestende en proestende mensen, zodat ik benieuwd ben of die griepprik nou nog zin heeft gehad.

Onze huisarts is wat minder gaan werken en daardoor trof ik een dokter, die ik nog nooit eerder had gezien. Een jonge vrouwelijke dokter met een stevige handdruk. Daar hou ik wel van. Ze haalde mij als voor haar nieuwe klant ook eens stevig door de mangel.

De ‘oude’ dokter, die helemaal niet oud is en alleen maar verstandig dat ie het alvast wat kalmer aan gaat doen, meet altijd even mijn bloeddruk, vraagt of ik verder nog klachten heb over mijn lijfelijk functioneren, zegt, dat hij mijn herhalingsreceptjes naar de apotheek zal mailen en “tot ziens maar weer!”, geeft mij (ook) een stevige hand en dat is het. En dat vind ik prima zo.

Daar kwam ik deze keer niet mee weg. Ik werd gewogen, mijn hart werd beluisterd, mijn bloeddruk gemeten, ik kreeg een brief mee, zodat ik mijn bloed kan laten onderzoeken op van alles en er moeten een paar kilo’s af. Nou, voor die wetenschap hoefde ik niet naar de dokter eigenlijk. “Zo erg veel te zwaar bent u niet, hoor”, zei ze “maar wat lichter zijn zou gezonder zijn voor u. Een flinke wandeling van een half uur per dag in een stevig tempo, zodat u nog nét ’n gesprek kunt voeren”.

Nou, dat moeten we dan maar es proberen, hè? Zo’n nieuwe dokter stel je natuurlijk niet teleur. En bij vader P. kan er ook wel wat af. We moeten dan wel constant tegen elkaar kwekken, anders kun je niet controleren of je het goeie tempo te pakken hebt. Dat is een beetje vervelend, want tot nu toe waren we van die stille wandelaars, die naar de vogeltjes luisterden en zo. Enfin, het roer moet maar om dan: ’t is snélwandelen geblazen……….