Het kerstkind in mij……

De kerstboom staat. Het was er echt zo’n dag voor. Ik had een man bij de hand om de boom van zolder te halen en de dozen met kerstspullen te pakken. Hij bergt ze elk jaar ook op dus hij weet het beste waar alles is. Daar bemoei ik me niet mee. Dan mag ie nog even helpen om de boom in elkaar te zetten, want die bestaat uit drie delen en dat moet goed passen en de stekkers moeten aan de goeie kant zitten en zo. En de lampjes deden het nog!

En dan mag ie ophoepelen, want ik ben van het optuigen. Daar heb ik geen kerstballenjongens bij nodig. Ik vind het zo léuk, ’n kerstboom versieren! Dat is het. Ik gun het gewoon niemand! Hup, iedereen de kamer uit, Radio Swiss Classic er bij aan, heerlijk! Ik vergeet elk jaar wat ik ook alweer had aan ballen en frutsels, een soort geheugenverlies waar ik érg van geniet.

Onze boom is, in tegenstelling tot vele andere, dan ook niet onderhevig aan mode. Dat betekent niet, dat ie elk jaar hetzelfde is, maar ik koop nooit iets bij en gebruik gewoon van alles uit dingen die we al jaren hebben. Mijn kleuren zijn rood, wit, zilver en goud. Er zijn ballen bij waar kaarsvet op zit, omdat we ooit wel eens echte kaarsjes in onze boom gehad zullen hebben. Of een en ander komt nog van mijn moeder, dat kan ook.

Op het houten blad boven de haard kan ik mijn ‘kerstdorp’ neerzetten. Met de verlichte huisjes, winkeltjes en ’t kerkje. Dat spul hebben we ondertussen ook al jaren en ik vind het nog steeds enig. Het kind in de vrouw, zullen we maar zeggen. Ik had een erg leuke dag………