 |
Een collega van ons, inmiddels natuurlijk ‘ex’, zien we nog vaak omdat we klaverjasmaten zijn. Hij heeft evenals mijn kloris zijn gezichtsvermogen onder de deurmat moeten schuiven, hetgeen zijn klaverjascapaciteiten trouwens geenszins beïnvloedt, dat merkten we gisteravond weer eens. Hij vertelde tussendoor een leuk ‘blindenverhaal’.
Hij kreeg laatst een colporteur aan de deur, die een restaurantbon aan ‘m wilde slijten. Onze vriend is een geduldig type dus hij wou de man wel even zijn verhaal laten doen. Die hield hem een formulier voor, waarop hij kon lezen waar het allemaal om ging.
“Dat is heel mooi”, zei de heer des huizes “maar dat kan ik niet zien!” Waarop de man zei: “O, dat hindert niks, hoor, dan praat ik wel wat harder!”………