Onmachtig…..

Er zijn medische problemen in de familie en dat feit houdt me ’n beetje van het loggen af. Ik ben er nogal mee bezig, over aan het lezen en zo. Dat krijg je als familieleden wat ouder worden en van alles gaan mankeren. En vooral als je zelf ook ouder wordt, word je er weer eens bij bepaald dat gezond zijn niet zo vanzelfsprekend is als het lijkt. Qua gezondheid heb je aardig wat zélf in de hand natuurlijk, maar veel ook niet. Kwestie van geluk hebben, denk ik. Tot nu toe hebben we dat hier in huis wel en dat mag zo blijven.

Onze huisarts vond ons beiden gezond genoeg om te worden uitgenodigd voor dat pneumokokkenvaccinatieprogramma (hoeveel punten is dat bij Scrabble?) waar ik laatst over schreef en waarvoor we vandaag moesten opdraven. Ik was benieuwd wat ze allemaal al van ons wisten en wat ze verder nog wilden weten. Het ging om gegoochel met een placebo en ’n écht vaccin. Zul je zien dat ik natuurlijk weer het placebo krijg, maar dat weet je dus niet, want dat is geheim vanwege het onderzoek, zelfs bij de onderzoekers op een paar na.

Na terugkomst waren we een aantal ervaringen rijker. Allereerst kregen we een videopresentatie over het programma. Dat was ingesproken dus nuttig voor mijn echtgenoot, die aan beelden niks heeft. Toen dat was afgelopen werd ons verzocht nog even te blijven zitten, terwijl de andere mensen een ronde verder mochten.

De deelname van mijn blinde man bleek een probleem. We moesten namelijk een soort verklaring ondertekenen dat we vrijwillig meededen en het ging verder over rechten en verplichtingen, over en weer, betreffende medische gegevens. Dat documentje had ik mijn man thuis al voorgelezen dus daarvan was hij op de hoogte. Het probleem was echter dat hij het niet ‘gelezen’ had en dus niet zou weten wat er getekend moest worden. Als ik een machtiging bij me had gehad waarin stond, dat ik tekenbevoegd voor hem was, dan was er niks aan de hand geweest. Maar ik heb van ons leven nooit iets voor hem getekend, want dat kan ie uitstekend zélf. Paspoorten, bankpassen, onze trouwakte destijds, hypotheekakten, hij heeft ze altijd zelf ondertekend. En geen kruisje, hoor, nee een zelfs leesbare handtekening heeft hij.

“Ik mankeer toch niks aan mijn verstandelijke vermogens!” zei hij. De arts, die hevig aan het rondbellen was geweest wát ze nou toch aan moest met die man, was het gelukkig met hem eens, dat hij die indruk niet wekt. Da’s toch mooi als een dokter dat zegt. Maar de zaak ging niet door, hij kon niet mee doen.

De verpleegkundige, die we later spraken en die de prik uitdeelde, dus alleen aan mij, maar hij mocht wel meekijken naar wat hij allemaal miste, vond het ook kolder en eigenlijk een vorm van discriminatie. En dat was precies zoals mijn kloris dat zelf ook voelde. “Het onderzoek wordt gedaan in opdracht van een Amerikaans bedrijf”, zei ze “en die dekken zich tegen van alles in”.

Nou ja, de onderzoekers zijn een lichamelijk én mentaal oergezonde, geen medicijnen tot zich nemende, zeventiger misgelopen. Ik ben geprikt, hij was geprikkeld. Ondanks de cadeaubon, die we niettemin meekregen. Voor de moeite…..